𝕾𝖈𝖆𝖗𝖘.{𝕵𝖊𝖔𝖓 𝕵𝖚𝖓𝖌𝖐𝖔𝖔𝖐 𝕱𝕱}

Chapter 18: Protection

Νow playing : BTS - Blood sweat 2:00 ━━━━◉─────── 4:38
ᴠᴏʟᴜᴍᴇ : ▁▂▃▄▅▆ 100%

Σήμερα άργησα λίγο να κλείσω το μαγαζί. Δεν ήθελα να παω σπίτι. Αν μπορούσα θα κοιμόμουν εκεί. Αυτό όμως ήταν ανέφικτο. Αλλά τώρα που το ξανα σκεφτομαι, δεν θα ήταν κακή ιδέα. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν είχα όρεξη να δω κανέναν. Γενικώς αυτές τις μέρες έχω πολλά σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία μου. Ίσως φταίει εκείνο το κτήνος. Δεν μπορώ να το σκέφτομαι...Βουρκωνω. Θετικές σκέψεις Έλενα. Όλα τελείωσαν τώρα. Πάμε παρα κάτω. Εδώ που τα λέμε, αν δεν ήταν εκείνη τη στιγμή ο Jungkook να με σταματήσει, δεν θα υπήρχα τώρα. Δεν ξερω αν τελικά θα μου βγει σε καλό που έζησα ή αν ήταν λάθος . Ο καιρός θα δείξει. Δεν ξερω αν του είμαι ευγνώμων ή αν πρέπει να τον μισήσω που με απέτρεψε. Είμαι μπερδεμένη.
Κλείδωσα λοιπόν το μαγαζί και προχώρησα προς το σπίτι. Οι δρόμοι δεν ήταν και τόσο γεμάτοι. Προφανώς λόγω της ώρας. Ήταν 23:40. Ναι,το παρά τράβηξα λίγο. Αλλά τι να κάνω. Δεν είμαι καλά. Τέλος πάντων. Περπατούσα στο δρόμο χαλαρή έχοντας τα ακουστικά μου. Αισθάνθηκα όμως μια παρουσία πίσω μου. Αποφάσισα να γυρίσω. Έστριψα το κεφάλι μου απότομα. Κανείς. Χμ, παράξενο. Αναλογίστηκα φωναχτά και συνέχισα να προχωρώ. Ακόμα αισθανόμουν ότι κάτι με ακολουθούσε. Δεν γύρισα ξανά. Απλά συνέχισα να περπατάω. Κανένας περαστικός θα είναι που απλά τυχαίνει να παίρνουμε τον ίδιο δρόμο. Ανεπηρέαστη μπήκα σε ένα στενό. Αυτό το στενό οδηγούσε ακριβώς στο σπίτι μου. Ήμουν κοντά.
Ξαφνικά, ένιωσα κατι να τυλίγει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και να με τραβάει βάναυσα προς το μέρος του. Δεν το πιστεύω...

?-Γιατί κυκλοφορείς μόνη σου τέτοια ώρα;... ρώτησε γελώντας ειρωνικά σφίγγοντας με στην αγκαλιά του.
Ε-Αφησέ με... φώναξα προσπαθώντας να του λύσω τα χέρια.
?-Μυρίζεις τόσο ωραία...είπε εισπνεοντας τον λαιμό μου.
Ε-Δεν εχεις κανενα δικαίωμα...ακόμα πάλευα να του λυσω τα χέρια.
?-Νομίζω πως έχω... είπε και άρχισε να μου ρουφάει το λαιμό.
Αθελά μου άφησα έναν αναστεναγμό. Επανήλθα όμως και άρχισα να τον χτυπάω με όλη μου τη δύναμη. Καμία αντίδραση. Συνέχισε να με ρουφάει σαν πεινασμένος βρικόλακας. Η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή .Κάντε τον να σταματήσει. Κάποιος...

Ε-Θα καλέσω την αστυνομία σταματα!... φώναξα με όλη μου το δύναμη.
?-Βουλωστο...είπε κυνικά και μου έκλεισε το στόμα με το ένα του χερι.
Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να του δαγκώσω το χέρι. Και έτσι έκανα. Ούρλιαξε απο τον πόνο. Όμως δεν με άφησε.