Down to Earth (Dutch/Nederlands)

31. Door de bomen het bos niet zien. (Emma)

Verbaasd kijk ik Blake na die met het mooie meisje weg loopt. 'Hij is mij vergeten, of niet?' roep ik in Bellamy's oor. Hij schud zijn hoofd. 'Ik denk niet dat hij weet hoe hij er mee om moet gaan dat je terug bent.' Ik zucht en haal mijn schouders op. 'Ik denk niet dat dat zo is.' Ik klop Bellamy op zijn arm en verlaat de dansvloer, waar wij nog steeds stonden. Het doet pijn om hem met een ander te zien. Net als de tweede maand dat hij bij woonde, is dat rottige, warme, verliefde gevoel gebleven. Maar mijn trots was te veel gekrenkt om te accepteren dat Blake heel misschien toch wel veranderd zou zijn. Het gesprek met Bellamy kort na mijn aankomst in London, heeft veel dingen opgehelderd. Misschien had ik hem dan toch een kans moeten geven.

'hey Em. Ik ben blij dat je langs kon komen.' Bellamy geeft me een kus op mijn wang en houd zijn handen op, om mijn jas aan te pakken en over mijn stoel te leggen die hij vervolgens achter uit trekt zodat ik plaats kan nemen. 'Wat wil je drinken?' Vraagt hij wanneer ook hij zit. 'Thee is goed,' Ik vouw mijn handen over elkaar en kijk Bellamy afwachtend aan. Zijn telefoontje klonk zo dringend dat ik het gevoel had dat ik wel moest komen. 'Waar wou je het over hebben?' Vraag ik hem, als hij na 5 minuten nog steeds niks gezegd heeft.' 'Blake,' Floept hij er snel uit. Ik schud mijn hoofd en wil op staan om weg te gaan. 'Emma, wacht. Luister even naar me en besluit daarna of je het nog over hem wilt hebben, of niet.' Wil ik het wel horen? Wil ik wel weten wat hij over Blake te zeggen heeft? 'Oké, vertel.' Met een zucht neem ik terug plaats op de stoel. 'Ik weet dat je boos bent op Blake voor de dingen die hij je geflikt heeft,' Alsof hij weet waar hij over praat. 'Dat hij, nee wij, moesten lachen om te dingen die hij zei over jullie "moment",' Mijn glimlach verdwijnt zodra hij mij weer herinnert aan dat moment. 'Maar dat je hier in London kwam en nog steeds bent, Moet wel wat betekenen toch?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik heb geen werk meer in Nederland, dank zij Blake. Ik heb geen huis meer in Nederland, dank zij Blake. Ik heb daar niks meer. Ja, mijn familie maar dat is alles. Hier heb ik een eigen, betaalbaar apartementje en een goede baan. Dus dat ik hier nog ben is niet voor Blake.' Bellamy knikt. 'Ik snap het. Maar ik dacht dat jij en Blake zo goed op konden schieten met elkaar voor dat hij terug ging naar London.' Ik knik. 'Dat was ook zo,' ik voel een glimlach om mijn mond kruipen. 'Hij had zulke leuke kanten. Hij kon zo lief en koppig zijn. En beschermend. Maar echt wat kon hij akelig en gemeen doen...' mijn glimlach verdwijnt weer. Mijn thee is ineens erg interessant.

'Blake is sinds zijn bekendheid, stugger geworden. Killer en gevoellozer. Maar zo is hij niet altijd geweest.' Ik haal mijn schouders op. Dat zal best. 'Zijn manager is een klootzak. Een manipulatieve, egoïstische klootzak.' Ik kan een lachje niet onderdrukken. 'Het is waar. Blake zijn manager heeft alles van je afgenomen zonder dat Blake zelf het wist. Hij wist niet eens dat je betaald werd.' Nu is het mijn beurt hem sprakeloos aan te kijken. Hij wist het niet eens? Alles niet? Hij heeft daar dus niet over gelogen. 'En toch ben ik hier. Dat was één van zijn zovele leugens om mij te laten doen wat hij wou.' Ik neem een slok van mijn thee. 'Of was dat ook zijn manager?' Bellamy schud zijn hoofd. 'Dat was Blake. Zijn manager heeft het uitgevoerd voor hem. Het was dat, of ontslag.' 'Serieus Bell, dat is toch niet normaal? Je kunt toch niet aan zoveel touwtjes trekken om maar gedaan te krijgen wat je wilt? Dat is mijn hele punt van hem helpen. Hem in laten zien dat dit soort dingen niet normaal zijn.' 'Hij houd van je.' Ik spuug de slok thee die ik net genomen heb terug in mijn kop en begin te hoesten en daarna te lachen. Bellamy blijft serieus kijken. 'Oh je meent het echt?' Hij knikt. 'Hij houd van je Emma. Dat heeft hij altijd al gedaan alleen heeft hij een zieke manier om dat te laten zien.' Emma knikt. 'Dan moet hij die manier veranderen, voor ik hem geloof.' Ik leg geld neer op de tafel en trek mijn jas aan. 'Ik moet gaan. Ik weet niet wat je hier mee wou bereiken, maar Blake is niks veranderd en dat zal ook niet gebeuren.' Mijn tasje hang ik over mijn schouder. 'Bedankt voor de thee,' Ik draai me om, maar hoor de laatste woorden van Bellamy ontzettend duidelijk. 'Hij is wel veranderd. Heel veel zelfs.' Ik besluit er niet op in te gaan en gewoon weg te lopen. There's no such thing.

Wat Blake niet weet is dat ik al een paar weken bij hem in de buurt ben. Ik logeer bij Bellamy. Hij wou koste wat het kost, bewijzen dat Blake wel degelijk veranderd is en dat ging niet lukken als ik op twee uur afstand bleef wonen. Het is nu zomer vakantie en ik heb 3 en een halve week vrij, dus heb ik toegestemd om bij Bellamy te logeren.

