Down to Earth (Dutch/Nederlands)

10. De waarheid. (Emma)

'Emma.' Opnieuw schrik ik maar dit keer van Blake die binnen komt lopen. 'uh, hoi.' Ik richt mijn blik weer op mijn kom met ontbijt granen. 'Hoe gaat het nu met je?' Diep van binnen zucht ik een keer diep voor ik hem aan kijk, glimlach en vertel dat het prima gaat. Aan de twijfel op het gezicht van Blake te zien, gelooft hij me niet helemaal, maar hij twijfelt ook niet genoeg om er over door te gaan, tot mijn opluchting.

'Nog even over gisteren,' Hij wend zijn blik af en begint met zijn vingers te prutsen. Ik zeg niks maar kijk hem afwachtend aan. 'Wat ik heb gezegd... Dat was niet oké. Ik meende het niet.' Ik knik en bekijk opnieuw mijn kom met eten. Het is zeer zeker interessant om goed te bekijken.

'Je had wel gelijk.' Weet ik uit te brengen. In mijn ooghoeken kijkt Blake op. 'Wat? Wat bedoel je?' Ik pak mijn kom op en breng het naar het aanrecht, waar ik het eten weg gooi en de kom in de vaatwasser zet. Ik heb niet de kracht om op Blake in te gaan. 'Emma, wat bedoel je met ik dat ik gelijk had.' Ik glimlach terwijl ik mijn schoenen aan trek. 'Je had gewoon gelijk.' 'Wat ga je doen?' Ik kijk naar de jas in mijn handen. 'Ik ga weg, hoezo?' Blake staat op en loopt naar me toe. Iets in mijn lichaam hunkert naar zijn omhelzing, naar zijn armen om mij heen maar ik weiger er aan toe te geven. 'Ik... Had gehoopt dat we wat leuks konden doen samen?' 'Je zult jezelf moeten vermaken. Ik heb met een vriendin afgesproken. Ben rond een uurtje of 5 wel weer terug.' Ik pak mijn sleutels en trek de voordeur open. 'tot straks.'

Wanneer ik de voordeur achter me dicht hoor vallen, laat ik mijn ingehouden adem ontsnappen. Ik voel me kut. Zeer, zeer kut. Maar hey het leven bestaat uit vallen en op staan. Dus glimlachen en door gaan.

