Down to Earth (Dutch/Nederlands)

14. Van kwaad tot erger. (Blake)

Wanneer ik wakker word kijk ik naar een plafond dat ik niet herken. Mijn hoofd barst zowat uit elkaar. Wanneer ik een zachte kreun hoor, schiet mijn hoofd naar links. Daar ligt een roodharige meisje. Wat the hell heb ik in hemelsnaam gedaan... Het meisje heeft sproetjes over naar wangen en neus waardoor ze er best schattig uit ziet. Ik kan mij niet veel herinneren van vannacht, maar het zal vast goed geweest zijn. Net wanneer ik van het bed wil stappen word het meisje wakker. 'Hey' Mompelt ze zacht met een glimlach. 'Hey' Ik kijk haar even kort aan voor ik verder ga met aankleden. 'Ga je nu al weg?' 'hmm?' Wanneer ik haar vragend aan kijk gaat ze recht op zitten en trekt ze het deken over haar benen. 'Of je nu al weer weg gaat. We hadden het zo leuk gisteren.' Ik lach zachtjes. 'Nou schatje. Het spijt me. ik kan me er niet veel meer van herinneren.' Ik haal mijn schouders op en begin met het dichtknopen van mijn blouse. 'Vannacht zweerde je dat ik een engel was die op het juiste moment op je pad kwam.' Het meisje slaat haar armen over elkaar heen om zo haar borsten te bedekken. 'Nou uh...' 'Amber.' '-Amber. Je kwam ook op het juiste moment. Ik had al een tijd met niemand het bed gedeeld. Het was hoog nodig.' Ik trek mijn jas aan en kijk nog even kort naar het roodharige meisje op het bed. 'Het was me een eer, Amber.' Zonder op of om te kijken of haar reactie af te wachten laat ik de hoteldeur achter mij dicht vallen.

Wanneer ik een stap buiten zet, word ik omsingeld door paparazzi en word ik verblind door alle flitsen om me heen. Ik beuk me een weg door de paparazzi waarbij er iemand om valt. Ik hoor een paar geschrokken o's en maak gebruik van de situatie om te ontsnappen aan deze waanzin.

'Blake.' Beantwoord ik mijn telefoon nors wanneer ik een hoek om hol. 'Waar ben jij!' Hoor ik een zware stem aan de andere kant schreeuwen. Mijn manager heeft er hoogte van gekregen dat ik niet meer in dat gat ben. 'In London.' Ik glip een winkel in die net de deuren wil gaan sluiten. Net wanneer de persoon met een protest wil beginnen steek ik mijn hand op, om hem het zwijgen op te leggen. 'Ik kom morgen wel even langs. Ik heb nu geen tijd. Doei O'Neill.' Ik hang de telefoon op. 'Meneer, wij gaan sluiten, u moet nu gaan!' Roept de jongen in paniek. 'Dude, doe rustig. Ik moet me hier verstoppen.' De jongen schud zijn hoofd. 'De kassa's zijn al leeg op mij na is er niemand. Je moet gaan.' Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk hem geïrriteerd aan. 'Gast, weet je wel wie ik ben? Als ik zeg dat de deuren open moeten blijven, dan blijven ze open. Wat denk jij wel niet.' De jongen gaapt mij met open mond aan voor hij weg loopt. 'sukkel' Mopper ik terwijl ik door de etalage ruit kijk. Niet veel later komt de jongen terug. Hij neemt plaats op een stoel, kijkt me aan maar zegt niks. 'Wat is er met je aan de hand man? Heb ik stroop aan mijn reet of zo?' Ik gooi mijn handen in de lucht van de frustratie. 'Nou?' Dring ik aan wanneer de jongen niks zegt. 'Achterlijk figuur.' Opnieuw kijk ik naar buiten, waar de muren verlicht worden door blauw en rood licht. Wanneer de politie autos voor mijn neus stoppen en de mannen de auto uit stappen en naar ons toe komen lopen, ben ik even blij dat ze me komen helpen.

'Hallo Heren. Wat fijn dat jullie hier zo snel konden zijn.' Ik steek mijn hand uit die een politieman aan pakt, de andere loopt de winkel verder in. 'Meneer. Wij zijn gebeld in verband met overlast.' Ik trek een wenkbrauw op. 'Dat klopt. Die hele chaos buiten zorgt er voor dat ik niet weg kan.' Mijn vinger wijst in de richting van alle paparazzi die door hebben dat ik hier zit. 'Klopt het dat u deze winkel niet wou verlaten ondanks de vraag van de jongeman daar?' Ik schud mijn hoofd. 'Natuurlijk. Ik hoef nog niet dood.' Ik laat een schamper lachje horen waarna ik om kijk naar de jongen. Dan pas heb ik het door. 'Serieus. Wat ben jij voor een klootzak.' sis ik de jongen toe. 'Jij wou niet luisteren. Dan laat ik de politie maar helpen.' Verklaart de jongen. 'hufter.' mijn ogen zijn tot spleetjes geknepen. Ik bal mijn vuisten om mijn woede te beheersen. 'moet jij zeggen, meneertje weet-je-wel-wie-ik-ben.' En het word rood. Op mijn weg richting de jongen word ik naar de grond gewerkt door de 100 kilo wegende politie man. 'U bent aangehouden. Alles wat u zegt, kan tegen u gebruikt worden.' Tierend lig ik op de grond terwijl ik de politieman van mijn rug probeer te werken. Pas wanneer het koude ijzer om mijn polsen zit word ik overeind getrokken. 'Jij gaat je baan kwijt raken, klootzak!' Schreeuw ik de jongen nog toe voordat de politie mij mee neemt naar de auto. Meteen worden we vergezeld door allemaal vragen en flitsers. I fucked it up, pretty bad.