Na het zien hoe hij zijn zang carrière op heeft gezegd om een kantoor baan te nemen, hulp bieden aan een jongen die stottert en daarmee bedoel ik hem mee nemen op uitjes en hem helpen met rustig praten zodat het stotteren minder word en de manier waarop hij dingen vraagt, heeft laten zien dat Bellamy gelijk heeft gehad. 'Ik zei het toch. Jij die hem terug stuurt, heeft voor verandering gezorgd,' Zei Bellamy toen. En ik, ik was weer een koppige Fries, die het niet wou geloven tot ze het zelf gezien had.

En dat brengt ons hier, in de discotheek. Bellamy wist dat Blake hier zou zijn. Echter is Bellamy vergeten te vermelden dat Blake nu een slanke den als vriendin heeft. Dat hij niet wou luisteren naar wat ik te zeggen had, was te verwachten nadat ik hem zo pijnlijk duidelijk heb gemaakt dat het niks zou worden tussen ons. Dat hij wel bleef luisteren was voor mij een verrassing. Mijn kin lag nog net niet op de stoep van verbazing.

Hoe vaker ik hem goede dingen zag doen, hoe sterker mijn liefde voor hem werd. Ik moest het hem dan ook vertellen en om eerlijk te zijn hoopte ik dat hij opgelucht zou zijn en mij in zijn stevige armen zou vast houden. Al was die hoop al minder geworden na het zien van Bambi. Die vriendin van hem met haar bruine bambi ogen.

Ik had veel verwacht, maar zoals gewoonlijk, brachten zijn woorden mij van mijn stuk.

" 'Mijn liefde voor jou...Het was altijd een spel waarbij ik gedoemd was het te verliezen. Van af het begin al. Van jou houden, was altijd een spel waarbij ik zou verliezen. Het was verslavend, maar het was altijd gedoemd te mislukken.' "

Ik schrik op uit mijn gedachten van een takje dat breekt. Meteen ben ik weer in de bewoonde wereld en zie ik dat ik in een bos sta. Sinds wanneer is hier een bos in de buurt? Hoe de fuck kom ik hier? Een rilling loopt een rondje op mijn rug. Waar ik ook kijk, zie ik alleen duisternis. Ik sla mijn armen om mezelf heen. Het is fris en mijn jas ligt nog in de discotheek. Met mijn armen om mezelf heen geslagen loop ik door het bos, opzoek naar een uitgang. Maar bij elke stap die ik zet, lijk ik steeds dieper het bos in te gaan. Naast me hoor ik een takje knappen. Ik kijk met grote ogen naar de richting van het geluid. Ik zie niks. 'Hallo?' Ik schrik me helemaal wild wanneer er een vogel uit de boom, kraaiend weg vliegt. 'Kut beest,' Mompel ik. 'Wie is daar?' Roep ik wat luider. Dan ineens hoor ik vanaf de andere kant opnieuw een takje knappen. Ik ben niet alleen. No fucking way dat ik hier alleen ben. Takjes knakken niet vanzelf. Zonder er twee keer bij na te denken zet ik het op een rennen. Terug in de richting waar ik weg kwam. Een paar minuten later en longen die op knappen staan, begin ik te twijfelen of ik de goede kant wel op ben gerend. Ik ben fucked, kon ik nu maar iemand bellen. TELEFOON! 'Shit. ik ben ook zo snugger.' De bossen doen vreemde dingen met me, ik begin al tegen mezelf te praten. Ik stuur Bellamy een live locatie via de app en besluit hem daarna te bellen met verdere uitleg. Mijn telefoon laat zien dat ik nog 5 % over heb. Ik wist dat ik dat ding op had moeten laden. Ik zet mijn scherm zo donker mogelijk en begin met het bellen van Bellamy. 'Jezus Em! waar ben je! Ik zoek hier alles af om jou!' Roept hij door de telefoon. 'Ergens in een bos. Geen idee hoe ik hier beland ben. Geen idee hoe ik hier weg kom.' Fluister ik door de telefoon. 'Waarom fluister je?' 'Ik ben niet alleen, denk ik. Kom je alsjeblieft? Ik heb het koud.' Dan opnieuw hoor ik een takje knakken. 'Wie is daar. Kom op. Dit is NIET grappig.' Roep ik tegen de bomen. Niets of niemand reageert tot ik allemaal voetstappen hoor. 'Fuck!' Opnieuw zet ik het op een rennen. Wederom geen idee van richting. Na 10 minuten is het pik en pik donker. Het enige wat ik zie is bladeren en bomen. Zelfs als ik naar boven kijk zie ik geen hemel meer. Ik ben fucked. Ik ben zo ontzettend fucked. Ik moet een nieuwe locatie sturen. Wanneer ik in mijn zakken voel, kom ik er achter dat ik dat rot ding niet bij me heb. Nou als Bellamy hier komt, vind hij in ieder geval mijn telefoon. Dan is die gered. Yay! ofzo...

Ik loop nog een stukje door tot ik bij een open plek kom. In het midden staan een paar half afgebroken muren met ramen er in. Het heeft een bepaalde aantrekkingskracht. Een woekerplant heeft de bovenkant versiert. Het lijkt een vervallen huisje of zo waarvan alleen de muren nog staan. Geen dak, deur of ramen meer. Alleen het karkas van een stenen huis. Als de zon schijnt zal dit vast een heel mooi gezicht zijn. Ik neem plaats in een hoekje en leg mijn hoofd op mijn knieën. Hopend dat Bellamy me snel hier weg haalt.