𝕾𝖈𝖆𝖗𝖘.{𝕵𝖊𝖔𝖓 𝕵𝖚𝖓𝖌𝖐𝖔𝖔𝖐 𝕱𝕱}

Chapter 26:Is this love?

Αφού ο Jungkook με άφησε απέξω από το σπίτι ,εγώ κατευθύνθηκα προς το κατώφλι. Δεν άκουσα όμως το αμάξι να ξεκινάει. Αντ'αυτού, αντιλήφθηκα μια πόρτα να κλείνει. Δεν γυρισα και συνέχισα να προχωράω. Όμως, όταν πήγα να πατήσω το κουδούνι του σπιτιού, αισθάνθηκα δύο χέρια να τυλίγονται γύρω από το σώμα μου. Το χέρι που είχα σηκωσει να προφτασω το κουδουνι άρχισε να επανέρχεται τρεμοντας στην αρχικη του θέση. Κατάλαβα φυσικά πως ήταν o Jungkook αφού είχε αυτή τη χαρακτηριστική μυρωδιά που λάτρευα. Εκείνος μη έχοντας λύσει τα χέρια του από το σώμα μου με έσφιξε ακόμα περισσότερο. Έσκυψε στο αφτί μου και μου ψιθύρισε αισθησιακά.

Jk-Καληνύχτα....

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά τόσο δυνατά που φοβήθηκα μήπως το ακούσει ο ίδιος. Άρχισα να θερμαίνομαι υπερβολικά σε σημείο που ήθελα να τα πετάξω όλα. Παρ'όλα αυτά έπρεπε να κρατήσω το υφος μου straight. Έτσι, του ξεδιπλωσα τα χέρια από το σώμα μου και γύρισα να τον κοιτάξω. Με το που γύρισα, είδα τα μάτια του να λάμπουν. Μπορεί να ήταν νύχτα, όμως αυτά άστραφταν. Πλησίασα τοσο ,σε σημείο που δεν υπήρχε κενός χώρος ανάμεσα μας, τοποθέτησα το χέρι μου στα πλάγια του λαιμού του τρυφερά και του ψιθύρισα στο αφτί...

Ε-Ονειρα γλυκά...

Ή κίνηση μου αυτή έκανε τον Jungkook να τα χάσει. Έπειτα προχώρησα πάλι προς την πόρτα. Φτάνοντας το κουδούνι, γύρισα να κοιτάξω για τελευταία φορά την μορφή του. Ήταν σαστισμένος. Με κοιτουσε με λαγνεία. Μαντέψτε... Δεν άντεξα. Γύρισα πίσω και άρχισα να περπατάω γρήγορα στον Jungkook. Στάθηκα μπροστά του .Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τι μου συνέβαινε. Γιατι γύρισα πίσω; Έτσι, έμεινα να τον κοιταζω για αρκετη ωρα στα μάτια. Όμως έκανε κίνηση. Με έπιασε από τη μέση και με έφερε πιο κοντά του, ώσπου σύντομα βρέθηκα στο στέρνο. Ποσο μου αρεσε καθε φορα που κρυβομουν στο μερος μεταξύ λαιμού και ώμου του. Έπειτα από κάμποση ώρα ενώ ήμασταν ακόμα αγκαλιασμένοι...

Jk-Αύριο τι θα κάνεις;...
Ε-Δεν ξέρω...
Jk-Θες να περάσω;...
Ε-Περνα...
Ε-Οι υπόλοιποι θα λείπουν...
Jk-Γιατί;...
Ε-Δεν ξέρω...
Jk-Τοτε θα φροντίσω να μην αργίσω πολύ... είπε και έσπασε την αγκαλιά κοιτάζοντας με με ένα βλέμμα διάχυτο από συναισθήματα.
Ποσο κρατιόταν για να μην μου κανει τιποτα. Ποσο ήθελε να ενώσει τα χείλη του με τα δικά μου .Ποσο ήθελε να γίνω δικιά του.
Ε-Καληνύχτα, για τελευταία φορά... είπα σχηματίζοντας ένα χαμόγελο στις άκρες των χειλιών μου και έστριψα πάλι προς την πόρτα.
Jk-Τα λέμε αύριο, Έλενα... απάντησε χαμογελώντας και με αυτον τον τρόπο έστριψε πάλι προς το αυτοκίνητο του.

Σύντομα εξαφανίστηκε. Χτύπησα λοιπόν και εγώ το κουδούνι. Μου ανοιξε ο παππούς και με οδήγησε ευθύς στο τραπέζι όπου έτρωγαν οι αλλοι. Αφου κάθισα στην καρέκλα με πήραν από τα μούτρα. Κλασικά...

Π-Παντως ,καλό παιδι ο Jungkook... είπε πειράζοντας με.
Ε-Ναι... απάντησα και άρχισα να τρώω μη δίνοντας πολλή σημασία.
π-Ηταν που είστε μόνο γνωστοί...
π-Γι'αυτό σε κράτησε όλη μέρα...
Γ-Ναι απορώ τι κάνατε ...συμφώνησε μαζί του χιουμοριστικά.
Ε-Σταματήστε... είπα ελαφρώς πειραγμενη.
Ε-Και μπαμπά...
Ε-Γιατι τον άφησες να μπει το πρωί;...
Π-Γιατι οχι γλυκιά μου;...
Ε-Ημουν γυμνή! Γι'αυτό!... φώναξα και σηκώθηκα οργισμένη από το τραπέζι.
Π-Θες να μας πεις ότι σε πειραξε... είπε ειρωνικά.
Ε-Μπαμπα... τον κοίταξα με ένα βλέμμα αποδοκιμασίας.
π-Αφησε τα παιδιά να κάνουν ό,τι θέλουν μην μπλεκεσαι... απάντησε στον πατέρα μου.
Γ-Πολυ ωραιο παιδι παντως... συμπλήρωσε ανοίγοντας το κουτί με τα φάρμακα.
Ε-Ως εδώ! Είμαστε μόνο φίλοι!... ξεφωνησα και πηγα στο δωμάτιο μου.
Έπεσα στο κρεβάτι και προσπάθησα να κοιμηθώ.

Δεν καταλαβαίνω γιατί περιπλέκονται στα προσωπικά μου. Δεν έχουν δικαίωμα. Επιπλέον, πολυ φοβαμαι πως έχουν δίκιο. Είναι και καλό παιδι και ωραίο. Αλλά δεν μου αρέσει να τον σχολιάζουν μπροστά μου και να μου πετάνε σπόντες. Ειλικρινά νευριάζω απίστευτα. Με τόση ένταση που επικρατεί αυτές τις μέρες δεν μπορω να παραμείνω ψύχραιμη. Τουλάχιστον θα έρθει αύριο να μου κάνει παρέα. Αναρωτιέμαι τι ώρα θα έρθει. Ελπίζω να έρθει νωρίς. Δεν νομίζω να αντέξω πολύ μακριά του. Τι έχω πάθει. Τον σκέφτομαι όλη μέρα. Σιγά μην αποκαλείται αυτό φιλια. Σίγουρα τα συναισθήματα μου φανερώνουν αλλά...

Με αυτά και με εκείνα, αποκοιμήθηκα. Περίμενα πως και πως να έρθει το αύριο.

-----------------------
BONUS