'Je mag één telefoontje plegen.' De politieman duwt me richting de telefoon. Wanneer ik er voor sta heb ik geen flauw idee wie ik kan bellen. Jay zal wel zo dronken zijn dat hij niet eens weet hoe hij dat ding op moet nemen. Bellamy heeft niemand meer gesproken nadat hij weg is gelopen uit de kroeg en Lennon kan het geen fuck schelen. Mijn vader... Nee, dat is sowieso geen optie en mijn moeder zal een rolberoerte krijgen. Dan schiet haar naam mij te binnen.

Meteen typ ik haar nummer in en wacht tot de telefoon over gaat, wat hij ook doet. 'Emma.' Een steek gaat door mijn hart wanneer ik haar gebroken stem hoor. Sinds dat ik weg ben gegaan 5 dagen geleden heeft ze de telefoon nooit opgenomen. Ik ben dan ook lichtelijk verbaasd dat ze hem nu wel op neemt. 'Emma? Met mij. Blake.' Het is even stil aan de andere kant. 'Blake?' Ik sluit mijn ogen bij het horen van haar stem. Ik weet dat ze nu haar hand voor haar mond heeft geslagen om haar verbazing te onderdrukken. 'Ja, ik ben het. Ik zit in de problemen.' Waarom ik het zo kordaat breng weet ik ook niet en wat Emma er aan zou moeten veranderen weet ik al helemaal niet. Maar op de 1 of andere manier, voelt het goed om haar stem te horen. 'Dat zal best. Ik kan je niet helpen. Bel me alsjeblieft niet meer.' Nog voor ik een reactie kan geven, hoor ik een paar piepen achter elkaar, wat mij verteld dat ze de telefoon heeft op gehangen. Doelloos staar ik naar de telefoon in mijn hand.

'Meneer Whitman.' Een best wel gespierde politieman neemt me mee naar de hal waar ik ook binnen ben gekomen. 'U mag gaan.' verbaasd kijk ik hem aan. 'hoe-' ik kap meteen de woorden af die ik van plan was te zeggen, wanneer ik Bellamy zie staan. De politieman loopt weg. 'Waar zat je met je hoofd!?' Sist Bellamy tegen mij. 'Eerst een paparazzi verwonden en dan een jongen van een winkel bedreigen? Wat de fuck is er met jou gebeurt!? Zo ken ik je helemaal niet.' Ik besluit wijselijk mijn mond te houden. Ik weet niet wat er met mij is gebeurt. Maar wat ik wel weet, is dat dit goed mis gaat op deze manier. Voor morgen moet ik dat veranderd hebben. Morgen moet ik doen alsof de tijd bij Emma heeft gewerkt. Emma. Hoe zou het nu met haar zijn... Zou Jesse haar nog lastig hebben gevallen? Hoe zou het op het werk zijn... Zou ze gestopt zijn met roken, nu ik, de stres factor weg is... Waarom denk ik aan haar. Waarom kan het mij schelen hoe het met Jesse, het roken en de stres is. 'Ik weet het niet meer.' Ik wrijf met mijn handen over mijn gezicht. Bellamy zucht en sleurt me mee aan mijn arm naar de auto.

'Je moet je shit op orde krijgen Blake. Het is toevallig dat ik een neef heb die bij dat politie bureau werkt. Anders was je serieus de lul geweest.' Moppert Bellamy terwijl hij tussen de auto's door zigzagt op de snelweg. 'Ze nam de telefoon op Bellamy.' Voor de zoveelste keer praat mijn mond voordat mijn hoofd denkt. 'Wie?' 'Wie denk je.' antwoord ik sarcastisch alsof het zo niet duidelijk genoeg is. 'Wat zei ze.' Ik haal mijn schouders op. 'Dat ik moest stoppen met bellen.' En daarna hing ze de telefoon op. 'En daarna?' 'Daarna niks. We hebben even gepraat over van alles en nog wat.' Waarom ik tegen één van mijn beste vrienden loop te liegen is mij een raadsel, maar wat ik wel weet is dat ik het onderwerp Emma, voortaan ga vermijden.