𝕾𝖈𝖆𝖗𝖘.{𝕵𝖊𝖔𝖓 𝕵𝖚𝖓𝖌𝖐𝖔𝖔𝖐 𝕱𝕱}

Chapter 32: Wounded

Καθώς ήμασταν καθοδόν προς τον γυρισμό, επικρατούσε απόλυτη ησυχία στο αυτοκίνητο. Οι σκέψεις μου με βασάνιζαν απίστευτα. Έπρεπε όπως και δηποτε να κάνω μια βόλτα να χαλαρώσω. Έτσι...

Ε-Όπου μπορείς σταμάτα...
Ο Jungkook γύρισε και με κοίταξε έκπληκτος. Το βλέμμα του φανέρωνε απορία. Γιατί ήθελα να τον αφήσω μόλις τώρα;...
Jk-Τι;...
Ε-Θελω να περπατήσω...
Ο τόνος της φωνής μου ήταν αδύναμος, έως ανύπαρκτος. Οι δυνάμεις μου είχαν εξαντληθεί.
Σταμάτησε το αμάξι δίπλα από ένα πεζοδρόμιο. Άναψε το αλαρμ και γύρισε να με αντικρίσει. Ήμουν βυθισμένη στο κάθισμα ,με τα μάτια μου να είναι μισόκλειστα. Ανασηκωθηκα λίγο, έλυσα τη ζώνη μου και τον κοιταξα.

Ε-Ευχαριστώ...

Ο Jungkook το μόνο που έκανε ήταν να κατεβάσει το βλέμμα του και να κοιτάξει το τιμόνι. Δεν ήθελε να με αφήσει να φύγω. Δεν μπορούσε όμως και να με κρατήσει, αφού είχε επίγνωση της κατάστασης μου.
Βγήκα λοιπόν από το αυτοκίνητο και άρχισα να βαδίζω στο πεζοδρόμιο. Έλα μου όμως που o Jungkook δεν είχε μετακινηθεί εκατοστό. Με παρακολουθούσε. Δεν είχα απομακρυνθεί πολύ, όμως μου ήρθε στο μυαλό και πάλι η εικόνα της γιαγιάς μου. Υπέκυψα. Τα πρώτα δάκρυα αρχισαν σύντομα να κάνουν την εμφάνισή τους. Εκείνη τη στιγμή δεν με ενδιέφερε τίποτα. Το σώμα μου έτρεμε τόσο πολύ από το κλάμα. Κάποια στιγμή το τρέμουλο εξελίχθηκε σε σπασμούς. Ο Jungkook που μέχρι τώρα δεν ήθελε να παρέμβει, δεν άντεξε. Βγήκε από το αμάξι και άρχισα να κινείται με γρήγορο βάδισμα προς το μέρος μου. Στάθηκε πίσω μου και ακούμπησε με το δεξί του χέρι τον ώμο μου.

Jk-Ελενα...

Ακουγοντας το ονομα μου και νιωθοντας το χερι του επανω μου γυρισα. Φαινόταν θορυβημενος. Με κοιταγε με απόγνωση μη ξεροντας τι να κανει για να αισθανθω καλυτερα.

Ε-Θελω να μεινω μονη μου... μίλησα σπασμωδικά μεσα απο το τρέμουλο και τα δακρυα.
Ο Jungkook ομως δεν κουνήθηκε εκατοστο. Ηταν λες και ειχε παγωσει. Το μόνο που εκανε ηταν να συνεχισει να με κοιτα με προβληματισμό.

Ε-Απλα φυγε... ειπα και αλλαξα κατευθυνση.
Jk-Θες να παμε καπου;...

Αυτη του η ερωτηση με εκανε να χαλαρώσω το προσωπο μου με ενα μικρο γελιο. Αυτοματως, λες και πάτησε ένα κουμπί μέσα μου, ηρέμησα. Το τρεμουλο πλεον δεν υπήρχε. Σιγα σιγα αρχισα να παιρνω ζωντανια. Γυρισα για ακομα μια φορα να τον κοιταξω ,αυτη τη φορα πιο νηφάλια.

Ε-Εισαι τρελος... ειπα και χαμογέλασαν μονο τα ματια μου.
Jk-Πρεπει να ξεφύγεις λιγο, εισαι πιεσμενη ...
Αυτη τη φορα σχηματίστηκε ενα μεγαλο χαμόγελο μέσα από το πρησμενο γεμάτο δακρια πρόσωπο μου.
Ε-Θα πάω σπιτι...
Jk-Απλα παμε... φωναξε πεισματικά.
Ε-Σταματα να λες βλακειες... φώναξα με τον ιδιο τονο.