𝕾𝖈𝖆𝖗𝖘.{𝕵𝖊𝖔𝖓 𝕵𝖚𝖓𝖌𝖐𝖔𝖔𝖐 𝕱𝕱}

Chapter 23: Why you disappeared

ılı.lıllılı.ıllı
Now playing : BTS- Let me know Piano Cover
1:35━━━━◉─────── 3:11
ᴠᴏʟᴜᴍᴇ : ▁▂▃▄▅▆ 100%

Όσο περνούσαν οι ώρες, το άγχος μου μεγάλωνε που θα ξανά έβλεπα τον Jungkook. Αυτό που δεν εχω κατανοήσει είναι το γιατί επιμένει τόσο πολύ μαζί μου. Δεν του έχω δείξει καμία εύνοια, ούτε αρεσκεία. Επίσης ,οι προθεσεις του, είναι φιλικες ή ερωτικές; Δεν είχα ποτέ φίλους για να ξέρω. Μονάχα φίλες. Πάντως το σίγουρο είναι πως η συμπεριφορά του είναι αλλόκοτη.

Επιτέλους πήγε 20:50. Ήταν ωρα να κλείσω το μαγαζί. Είχα ιδρώσει ελάχιστα από την ένταση. Με είχε πιάσει νευρικότητα που θα ερχόταν να με πάρει, σαν πριν μια εβδομάδα. Αποφάσισα λοιπόν να αρχίσω να μαζεύω τα πράγματα ώστε να ειμαι έτοιμη όταν φτάσει. ΩΧ ΞΑΧΑΣΑ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ. Να ειδοποιήσω τους δικους μου.
Έτρεξα γρηγορα στον παγκο και επιασα το κινητο μου στα χερια. Κάλεσα αμέσως το νούμερο του πατερα μου. Το σήκωσε μέσα σε ένα χτύπημα.

Π- Ελα Ελενα τι έγινε;... ρώτησε έκπληκτος από το τηλεφώνημα μου.
Ε-θα βγω σήμερα...
Ε-Μην με περιμένετε...συμπλήρωσα.
Π-Α πολύ ωραία με ποιον;... ρώτησε με ενδιαφέρον.

Πάγωσα στιγμιαία.

Ε-Με τον...
Ε-Jungkook... κομπλαρα λιγο.
Π- Μάλιστα μάλιστα...
Π-Μην αργήσεις πολύ... συμπλήρωσε αυστηρά.
Ε-Δεν μπορώ να στο εγγυηθω αυτό...

Ακουσα γέλια μέσα από το τηλέφωνο.

Π-Εντάξει ενταξει...
Πήγα να κλείσω ...
Π-Αρα δεν είστε μόνο γνωστοί... συμπέρανε.
Ε-Δεν ξέρω ... είπα γεμάτη αμφιβολία.
Π-Καλα να περάσεις ...
Ε-Τα λεμε ...

Και έκλεισα απότομα.

Έκλεισα τα φώτα του μαγαζιού και κάθισα μέσα στην καρέκλα πίσω από τον πάγκο, μόνο η εξώπορτα έμεινε για να κλειδωθεί. Ήταν σκοτεινά. Πόσο μου άρεσε αυτή η ατμόσφαιρα .Στεκομενη εκεί για αρκετά λεπτά είδα την ώρα στο κινητό μου. Είχε πάει 21:05. Θα περιμένω λίγο ακόμα. Αν δεν έρθει σε 10 λεπτά φεύγω. Πριν προλάβω να κατεβάσω το κινητό μου στον πάγκο είδα μια φιγούρα να μπαίνει στο μαγαζί. Ήρθε...

Σηκώθηκα αυτόματα από την καρέκλα και κατευθύνθηκα προς το μέρος του με αργά βήματα . Το ίδιο και εκείνος προς το δικό μου ως που καποια στιγμή φτάσαμε να στεκόμαστε ένα μέτρο αποσταση μεταξυ μας.