Down to Earth (Dutch/Nederlands)

33. Fuck dit. (Blake)

Een half uur later sta ik voor het ziekenhuis, twijfelend of ik wel naar binnen zal gaan of niet. Ten eerste omdat Bellamy er al is en van wat ik gezien heb in de ambulance, leek Emma dat totaal niet erg te vinden. Aan de andere kant is dat complete onzin, want ze kwam naar die kroeg voor mij. Om te vertellen dat ze van me houd en dat ze spijt heeft... Ze zou er dan ook niet Bellamy vandoor gaan. Toch?

Voor ik het weet sta ik bij de balie waar een receptionist me verbaasd aan zit te kijken omdat ik blijkbaar nog steeds niks heb gezegd. 'Kan ik u helpen?' Ik knik. 'Emma. Emma Smit? Ze is kort geleden binnen gebracht hier?' De vrouw kijkt even naar haar scherm voor ze zich weer tot mij richt. 'Bent u familie?' Langzaam schud ik mijn hoofd. 'Ze zijn op dit moment met haar bezig. U mag plaats nemen in de wachtkamer.' De vrouw wijst met haar pen in haar hand naar de lege stoelen achter mij. Ik knik kort en neem plaats. Na iets wat een eeuwigheid heeft geleken hoor ik een bekende stem achter mij. Wanneer ik mij omdraai geeft Bellamy de hand aan een dokter. 'Dank u wel,' De dokter knikt en loopt weg. Wanneer zijn blik op mij valt, komt hij meteen naar mij toe lopen.

'Hoe gaat het met haar?' Mijn vingers voelen koud aan, mijn handpalmen zweten en mijn hart is een stukje sneller gaan kloppen. Ik zelf heb het nu ook koud en ik heb het idee dat ik het pas weer warm kan krijgen als ik weet dat alles goed komt met Emma. 'Ze ligt aan het zuurstof. Ze had een milde onderkoeling. We hadden haar niet later moeten vinden,' Verteld Bellamy met een ernstig gezicht. 'Komt het weer goed met haar?' Hij knikt. 'Ze hebben haar maag leeg gepompt om het overgebleven alcohol er uit te halen, blijkbaar is dat ook een verkeerde factor bij onderkoeling. Ze zijn nu bezig langzaam haar lichaamstemperatuur omhoog te halen,' 'Mogen we bij haar?' Bellamy knikt. 'Kom,' Hij loopt voor op naar de kamer waar Emma ligt. Wanneer ik de deur binnen stap, zie ik haar meteen liggen. Allemaal slangetjes zijn aangesloten op haar armen. Een slangetje in de neus, en allemaal fucking irritante piepjes vullen de kamer. Ze is nog steeds erg bleek maar lijkt wel comfortabel. Voor de zoveelste keer in de tijd dat ik Emma ken, vormt zich een brok in mijn keel.

'Hoe wist je waar ze zou zijn?' Bellamy neemt plaats op een stoel naast haar bed. Ik haal mijn schouders op zonder mijn blik van haar af te wenden. 'Het was de laatste plek waar ik aan kon denken in dat bos,' Er valt een stilte tussen ons waardoor de piepjes alleen maar luider lijken te worden. Emma beweegt niet. Als ik niet beter zou weten, zou je kunnen denken dat ze niet meer zou leven. 'Ik heb haar familie gebeld,' verteld Bellamy. 'Ze zijn onderweg hier naar toe,' Ik knik, niet in staat wat te zeggen. Een benauwde gevoel neemt de overhand. Mijn keel word dicht geknepen en mijn hart begint weer snel te slaan. Die krijgt me toch een beweging de laatste tijd zeg, jezus. Ik voel me ontzettend ongemakkelijk. 'Ik moet even- Ik ben zo terug,' Meteen storm ik de kamer uit, de gang door tot ik bijna tegen iemand op loop. 'Wat the he... Blake?' Oh fuck. Ik sta oog in oog met Owen. Even lijkt hij verbaasd. 'Kom je net bij Emma vandaan?' Ik begin zenuwachtig met mijn nagels te prutsen. 'Waar is ze,' Zijn stem gaat van verbaasd naar dreigend. 'Kamer 4C,' Hij knikt en loopt samen met zijn broer, die ik overigens zeer weinig gezien heb, en zijn vader en moeder naar de kamer die ik hun verteld heb. Ik vervolg mijn weg naar buiten waar ik op adem probeer te komen.

Waarom heb ik haar zo absurd hard afgewezen? Als ik met haar was blijven praten, was ze dan niet in dat bos beland? Why the fuck voel ik me zo onzeker? Het is niet fucking mijn schuld dat ze het bos in is gelopen? Maar wat als ik daar niet met Veronica had gestaan... Dan was ze nog oké geweest. Maar dan nog? Ze wou toch dat ik verder ging met mijn leven... Ze heeft een keus gemaakt en ik heb me daar ook aan gehouden. Waarom is ze van gedachten veranderd? Ze heeft me nooit eerder verteld dat ze van me hield...

'Emma. Zeg alsjeblieft dat je niks voor mij bent gaan voelen.' fluister ik. Na een paar minuten verbreekt ze de stilte. 'Ik ben niks voor je gaan voelen.' Een opgelucht gevoel gaat door mij heen wanneer ze een glimlach laat zien. Ze mag niks voor me gaan voelen. Over een paar weken ben ik weg uit dit gat en waar ik hoor. 'Ik moet gaan.' Ze kijkt me even aan en zet daarna een stap naar achteren zodat mijn handen haar armen niet meer kunnen raken. Ze lijkt gekwetst, maar waarom?