Sabah çok mutluyum bir şekilde uyandım. Hayat daha güzel gözüküyordu gözüme. Okula gitmek için sabırsızlanıyordum. Belki Ada'yıda görürdüm. Kıyafetlerimi giyip kahvaltıyı hazırladım. Herkes kahvaltısını yapınca okulun yoluna koyulduk. Karnımda kelebekler uçuşuyordu. Hiç bu kadar mutlu olmamıştım. Okula varınca hemen sınıfıma geçtim. Herkes bana bakıyordu. Doğru. Dışardan halim çok bebeksi gözüküyordu. Açelya'ysa bana durmam için kaş göz yapıyordu ama kendime hâkim olamıyordum. Hoca sınıfa girdi. Matematik Hocası'ydı. İlk karşılaşmamızdaki dedikleri aklıma geldi. Ama o böyle bir şey olmamış gibi davranıyordu. Derse odaklanamıyordum. Aklımdaki kişi beni rahat bıraksa daha mutlu olacağım. En azından dersi dinleyebilsem. Teneffüs zili çaldı. Açelya'yla kantine indik. Bir masaya oturduk ve konuşmaya başladık. Dün ki olanları anlattım. Çok şaşırmadı. Sanırım umrunda değildi. Sonradan kardeşlerim geldi. Onlara da olanları anlattım. Onlar tabii ablaları için çok mutlu oldular. Bende mutluyum. Hemde çok. Arkamdan gözler kapandı ve biri "Ben kimim?" diye sordu. Kalbim yine çok hızlı atıyordu. O zaman gözlerimi kapatanın kim olduğunu anladım. "Ada" diye bağırdım. Kantindekiler bana bakıyordu.
- Neye bakıyorsunuz. Açıkta bir yerimi gördünüz. Ben hiç öyle sanmıyorum da. Ada beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Sandalyeme oturdum. Sinirliydim. Niye herkes bakıyorki. Ne var. İnsan bağıramaz mı. Neyse. Ada'ya döndüm. Bana bakıp gülüyordu. İnanamıyorum. Sevdiğim kişi beni teselli edeceğine gülüyordu. Sinirim tavan yaptı. Bahçeye bir hışımla çıktım. Ada arkamdan geldi.
- Ne var. Neye bu kadar sinirlendin anlamıyorum ki. Bu sözden sonra kalbim kırılmıştı. Ağlamaya başladım. Duygularım çok değişmişti. Sebepsiz yere atarlanıyordum.
- Özür dilerim. Fazla tepki verdim. Benim hatam. Bana sarıldı ve saçımı okşamaya başladı. Mutluydum. Çünkü sevdiğim adam beni gerçekten önemsiyordu. Zil çalınca sınıflara geçtik. Derste onu düşünmekten duramıyordum. Bütün dersler böyle geçti. Eve gittik. Odama geçtim ve yatağıma uzandım. Telefonuma mesaj geldi. Bir adresti ve gelmemi istiyordu. Ad yoktu. Ada sanmıştım. Üstümü giyinip adresin olduğu yere gittim. Karanlıktı ve soğuk. Karşıdan bir ışık geldi. Kapıdan gelmeydi. Adam vardı. Bana gel işareti yapıyordu. Kaçmak istedim. Ama ayaklarım o tarafa doğru yürüyordu. Kendimi durduramıyor ya da başka bir yöne ilerleyemiyordum. Adam beni kendine çekiyordu. Bağırmaya başladım. Korkmaya başlamıştım. Başım yine dönmeye başladı. Ve sonunda bayıldım. Gözlerimi açtığımda ellerim ve ayaklarım bağlıydı. Etrafım karanlıktı. Sanırım başımı bir derde sokmadan duramıyorum. Umudumu kaybettim. Duru'yu, Başa'ğı, Açelya'yı ve Ada'yı düşünmeye başladım. Sonra içeri o adam girdi. Bana bakıyordu ama yüzünü seçemiyordum. Bana dediği şey
- Sen benim ilk gelinimsin.
