𝕾𝖈𝖆𝖗𝖘.{𝕵𝖊𝖔𝖓 𝕵𝖚𝖓𝖌𝖐𝖔𝖔𝖐 𝕱𝕱}

Chapter 41: Escape

Είχα βγει έξω από το σπίτι και περίμενα τον Jungkook να έρθει να με παρει . Ελάχιστα ενθουσιασμένη, σκεφτόμουν που μπορεί να παμε. Και μόνο στην ιδέα ότι θα έφευγα από αυτή την κόλαση χαμογελούσα. Ήλπιζα σε κάτι καλύτερο. Άλλωστε γιατί να μην το έκανα. Ήμουν τόσο απελπισμένη.
Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά. Παρατήρησα την ώρα και διαπίστωσα πως είχε καθυστερήσει. Βέβαια δεν ήταν τόσο ανησυχητικό καθώς ηταν μόνο 15 λεπτα. Αλλα οσο προχωρούσαν οι αριθμοί του κινητού μου που έδειχναν την ώρα , η αμφιβολίες μεγάλωναν μέσα μου και κάτι μου έλεγε πως υπήρχε πρόβλημα. Θα περίμενα λίγο ακόμα μηπως εμφανιστει. Ποτέ ως τωρα δεν ειχε αργησει .Λες να το μετάνιωσε;
Πέρασαν αλλά 5 λεπτα. Στην συνέχεια 10, ένα τεταρτο. Τίποτα...
Άφαντος
Μάλλον δεν θα ερχόταν να με παρει. Κρίμα. Βασιστηκα επάνω του. Μα πόσο αφελής ήμουν για να πιστέψω πως πραγματικά νοιαζόταν για εμενα. Οχι δεν τον κατηγορω. Δεν φταις εσύ Jungkook. Εγώ φταίω που είχα προσδοκίες από εσένα. Γιατί το έκανα αυτό; Θα έπρεπε να έχω πάρει ένα μάθημα έως τώρα. Ποτέ μην εμπιστεύεσαι τους άλλους ανθρώπους. Δεν πειραζει. Θα τα καταφέρω μόνη μου. Έτσι κι αλλιώς αυτό κάνω τόσα χρόνια. Τίποτα καινούριο.

"Δεν πειραζει Jungkook.
Σε συγχωρώ."

Βαθιά πληγωμένη, δεν είχα καταλάβει πως μέχρι τώρα το πρόσωπο μου είχε γεμίσει με δάκρια. Σε καταλαβαίνω Jungkook , ουτε εγω δεν θα ήθελα να μείνω μαζί μου. Είμαι έτσι κι αλλιώς κατώτερη σου. Εσύ τα έχεις όλα, ενώ εγώ τι εχω; Είμαι απλά διαλυμένη. Δεν εχω τιποτα...
Έκλαιγα λοιπόν αθόρυβα, στην ακρη του δρόμου αναμένοντας να έρθει. Αν και ήξερα πως δεν θα το έκανε. Όσο πιο πολυ στεκόμουν εκεί τόσο πιο πολυ ράγιζε η καρδιά μου και τόσο πιο θορυβώδες γινοταν το κλάμα μου. Αυτό ήταν, δεν θα καθίσω περισσότερο. Αλλά που να πήγαινα. Θα προκαλουσα θόρυβο εαν επέστρεφα στο σπίτι. Επρεπε να βρω να πάω κάπου αλλού. Μόνο ένα μέρος εμενε...

*Time skip -> 10 λεπτα*

Σέρνοντας με δυσκολία τη βαλίτσα μου περπατουσα ως ότου να φτάσω στο ανθοπωλειο. Είχα σχεδόν φτασει, αφου έβλεπα δίπλα ακριβώς την ευδιάκριτη πινακίδα της Bighit ent. Τα ροδάκια της βαλίτσας ήταν ο μόνος ήχος που ακουγόταν , καθως δεν ήταν πολυσύχναστος αυτός ο δρόμος μιας και το μαγαζί δεν ήταν τοποθετημένο στο κέντρο της Σεούλ.
Έφτασα λοιπόν στο μαγαζί και έβαλα το κλειδί για να το ανοίξω. Εννοείται πως δεν είχε ξημερώσει ακόμα οπότε ήταν όλα σκοτεινα. Φυσικά και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Οι ανθρωποι που τυχόν μπορεί να περνούσαν θα παραξενευονταν αν έβλεπαν το μαγαζί ανοιχτό τετοια ωρα. Έτσι δεν άναψα τα φωτα. Παράτησα τη βαλίτσα δίπλα από την είσοδο και πηγα πίσω από τον πάγκο ώστε να μην φαίνομαι. Λύγισα τα πόδια μου και κάθισα κάτω το πάτωμα. Τα μάζεψα στο σωμα μου και μπόρεσα επιτέλους να κλάψω χωρίς να φοβάμαι μήπως ακουστω. Ήμουν μόνη μου. Αισθανόμουν αξιολυπητη και εντελώς αβοήθητη. Γιατί Jungkook...