Down to Earth (Dutch/Nederlands)

43. Diepste gevoelens. (Emma)

Ik kan het niet laten. Ik moet horen hoe het gaat tussen die twee. Ik weet dat ik niet hoor af te luisteren. Maar hij mag dit niet verprutsen.

'Emma leek mij te zien. De jongen diep van binnen. Niet de arrogante popster die op het podium stond en als een robot de ene interview naar de andere gaf. Ze zag mij mam.' Ik hoor zijn stem kraken. Ik laat me op de grond zakken en leun tegen de muur aan naast de deur.

'Waarom deed je haar dan pijn Blake?' Zijn moeder klinkt verdrietig. Het is even stil aan de andere kant. 'Ik denk omdat het komt dat ik haar niet toe wou laten. Wat nou als zij ook zo iemand was, die lief in mijn gezicht doet en mij vervolgens in de rug steekt. Ik kon het niet laten gebeuren. Ik kon haar niet te dicht bij laten.' Het doet pijn om hem zo te horen praten. Om te horen hoe hij over mij dacht de eerste keer dat we elkaar hebben ontmoet.

'Maar zo is Emma niet.' Weer is het even stil. 'Nee dat klopt mam. Zo is Emma niet. En het had me te lang geduurd voordat ik dat uiteindelijk in durfde te zien. Emma is niet zoals andere meisjes. Emma is eerlijk, open, oprecht, wijs en vooral te vertrouwen.

Niemand durfde tegen mij in te gaan en Emma wel. Hoe groot mijn bek ook was, Emma trok zich er niks van aan. Ja, oké. Ze werd betaald om dat te doen. Maar ik geloof nooit dat Emma het voor het geld zou doen. Emma is zo'n persoon dat graag mensen helpt. Hoe kut het ook met haar gaat, zij zal er altijd voor anderen zijn. Zij zal zichzelf net zolang op zij zetten, tot zij er bij neer valt. Maar god. Wat kan ze koppig zijn.' Ik hoor Blake en zijn moeder grinniken. Ik zelf moet er stiekem ook om lachen.

'Maar echt waar mam. Ze is het meest perfecte mens dat hier op de aarde bestaat. Haar uiterlijk heeft ze mooi mee. Maar haar innerlijk. Ik had nooit gedacht dat ik ooit zo zoetsappig zou zijn en dit uit mijn mond zou krijgen. Maar echt, haar innerlijk is zo prachtig. Als of zij een prachtige heldere blauwe lucht in haar hart draagt, waar altijd de zon schijnt. Waar zelfs een wolkje, de zon niet zou kunnen verdrijven. Ze heeft zoveel mee gemaakt en kijk naar de persoon die ze vandaag de dag is. En dan kiest ze ook nog voor mij. Kun je dat begrijpen mam?' Ik hoor de ongeloof in Blake zijn stem.

'Zoals je al zei; Emma ziet hoe jij zelf bent. Niet de schild die jij om je heen draagt.' 'Klopt en dat vind ik zo knap. Ik heb niet eens door gehad, hoe makkelijk zij zich door mijn schild heen heeft gewurmd. In Nederland heb ik voor het eerst weer oprecht gelachen. Door haar. Ik heb voor het eerst sinds tijden, mijn excuses aangeboden aan iemand die ik had gekwetst. Ik heb zelfs geleerd hoe je boodschappen moet scannen met een bliepding!' Roept hij enthousiast uit. Ik moet wel een hand voor mijn mond slaan om mijn lach tegen te houden.

'Ik ben het pad weer kwijt geraakt nadat ik haar door mijn eigen stomme toedoen opnieuw ben kwijt geraakt. Met Veronica was leuk, maar ze was niet Emma. Hoe vaak ik ook geprobeerd heb om Emma te vergeten. Het lukte niet. Ik heb de nodige levenslessen nodig gehad, ik heb haar stem meerdere malen in mijn hoofd moeten horen. Ik heb van alles geprobeerd om haar uit mijn gedachten te krijgen, maar het lukte mij nooit.

Emma en ik draaiden constant om elkaar heen. Wat blijkt? We liepen rondjes. Wanneer besefte dat ik alleen haar wou, dan had ik alweer wat gedaan waardoor Ems gekwetst werd en weer bij mij weg liep. En dan besefte Emma dat ze mij wou, toen had ik Veronica en dan niet te vergeten de mensen om ons heen die er voor gezorgd hebben dat wij diezelfde vervelende cirkel bleven lopen.' Zijn stem breekt. Ik hoor de keuken stoel aan de kant schuiven. Ik probeer de tranen weg te slikken.

Het doet pijn om hem te horen praten over de cirkel. Over de verspilde tijd en de pijn die we beide door zijn gegaan.

