𝕾𝖈𝖆𝖗𝖘.{𝕵𝖊𝖔𝖓 𝕵𝖚𝖓𝖌𝖐𝖔𝖔𝖐 𝕱𝕱}

Chapter 35: Punishment

Κλείνοντας τις πόρτες του αυτοκινήτου, ο Jungkook χύθηκε στο κάθισμα του συνοδηγού βγαζοντας από μέσα του έναν βαρύ αναστεναγμό και έκλεισε τα μάτια του. Ήθελε να κάνει εμετό. Ο Taehyung τον κοίταξε σκυθρωπος. Δεν άντεχε να τον βλέπει σε αυτη την κατάσταση. Το ποτό τον είχε διαλύσει στην κυριολεξία. Απορούσε πως μπροστά μου ήταν τοσο χαλαρός. Τώρα που του πέρασα εγώ από το μυαλό...

T-Jungkookie...
Ο Jungkook άνοιξε ελάχιστα τα μάτια του ώστε να μπορέσει να έρθει σε επαφή με το περιβάλλον.
Jk-Ναι... απάντησε με βαριά και εύθραυστη φωνή.
Τ-Αυτη ήταν;... προφανής ερώτηση .
Γνώριζε την απάντηση, απλώς ήθελε να το επιβεβαιώσει.
Jk-Ναι...μουρμουρισε.

Ο Taehyung χαμογέλασε με ένα ειλικρινές χαμόγελο. Του εκανα τεραστια εντυπωση μάλλον.

Τ-Πολυ όμορφη...

Ως απάντηση έλαβε μόνο ένα μουγκρητό από μέρους του Jungkook.

T-Υποσχεσου ότι δεν θα ξανά πιεις τόσο...
Jk-Ναι... είπε μέσα από τα δόντια του.

Ήταν τόσο κουρασμένος που δεν είχε όρεξη για κουβέντα, όσο και να ήθελε να μιλήσει για μένα. O Taehyung δεν είχε διάθεση να μιλήσει άλλο βλέποντας την κατάσταση του. Έτσι ξεκίνησε να οδήγα. Σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή επικράτησε ησυχία. Κάποια στιγμή έφτασαν στην εστία. Κατέβηκαν από το αμάξι και ο Taehyung βοήθησε τον Jungkook να σταθεί στα πόδια του .
Πέρασε το ενα χερι του γυρω απο τους ωμους του Taehyung και αρχισαν να περπατουν προς το κτήριο. Μπηκαν μεσα και επειτα στο ασανσερ. Μολις εφτασαν εξω απο την πορτα που θα οδηγούσε στο δωματιο τους, την ανοιξαν και βρεθηκαν αντιμετωποι με τους υπολοιπους που καθονταν στον καναπέ. Αυτόματα αυτοι, μετέφεραν το βλεμμα τους στους δύο. Χωρις να μιλησουν, ο Taehyung τον βοήθησε να περπατήσουν στο δωματιο του Jungkook και τον ξάπλωσε στο κρεβατι του.

Τα υπολοιπα μελη ανησύχησαν πολυ με την κατασταση του. Ηταν χλωμος, αδύναμος. Ομως, ο Namjoon ηξερε γιατι ο Jungkook συμπεριφερόταν ετσι, και ηταν διατεθειμένος να τον συνετίσει πριν διαλύσει τον ιδιο τον εαυτο του αλλα και κατ'επέκταση το γκρουπ. Βεβαια δεν μπορούσε εκεινη τη στιγμη να του μιλήσει, αφου προφανως και θα ηταν σαν να μιλαει με τον τοιχο. Ο Jungkook ειχε χασει τα λογικά του. Ηταν αδύνατον να επικοινωνήσει με τον οποιονδήποτε την επικείμενη στιγμη. Γι'αυτό θα πήγαινε αυριο πρωί πρωι να του μιλήσει, που ο Jungkook θα είχε αναρρώσει και ευελπιστουσε πως θα ειχε καθαρο μυαλό. Παντως, ηταν σε πολυ χειρότερη κατασταση απ'οτι εγω. Ειχε πιει πολυ...

