Down to Earth (Dutch/Nederlands)

3. Arrogant tot de max. (Emma)

'Good morning allemaal!' Iedereen kijkt op van mijn enthousiaste begroeting en wensen mij hetzelfde toe. 'lekkere nacht gehad?' De nachtdienst knikt. 'De nodige bellen. Veel ditjes en datjes, maar dat hoort er ook bij natuurlijk.' 'Heb je nog bijzonderheden voor mij?' De nachtdienst overhandigd mij een briefje waar niks op geschreven staat. 'Nope, lekker rustig daar.' Ik glimlach. De nachtdienst is bezig met haar overdracht wanneer de deurbel gaat. Ik neem de telefoon van de hoorn en zeg het standaard riedeltje: "Met verpleegafdeling de Roos, voor wie kan ik de deur open doen?" Ik hoor een zware mannenstem die wat mompelt. 'Ik doe de deur voor u open. U mag naar de tweede etage lopen.' Ik druk de deur open. 'Ik ga mijn stagiair even halen.' Ik krijg wat rare blikken toe geworpen waarna Tess de uitleg doet en ik naar buiten loop om de deur te openen. Wanneer ik bij de deur aan kom, staat hij daar. Blake Whitman. Hij draagt een zwarte lange jas waarvan de kraag omhoog staat. Zijn handen zijn diep verborgen in zijn zakken. Ik druk op de zwarte knop, zodat de deur open gaat. 'Kom binnen.' Ik zet een stap opzij zodat hij naar binnen kan lopen. 'Ben ik hier op de juiste plaats? Het verpleegcentrum waar ik drie maanden help?' Ik steek mijn hand uit. 'Mijn naam is Emma en dat klopt. Je bent op de juiste plaats.' Hij neemt mijn hand aan en schud hem. Ik kijk hem afwachtend aan. 'Blake.' Ik knik. 'Welkom Blake.' De manier waarop hij mij aankijkt is onbetaalbaar. Diep van binnen lach ik mij kapot. De voetstappen van Blake volgen mij naar binnen. Gek genoeg stelt hij zich dit keer wel voor aan iedereen. 'Ik kom hier tijdelijk mee kijken en helpen.' Is zijn uitleg. 'Welkom.' zegt Nora die ook weer aan het werk is. Blake knikt. Ik open de deur om de piepers te pakken, deel deze uit en richt me dan tot Blake. 'Wij gaan naar huiskamer B. Ik ben je begeleider.' Blake knikt. 'Werkse allemaal en Sofie, lekker slapen!' Een paar "werkse" wensen verder, loop ik met Blake naar de huiskamer, waar wij vandaag werken.

'Je mag je jas daar op de kapstok hangen.' Ik glimlach naar hem. Hij zegt niks en kijkt me nogal nors aan maar doet zijn jas uit en hangt hem aan de kapstok. 'Pak een stoel en kom er bij.' Ik start de laptop op en schuif een stukje opzij. 'Al eerder in een verpleegtehuis mee gekeken?' Hij schud nee terwijl ik hem afwachtend aan kijk. 'Dan ga ik je er wat over vertellen. Mijn Engels is niet helemaal super, maar ik ga mijn best doen.' Tot zover geen reactie van hem. Jep, helemaal niks noppes nada. Alleen een norse blik. Dit word leuk... not.

'Oké. Dit is De roos B. Wij hebben 4 huiskamers met 6 of 7 bewoners. Wij helpen hun met alles wat hun zelf niet meer lukt. Hier op B zitten 6 bewoners. 4 vrouwen, twee mannen. Wij beginnen in de ochtend met een overdracht, dat waar je net bij binnen kwam. Daarna lezen we de bijzonderheden in de rapportages van de dagen die we niet gewerkt hebben, zodat we op de hoogte zijn van wat er speelt hier op de huiskamer.' Een lege blik staart me aan, waar ik al snel klaar mee ben. 'Wat is er aan de hand?' Blake laat een sarcastisch lachje horen. 'Ik wil hier niet zijn.' Ik kopieer zijn gedrag. 'Dat weet ik. Maar je hebt zelf toegestemd, is het niet?' Hij lijkt te schrikken van mijn comeback. 'Weet jij wel wie ik ben?' Ik begrijp meteen wat ze bedoelen met "uit de hoogte." Ik knik. 'Blake Whitman. Formalig lid van de bekende groep Right Path, acteur in de film Dunkirk en nu soloartiest. Ja ik ken jou, weet jij wie ik ben?' zijn mond valt kort open. 'Oke, mijn naam is Emma Smit. Gister kreeg ik te horen dat ik een stagiaire zou krijgen. Mijn taak is jou laten zien wat wij hier doen. Fijn dat je voor de zorg gekozen hebt.' Ik sta op en pak de sleutels van de medicijnkast die ik in de zak van mijn jasje stop. 'Ga je mee? De mensen wachten.' Ik loop naar de gang waar ik me halverwege om draai. 'Oh weinig mensen verstaan hier Engels. Maar als je wat wilt weten of hun wat wilt vragen, zal ik het voor je vertalen en vise versa.' Met een zucht loopt Blake achter mij aan. Ik pak twee handdoeken en twee washandjes, een wasmand een vuilniszakje. Ik doe een wit plastic schortje voor. 'Dit is om kruisbesmetting en vuile kleding te voorkomen.' Leg ik Blake uit wanneer hij mij met een opgetrokken wenkbrauw aan kijkt. 'Ooit naakte mensen gezien?' 'jongere mensen wel, oudere mensen niet.' Ik knik. 'Oké. Nou als je nog niet klaar bent om het te zien, moet je nog even afstand houden.' 'Hoe bedoel je?' 'Ik ga ze wassen.' Antwoord ik alsof het volkomen logisch is wat ik zeg.