'Ze kwam terug voor mij. Ze zocht mij op in de discotheek. Het precies zoals het in mijn dromen ging. Maar het kon en mocht niet. Ik had Veronica. Ems raakte verdwaald in het bos. Ik vond haar. Op die bijzondere plek waar ik wel eens over verteld heb. Blijkbaar heeft zij dat gevoel ook gehad. Het was erg bijzonder mam. Maar ook toen gebeurde er weer iets waardoor we weer uit elkaar gedreven werden. Ik wist niet hoeveel pijn ik nog kon verdragen. Elke keer sloop Emma weer mijn hart binnen. Iemand hoefde haar naam maar te noemen. Ik hoefde haar prachtige ogen maar te zien in mijn dromen. Ik werd er gek van.' Ik sla mijn armen om mijn knieën en probeer mijn snikken weg te moffelen.

'Toen kwam dat gevecht. Bellamy daagde mij uit. Ik zat daar niet voor niets. Ik moest afleiding hebben alleen duwde hij mij over dat randje waar ik zo tegen gevochten had. Het was alsof er een schakel om gezet werd en ik niet meer helder kon denken. Nou ja, de rest dat weet je.' Wat zou ik hem nu graag een knuffel willen geven.

'Na jou uitbrander ben ik weer naar die speciale plek gegaan en als of het lot het zo uit gezocht had, kwam ook Emma daar. Wederom een gevoel. Het gesprek verliep niet altijd even soepel, maar uiteindelijk kwamen we er achter, dat wij in rondjes liepen. Mam. Emma heeft gezegd dat ze van me houd.' Het laatste fluistert hij, alsof hij zich nu pas beseft dat ik het daadwerkelijk gezegd heb.

'Emma houd van mij. Dat heeft ze altijd al gedaan.' 'En hou je ook van haar?' Mijn hart begint sneller te slaan bij het horen van haar vraag. Ik weet dat hij het tegen mij gezegd heeft, maar zal hij het ook tegen haar durven zeggen?

'Zoals je al zei, zonder Emma ben ik niet mezelf. Zonder haar ben ik niet de jongen die ik wil zijn. Het heeft lang geduurd. Heel erg lang zelfs, maar ik weet het zeker.' Hij blijft even stil.

'Ik hou van haar mam. Met heel mijn hart. Ze... Emma vult mij aan. Zij zorgt er voor dat ik met beide benen op de grond blijf. Dat... dat ik ben wie ik wil zijn. Zij maakt mij gelukkig, door alleen al haarzelf te zijn. Ik hou echt van haar. Echt heel veel. Nee. Onbeschrijfelijk veel.' Zijn stem slaat meerdere malen over.

'Ik had nooit gedacht... Ik heb nooit geweten hoe liefde voelt. En dit gevoel? Ik wil het niet meer kwijt mam. Veronica en ik zijn niet meer samen, zodra ik dat realiseerde. Ik kon haar niet opnieuw laten gaan.' Een glimlach vormt zich opnieuw op mijn lippen terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen lopen.

'En wat wil Emma?' Vraagt zijn moeder. 'Ze wil ook bij mij zijn. Ik mag haar eindelijk mijn meisje noemen mam. Ik... Fuck die tranen.' Mompelt hij waarna zijn moeder begint te lachen. 'Ik ben oprecht gelukkig nu, waarom jank ik dan?' Hoor ik Blake zeggen vol ongeloof. Ik besluit dat ik genoeg gehoord heb, sta op en open de deur en zie Blake en zijn moeder hand in hand naast de keukentafel staan.

'Omdat het tranen van opluchting, liefde en geluk zijn.' Beantwoord ik zijn vraag. Beide draaien ze zich om, om mij aan te kijken. 'Ik heb alles gehoord. Sorry.' Beken ik met een rood gezicht. Hoe lelijk kan ik er uit zien? Rode kop, natte wangen en waarschijnlijk ook een snotneus en uitgelopen mascara.

'Ik ben het met haar eens.' Antwoord zijn moeder. Ik loop op hun af. Blake laat meteen zijn moeder haar handen los en opent zijn armen om mij stevig te omhelzen.

'Ik ben blij dat jullie elkaar terug gevonden hebben.' Hoor ik Blake zijn moeder met een zachte stem.

'Dankjewel.' Fluistert Blake in mijn oor. Op dit moment voel ik mij het gelukkigste meisje op deze aarde. Kijk, Blake en ik hebben nog veel dingen om over te praten en er zijn zeker dingen die moeten veranderen en we hebben echt nog wel een lange weg te gaan. Maar op dit moment? Op dit moment doet dat er even niet toe. Blake heeft zelfs aan zijn moeder toe gegeven dat hij van mij houd. Dat moet wel veel betekenen toch?

Na een paar seconden laat ik Blake weer los en kijk ik met een beschaamd gezicht naar zijn moeder.

'Mam het spijt me ontzettend erg. Ik beloof dat ik je kan veranderen. Vooral nu.' Hij kijkt met een grote glimlach naar mij. Ik knik als bevestiging.

Blake zijn moeder kijkt ons beide aan met een lieve glimlach.

'Oké schat. Niet weer.' Ze steekt haar vinger dreigend op. Blake schud zijn hoofd.

'Het gebeurd niet op nieuw. Maar noem mij alsjeblieft niet schat.' mompelt hij waardoor wij allemaal in de lach schieten.