Down to Earth (Dutch/Nederlands)

39. Telling Ronnie... (Blake)

Even praten met Veronica. Ik dacht letterlijk "Dat doe ik even." Helaas was ik even vergeten dat Veronica een vrouw is en dus ook als een vrouw reageert. Op dit moment sta ik de vliegende potten, pannen en ander voorwerpen waar van ik niet eens wist dat we die hadden, te ontwijken met een kussen als schild. Holy smokes. Wat is Veronica pissig. 'Jij akelig figuur. Je had beloofd dat die Emma niet tussen ons in zou komen!' Haar mascara is over haar hele gezicht uit gesmeerd. Sjoef. Daar vliegt een bloempot langs mijn hoofd voor hij de muur raakt en explodeert waardoor het modder als een soort waterval naar beneden valt.

'Ronnie, luister dan even,' probeer ik. Maar tevergeefs. 'Ik hoef helemaal niet te luisteren. JIJ moet luisteren Blake. Je kunt me niet laten stikken voor haar. Waar moet ik heen?' Ze wijst in het rond. 'Dit zijn ook mijn spullen! Ik heb mijn huis op gegeven voor dit. Weet je nog!?' Een kussen raakt mijn benen. Veronica is opzoek naar het volgende voorwerp om te gooien maar vrijwel alles is of stuk of ligt aan mijn voeten. 'Ronnie, dit werkt zo niet. Doe even rustig!' 'Ronnie me niet! Ik haat je!' Een set oordopjes vliegt naar mijn hoofd toe. 'Je naam is Ronnie!' Roep ik terug. Ze schud wild haar hoofd. 'Nee! Mensen die mijn vrienden zijn en waar ik van hou mogen me Ronnie noemen. Geen verraders!' Ik probeer een paar stappen naar haar toe te zetten, maar Veronica pakt een cactus uit de vensterbank en maakt zich klaar om hem te gooien. Met samen geknepen ogen bereid ik me voor op de stekende pijn die ik ga krijgen. Tot mijn opluchting raakt ook de pot de muur en stuitert de cactus op de grond.

'Veronica, ik-' 'Nee! Dit kun je niet maken!' Mijn geduld begint op te raken. 'Ik weet dat je je kut voelt, maar-' 'Waag het niet om te zeggen dat dit beter is voor ons!' Ze imiteert mijn woorden uit het begin van ons gesprek op een heel naar, mokkend toontje. 'Wat wil je dan Ronnie? Dat ik bij je blijf terwijl mijn hart bij iemand anders ligt? Dat is toch niet eerlijk?' Ik hou mijn rechter hand wanhopig omhoog terwijl ik met mijn linker hand nog steeds het kussen als een schild gebruik. 'Als het nou iemand anders was? Niet de persoon die onze hele relatie lang, tussen ons in heeft gestaan!' Dit keer vliegt er een tvgids mijn kant op. Nu ben ik wel klaar met het gegooi. 'Kun je even kappen met shit te gooien? Daar bereik je geen fuck mee.' 'Jawel! Ik hoop jou een klein beetje van de pijn te laten voelen, die ik op dit moment zelf voel!' Schreeuwt ze uit. 'Was al die pijn die ik voelde toen ik Emma niet had, niet een hel genoeg?' Meteen laat ze de vork die ze in haar handen had, vallen op de grond. Ze slaat haar handen op het aanrecht terwijl ze mij met een moordende blik aan kijkt. 'Jij hebt mij wijs gemaakt dat je over haar heen was. Je zei dat je haar vergeten was Blake!' 'Wat had ik dan moeten doen? Onze hele relatie moeten zeiken over hoe erg ik Emma mis? Nee, dat is leuk voor jou!' Iets wat moest lijken op een normaal en makkelijk gesprek, is veranderd in een "wie het hardst kan schreeuwen," gesprek. Dan begint er een lampje te branden. Daarom moest Emma zo lachen om mijn nuchterheid. Ze wist hoe Veronica zou reageren. 'Hield je dan helemaal niet van me?' Veronica haar stem breekt. 'Jawel Ronnie. Ik hou van je. Maar niet op de manier die jij zou willen. Ik hou van Emma. Het was altijd al Emma.' Veronica laat haar hoofd zakken waardoor haar gezicht verstopt word achter haar lange donkere haren. 'Je wist wat ik voor haar voelde. Ik heb ook van jou gehouden. Echt waar en er waren ook zeker momenten waarop ik dacht, dat ik met jou gelukkig kon worden. Dat ik ook op die manier van jou kon gaan houden. Maar het was niet dat wat ik met Emma heb.' Ik gooi de kussen terug op de bank terwijl ik tegen over Veronica bij het aanrecht ga staan. Gelukkig is het een kookeiland en kan ik bukken als ze besluit om weer met dingen te gaan gooien. De messen heeft ze nog niet gebruikt. Maar aan het appartement zo te zien, zal ze ook de messen nog gaan gooien. Er staat niks meer op zijn plek en alles ligt overal, verkreukelt of kapot op de grond.

'Is dit echt wat je wilt?' Ze heeft de moed bij elkaar geraapt om mij aan te kijken. In haar ogen is hoop te zien. Hoop op het moment dat ik haar vertel dat dit een grap is en dat ik voor haar kies in plaats van Emma. 'Weet je zeker dat je niet verder met mij wilt?' Ik knik langzaam. 'Dat weet ik zeker.' Fluister ik terwijl ik mijn blik afwend. Ik wil niet zien hoe haar hoop vernietigd word door mij.

'Prima.' Ze grijpt haar tas en jas van de kapstok en opent de deur. 'Je bent nog niet van me af.' Haar laatste woorden klinken nog door het huis terwijl ze de deur achter haar dicht slaat, wat ook de laatste foto van de muur laat vallen.