Στο μεταξύ εγω ,οταν επεστρεψα πισω στο σπίτι έσπευσα να παω κατευθείαν στο δωμάτιο μου, προσπαθώντας να αποφύγω τον πατέρα μου. Δεν ειχα δυναμεις να κρατηθώ ξύπνια. Πηγα λοιπον να περασω μπροστά απο την κουζινα με προορισμό το δωμάτιο μου, αλλα ο πατερας μου με σταματησε.

Π-Για που το εβαλες;...ειπε επιτακτικά.
Ο ήχος της φωνης του με εκανε να ακινητοποιηθω.
Ε-Ασε με ... μίλησα υποτονικα.
Αυτος αρχισε να περπαταει με μεγαλη ορμή προς τα εμενα. Αυτο με τρομαξε λιγο, ωστοσο δεν μπορεσα να κουνηθω εκατοστό. Ημουν πολυ αδυναμη. Εκανα ενα ανίσχυρο βημα προς τα πίσω, που όμως δεν ηταν αρκετό για το τι επροκειτο να ακολουθήσει. Μου άρπαξε με σφοδρότητα τον καρπο του χεριου μου, εκει που με ειχε σφίξει το πρωι ο Jungkook αφήνοντας μελάνια. Αφησα εναν αναστεναγμό απο τον πόνο.
Π-Αυτος φταίει για το χαλι σου;!...φώναξε.
Πωπω. Σκέφτηκα. Αλλος εχει πιεί και αλλος λεει οτι να ναι.
Ε-Τρελαθηκες τελείως;!... φώναξα με οτι σθενος μου είχε απομείνει. Τουλάχιστον, εγώ ειχα επαφη με την πραγματικότητα.
Π-Αυτος φταιει που εισαι ετσι!...
Π-Δεν σε εχω ξανα δει ποτε ετσι!... συμπλήρωσε φωναζοντας απο το θυμο που τον ειχε τυφλωσει.
Ε-Αφησε με!...φωναξα φοβισμένη απο την πυγμη της φωνης του.
Π-Σε καταστρέφει δεν το βλέπεις;!...συνεχιζε να φωναζει έξαλλος.
Ε-Δεν ξερεις τίποτα για τη ζωη μου...ειπα πιο ηρεμη από οτι πριν και λύγισα.
Πλεον αρχισαν δάκρυα να σχηματίζονται στο εσωτερικο των ματιων μου.
Π-Αυτο που σου είπα!... φωναζε στον ιδιο τονο κρατώντας ακομα τον καρπό μου.
Ε-Με πονας!...του ειπα και μια σταγονα κύλισε στο μαγουλο μου.
Π-Δεν σου επιτρεπω να τον ξανα πλησιασεις...
Εκεινος τειναξε το χερι μου αφήνοντας το.
Π-Δεν αξίζει Ελενα... μίλησε σχεδόν ψυθισριστα.
Π-Δεν σου αξίζει...
Ε-Τον αγαπώ πατερα...ειπα μαλακά και τα δάκρυα πλεον αρχισαν να πληθαίνουν. Ξέσπασα σε λυγμούς.
Π-Δεν με ενδιαφερει!... αρχισε παλι να φωναζει.
Ε-Δεν θα καταλάβεις... του είπα ως τελευταια κουβέντα και ετρεξα στο δωματιο μου κλαίγοντας.
Οτσν εφτασα κλείδωσα την πορτα και επεσα στο κρεβατι μου. Πηρα το μαξιλάρι αγκαλια και το έσφιξα οσο πιο δυνατα μπορούσα. Εβγαλα ολη μου την πιεση επανω του.

Στην τελικη...
Κανενας απο τους δυο δεν εφταιξε για το σημερινό. Γιατι ο πατερας μου συμπεριφέρθηκε ετσι. Νομιζα οτι τον συμπαθουσε...

-------------------------
BONUS