Down to Earth (Dutch/Nederlands)

23. Een andere kant. (Blake)

De hele rit naar huis, heeft Emma geen woord gezegd. Of het nu komt door wat er in het motel is geweest of wat er daarvoor is gebeurt, ik weet het niet. Ik krijg geen woord uit haar. Het enige wat ze op dit moment doet is voor zich uit staren en schrikken van elk klein geluidje om haar heen. Het is natuurlijk ook erg traumatisch wat ze heeft mee gemaakt, maar toch. Zo heb ik haar nog nooit gezien. Wanneer ik voor huis geparkeerd sta, probeer ik te bedenken hoe ik Emma de auto uit moet krijgen en hoe ik mam uit moet gaan leggen, wat Emma hier dan toch uiteindelijk doet nadat ze zo duidelijk heeft gezegd, niet bij ons te willen zijn. Mam dacht natuurlijk dat het weer aan haar lag en begon te twijfelen aan iets wat ze gezegd of gedaan had. Of nog beter, wat ze níet gezegd of gedaan had.

Ik heb haar maar verteld dat Emma graag op haar eigen benen staat en dit ook graag wil blijven doen. Dit heeft er voor gezorgd dat mam zich weer wat beter voelde. Ik heb haar niet verteld wat ik Emma heb aan gedaan. De echte reden waarom ze hier niet wil zijn. De echte reden waarom ze mij zo verafschuwd. Als ik mam dat zou vertellen, zou ze zich net zo erg voor me schamen als dat ik dat voor mezelf doe op dit moment. Misschien zelfs wel erger.

'Ga je mee naar binnen?' Vraag ik aan Emma haar standbeeld naast me. Ik besluit de auto uit de stappen en haar tas vast op mijn rug te doen voordat ik de bijrijdersportier open trek. Emma beweegt niet. Kijkt niet op of om. Ik vond het motel eng, maar een afwezige Emma is ook geen pleziertje. 'Em, kom. Het is te koud om hier te blijven.' Ik pak voorzichtig haar arm vast. Om eerlijk te zijn had ik verwacht dat ze hem terug zou trekken en mij vervolgens mijn huid vol zou schelden. Maar ook dat doet ze niet. Ze stapt gehoorzaam de auto uit. Oké. Of ze heeft een pilletje genomen, of ze heeft een klap gehad of ze heeft een trauma opgelopen. Ik weet niet wat het is, maar het is eng en ontzettend zielig om te zien. Ik sleep haar mee naar het huis, waar ik de deur meteen achter ons dicht gooi. 'Blake? Ben jij dat?' Mam komt de trap af lopen in haar badjas. 'Emma?' Ik knik. 'Het was daar echt niet veilig mam. Het voelde niet goed om haar daar achter te laten.' Mam staat ondertussen voor Emma. 'Wat is er met haar gebeurt?' Vraagt mam met haar blik op Emma gericht. 'Wat heb je gedaan?' Als het niet zo angstaanjagend zou zijn, had ik me flink beledigd gevoeld door haar beschuldiging. 'Niks mam. Iemand klopte aan toen we in haar motel kamer waren. Hij had allemaal vragen over Emma, wat best eng was aangezien hij dingen vroeg over de schietpartij. Ik heb hem afgewimpeld. Toen ik haar uit de badkamer wou halen, was ze zo. Ze heeft niks gezegd. Het enige wat ze doet is lopen als ik haar vast heb. Ze praat niet en het lijkt alsof ze dwars door me heen kijkt.' Mam knikt en glimlacht geruststellend. 'Ik denk dat ze een beetje in shock is, van wat ze heeft mee gemaakt. Het is niet elke dag dat je iemand zowat dood ziet bloeden op de grond. Breng haar naar de logeerkamer en leg haar onder de dekens. Morgen zal ze zich vast iets beter voelen. Het is al laat.' Mam heeft gelijk. Een goede nachtrust zal ook voor haar ten goede zijn. Ik pak opnieuw haar arm vast en leid haar naar boven, naar de kamer die we voor haar hebben klaar gemaakt. Ik zet haar tas op een stoel neer en sla het bed open. Haar koffer staat nog steeds op de plek waar ik hem heb neer gezet nadat ze hem heeft achter gelaten. 'Wil je je eerst omkleden voor je het bed in gaat?' Ik zou haar kleren natuurlijk ook zelf kunnen uit trekken, maar ik denk niet dat ze dat zou waarderen. 'Mam?' Roep ik zonder te schreeuwen. 'Wat is er Blake?' Haar hoofd verschijnt om de rand van de deur. 'Haar kleren zijn bebloed. Ik denk dat ze wat anders aan moet hebben maar dat ga ik niet doen.' Ik kijk naar de grond. 'Het is fijn om te weten, dat ik je goed heb opgevoed Blake,' Mam komt binnen lopen en helpt Emma verder terwijl ik naar de gang loop. Oh mam, je moest eens weten. Ik heb haar zoveel pijn gedaan. Je moest eens weten, dan zou je flink teleurgesteld zijn.

'Ze ligt in bed.' Verteld mam wanneer ze de deur uit komt lopen. Wanneer ik naar binnen kijk zie ik Emma liggen, toegedekt met een deken. Haar ogen zijn gesloten en haar ademhaling is rustig. Ik knik naar mam. 'Ga naar bed Blake. Het was een lange dag voor ons allemaal.' Opnieuw knik ik en loop ik naar mijn kamer die tegen over die van Emma is. Mijn kleren belanden op de grond voor het bed. Op dit moment weet ik de kracht niet te vinden om ze op te ruimen. Mijn lichaam voelt koud aan. Zelfs het warme dekbed, weet mij niet op te warmen. Met mijn handen achter mijn hoofd, lig ik op mijn rug naar het plafond te staren.