𝕾𝖈𝖆𝖗𝖘.{𝕵𝖊𝖔𝖓 𝕵𝖚𝖓𝖌𝖐𝖔𝖔𝖐 𝕱𝕱}

Chapter 43: Dilemma

Κάποια στιγμή, αφου ήταν αδύνατο να ανασάνουμε αποχωρηστήκαμε ο ενας τα χείλη του άλλου. Ο Jungkook σηκώθηκε και μου άπλωσε το χέρι του. Το κεφάλι του κάλυπτε τον ήλιο με αποτέλεσμα να δημιουργήσει μια σκιά πάνω απο το σώμα μου. Φαινόταν τεράστιος μπροστά σε εμένα. Έτσι οπως η φιγούρα του έκρυβε τον ήλιο και οι ακτίνες περνούσαν γύρω απο το σώμα του, τον έκαναν να μοιάζει σαν ενα εξωπραγματικό πλάσμα. Ενα πλασμα πανέμορφο και αγγελικό, με χαρακτηριστικά θεϊκά. Δεν μπορουσα να συνειδητοποιήσω που είχα μπλέξει τον εαυτό μου. Ολα έμοιαζαν ιδανικά. Που να ηξερα...

Του έδωσα λοιπόν το δικο μου και με τα μυώδη χέρια του με τράβηξε επάνω αρκετά εύκολα. Αρχίσαμε να περπατάμε προς το αυτοκίνητο που απείχε κάποια απόσταση απο εκεί που βρισκόμασταν. Δεν ξερω γιατί, αλλα μετά από αυτο το φιλί αισθανόμουν αμήχανα. Σίγουρα ηθελα κατι παραπάνω, μα δεν μπορούσα να του το ζητήσω έτσι. Ακομα, εκείνος πιστεύει οτι δεν είμαι έτοιμη να προχωρήσω σε κάτι τέτοιο. Και εγώ η ίδια άλλωστε, προσπαθούσα να τιθασεύσω τον εαυτό μου. Να μην υποκύψω σε αυτο που μου λενε οι ορμόνες μου. Όμως, σε αυτό το σημείο, πρέπει να παραδεχτώ πως δεν μου αρκούν τα φιλιά του.

Φοβόμουν να προχωρήσω μαζί του; Ναι, παρα πολύ. Μετά απο αυτές τις τραυματικές εμπειρίες που είχα, διαμόρφωσα εντελώς αρνητική στάση απέναντι στον έρωτα. Ο Jungkook όμως ήξερα ότι με σεβεται και δε θα με κάνει να πονέσω. Δεν τον ήξερα όμως αρκετά για να το επισφραγισω αυτο. Οπότε θα περιμένω, όσο και αν οι ορμόνες μου κάνουν πάρτι. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμα...

Ε-Jungkook.

E-Ελπίζω να μπορέσω να σε εμπιστευτώ...

Είπα για να σπάσω την ησυχία μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο. 

Jk-Δεν θα σε πλήγωνα ποτέ...

Τον κοίταξα διαχυτικα στα μάτια και του απάντησα με έναν αμφίβολο τόνο σχηματίζοντας τα χείλη μου σε ευθεία γραμμη...
Ε- Εσύ το λες αυτο...

Jk-Υπόσχομαι... είπε και με κοίταξε σοβαρά.

Παρατήρησα ότι οι κόρες των ματιων του διεστάλθηκαν. Περίμενε. Διεσταλθηκαν; Αυτο σημαίνει πως, μπα ιδέα μου θα είναι.

Ε-Μην παίρνεις και όρκο... τον κοίταξα με το ίδιο ύφος καθρεπτιζοντας το πρόσωπο του.

Ο Jungkook θυμήθηκε. Θυμήθηκε πως μου έκρυβε κάτι. Κάτι πολύ σημαντικό για τη ζωή του. Ήταν σε δίλημμα. Να μου το αποκαλύψει τώρα ή να περιμένει λίγο ακομα; Επέλεξε το δεύτερο. Προσπάθησε να αλλάξει θέμα απευθείας για να αποφύγει το ενδεχόμενο να συμπεριφερθεί νευρικά, αφού μου έκρυβε την αλήθεια. Για κάποιο λόγο, όποτε πήγαινε να μου φανερώσει την αλήθεια, δίσταζε. Πόσο άσχημα θα μπορούσα να το πάρω το γεγονός πως ηταν idol;