'Hoe is het leven met Blake?' Harper stopt een pluk van haar rode haren achter haar oor. Ik haal mijn schouders op. 'het is te doen.' Voor de zoveelste keer vandaag glimlach ik naar haar. Echter is Harper niet zo goed gelovig als dat Blake is. 'En nu de waarheid?' Ik kreun en laat mijn hoofd in mijn handen vallen. 'Ik weet het niet,' Ik kijk Harper kort aan. 'De ene keer is hij zo ontzettend lief en lijkt hij door te hebben dat zijn gedrag niet kan en de andere keer is hij zo lullig, koud en gemeen,' Harper trekt een wenkbrauw op. 'Wat heeft hij gedaan?' Ik twijfel of ik het Harper wel moet vertellen. Ze heeft nogal een beschermend karakter. Harper is zo'n type meid dat heel lief en schattig van buiten lijkt, maar als ze pist off is, dan heb je een verkeerde voor je. 'Je weet dat ik uiteindelijk toch wel achter de waarheid kom.' Dat is het nadeel. Harper kent mij zo ontzettend goed en nu ze bijna klaar is met opleiding tot psycholoog is ze niet bang om haar geleerde dingetjes in werk te zetten bij mij. 'Hij noemde me onuitstaanbaar, betweterig en achterbaks,' Ik kijk haar met ingehouden adem aan. 'En wat nog meer? Mensen hebben je wel erger genoemd en daar trok jij je niks van aan en nu zit je hier compleet opgedirkt, iets wat je alleen doet als je gekwetst bent,' Ik pers mijn lippen op elkaar en kijk haar met samen geknepen ogen aan. 'Wat? Ik ken je gewoon goed. Nou zweer op,' Ik laat mijn hoofd op mijn handen rusten. 'Hij denkt dat ik hem saai wil maken, net als mezelf?' Het komt er meer vragend uit, maar Harper weet wel beter. 'En nu datgene wat jou zo heeft gekwetst.' 'fuck.' mompel ik waardoor Harper kort lacht. 'Hij zei dat hij het best begreep als Jesse zijn pleziertjes bij een ander is gaan halen.' De glimlach van Harper verdwijnt van haar gezicht. 'Hij heeft wát!?' Ik schud mijn hoofd en wend mijn blik af. 'Weet hij het?' Ik schud mijn hoofd opnieuw. 'Nee. Daarom kwam het ook zo hard aan.' 'Die vieze vuile klote hufter!' Harper staat op van haar stoel en loopt naar de barman om af te rekenen en, laat mij verward achter. 'Kom.' Ze trekt haar jas van de kapstok en dirigeert me om mee te komen. 'Wat gaan we doen?' 'Die klootzak duidelijk maken dat hij bij lange na niet is, wie of wat hij denkt dat hij is.' Harper heeft een stevige pas waardoor ik er als een idioot achter aan ren. Pas wanneer we voor mijn huis staan, heb ik Harper zo ver dat ze stil blijft staan. 'Hij mag dan wel zo populair als de nete zijn, maar god nee. Hij hoort niet zo tegen jou te keer te gaan,' Schreeuwt ze uit. Ik kijk vluchtig om me heen om te kijken of mensen het niet gehoord hebben. 'Laat het gaan Harper, het komt wel goed. Ik kan het hebben.' 'Nee, dat kun je niet. Je hebt een hele grote stap gezet, door Jesse de deur te wijzen. Hij is fucking vreemd gegaan!' Ik laat mijn handen vallen die haar arm vast hadden. 'Hij heeft daadwerkelijk een ander liggen neuken en Blake gaat daar zo respectloos over lullen. Die gast moet eens leren dat hij niet zo ver kan gaan.' Harper en ik schrikken op door een kuchje. Bang voor wie daar staat, draai ik me toch met grote ogen om. Blake staat in de deuropening. 'Is dat waar?' Blake stapt naar buiten in mijn roze crocs. Geloof me het ziet er belachelijk uit, maar ik heb de kracht niet om daar om te lachen. 'Ja het is waar! Hoe de fuck durf jij daar zo mee in het rond te gooien!?' Schreeuwt Harper naar hem. 'Jij moet echt wat aan die popsterrenreet van je doen, want dit slaat echt alles. Niemand, maar dan ook niemand mag zo te keer gaan tegen mijn beste vriendin.' Sist ze naar hem. Het kleur is uit Blake zijn gezicht getrokken. 'Het liefst had ik je een hele harde trap tegen je kont gegeven, maar als ik dat doe ben ik bang dat ik flink de lul ben met de macht die jij denkt te hebben.' Lacht Harper sarcastisch. 'Grow the fuck up!' Roept ze hem nog na voor ze zich naar mij draait. Ik heb haar met open mond aan staan kijken de hele tijd. 'Jij gaat met mij mee.' Verteld ze me terwijl ze mijn bovenarmen vast pakt. 'Nee, dit is mijn huis. Ik red me wel Harper. Het komt wel goed.' 'Ik wil je niet achter laten met die klootzak hier.' Haar woede lijkt weg te ebben nu ze tegen Blake heeft staan schreeuwen. 'Het is nog voor een korte periode. Het komt wel goed,' Na nog een tijdje op Harper in gepraat te hebben, kijkt ze Blake nog 1 keer vuil aan, voor ze zich naar mij om draait. 'Als hij wat flikt, bel je meteen.' Ik knik, bedank en omhels haar waarna ze weg loopt.

Ik sta nog steeds op de oprit. Bang om te bewegen. Als of Blake mij straks ineens ziet verdwijnen, mij ziet veranderen in zo'n stofwolkje. Ik wou dat ik diep diep diep, de grond in kon zakken. 'ga je mee naar binnen?' Mompelt Blake. Langzaam loop ik de voordeur naar binnen, benieuwd wat ik dit keer naar mijn hoofd gegooid krijg.

Zwijgend zitten we tegenover elkaar op de bank. 'Hoe vaak?' Is het eerste wat hij vraagt. 'Wat bedoel je?' Zijn ogen zijn op mij gericht. 'Hoe vaak is hij vreemd gegaan.' Elke keer wanneer ik die woorden hoor, voel ik de pijn terug komen in mijn hart. 'Drie keer.' Ik zucht en besluit hem te vertellen over die momenten. 'De eerste keer kwam ik er achter via een vriendin. De tweede keer betrapte ik hem bij een vriendin in bed. Toen beloofde hij dat hij het nooit meer zou doen.' Plukkend aan het deken dat op mijn schoot ligt probeer ik zijn doordringende blik te mijden. 'En de derde keer?' Na een diepe teug adem kijk ik Blake aan en dwing ik mezelf te glimlachen. 'Heb ik hun betrapt op ons bed. Zij zat boven op, hij moedigde haar aan. Hij zei dat hij van haar hield. Hij kreunde haar naam.' Waarom ik hem dit vertel, is een hele goede vraag, maar het voelt alsof ik hem dat verschuldigd ben. Hij is er te veel bij betrokken. 'fuck zeg.' ik knik. Hij is even stil. Na een paar seconden kijkt hij verbaasd op. 'Daarom had ik gelijk...' Zegt hij meer tegen zichzelf dan tegen mij. 'fuck. Nee. Nee, Em.' Zodra hij zich realiseert wat hij heeft gezegd, kijkt hij geschrokken op. 'Oh, nee echt Em. Dat is niet waar. Wat ik zei was onzin.' Ik schud mijn hoofd en leg mijn hand op die van hem. 'Je zal vast een goede reden gehad hebben. Het maakt niet uit.' Ik klop kort op zijn hand en sta op van de bank. 'Ik ga douchen.'