𝕾𝖈𝖆𝖗𝖘.{𝕵𝖊𝖔𝖓 𝕵𝖚𝖓𝖌𝖐𝖔𝖔𝖐 𝕱𝕱}

°𝕻𝖗𝖔𝖑𝖔𝖌𝖚𝖊°

ılı.lıllılı.ıllı
Now playing : BTS RM- Tokyo Piano Cover
1:14 ━━━━◉─────── 4:38
ᴠᴏʟᴜᴍᴇ : ▁▂▃▄▅▆ 100%

Είμαι η Έλενα, είμαι δεκαεπτά χρονών και πηγαίνω δεύτερα Λυκείου. Είμαι ένα φυσιολογικό κορίτσι σαν όλα τα υπόλοιπα της ηλικίας μου. Έχω μακριά καστανά σκούρα μαλλιά και καστανά μάτια. Είμαι αρκετά αδύνατη αλλά γυμνασμένη επειδή ασχολούμαι εντατικά με τον αθλητισμό . Επίσης είμαι αρκετά ψηλή. Γενικά δεν πιστεύω ότι έχω κάτι ξεχωριστό στην εμφάνιση μου. Πολλοί βέβαια κάνουν κοπλιμέντα για τα μάτια μου επειδή είναι ελαφρώς σχιστά λόγω του πατέρα μου, αλλά πέρα από αυτό με θεωρώ μέτρια εμφανισιακά.

Μένω μόνιμα στην Ελλάδα με την μητέρα μου. Ναι καλά διαβάσατε, μόνο με τη μητέρα μου. Οι γονείς μου έχουν χωρίσει εδώ και αρκετά χρόνια. Έκτοτε ο πατέρας μου μετακόμισε στη Ν. Κορέα για να ανοίξει την δική του επιχείρηση. Από μικρός είχε αυτό το όνειρο. Ήθελε να πάρει μαζί του και εμένα με τη μητέρα μου, αλλά εκείνη φοβόταν και μόνο στη σκέψη του να ζήσει στο εξωτερικό. Ο πατέρας μου ήταν κορεάτης στην καταγωγή οπότε δεν θα υπήρχε ούτε πρόβλημα προσαρμογής ούτε διαμονής, αφού θα έμενε με τους γονείς του. Έτσι ο καθένας ακολούθησε τον δικό του δρόμο και εγώ επέλεξα να μείνω στο πλευρό της μητέρας μου. Στο κάτω κάτω, ποια ήταν εκείνη για να τον εμποδίσει;

Παρόλα αυτά, δεν είμαι καθόλου στεναχωρημένη γιατί από τότε που ξεκίνησα να πηγαίνω γυμνάσιο η μητέρα μου με έστελνε κάθε καλοκαίρι στην Ν. Κορέα να περάσω εκεί τις διακοπές μου. Προσπαθούσα κάθε χρόνο να την πείσω να ταξιδέψει μαζί μου, όμως την έπιανε τρόμος και δίσταζε κάθε φορά που της το πρότεινα. Μάταια προσπαθούσα, μέσα μου όμως είχα μια ελπίδα ότι θα συμφωνούσε κάποια μέρα. Είχα την ελπίδα ότι κι εκείνη ήθελε να τον ξανά δει, άσχετα αν την πλήγωσε. Θα έδινα τα πάντα για να ξαναδώ τους γονείς μου μαζί.

Στην διάρκεια της διαμονής μου στην Κορέα έμενα με τον παππού και τη γιαγιά μου. Ο πατέρας μου ήταν ολίγον workaholic έτσι έλειπε από το σπίτι για αρκετές ώρες. Θα με ρωτήσετε τώρα το γιατί δεν έμενε σε δικό του σπίτι, αφού είχε αρκετά λεφτά για να αγοράσει ένα , έστω διαμέρισμα. Μπορώ να σας πω με σιγουριά πως είναι από τους πιο τσιγκούνιδες ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Συν το γεγονός πως ήταν εξαρτημένος, στην κυριολεξία, από τους γονείς του. Υπό την πίεσή τους λοιπόν έμαθα και εγώ Κορεάτικα. Πρέπει να το δηλώσω... δεν μου άρεσαν καθόλου και ήταν τοοοοσο δύσκολα. Έλα μου όμως που στην πορεία μου φάνηκαν αρκετά χρήσιμα.

Τα καλοκαίρια μου στην Κορέα ήταν ήρεμα και ταυτόχρονα εποικοδομητικά. Το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το περνούσα στο ανθοπωλείο των παππούδων μου. Τους βοηθούσα από μικρή εκεί καθώς μου άρεσαν πάρα πολύ τα λουλούδια, μέχρι που κάποια στιγμή αποφάσισαν να δουλέψω τα καλοκαίρια ως "υπάλληλος". Στην αρχή εργαζόμουν υπό την επίβλεψή τους μην τυχόν κάνω κανένα λάθος. Στην συνέχεια όμως με άφηναν μόνη στο ανθοπωλείο όλη μέρα. Έπρεπε να ξεκουραστούν και αυτοί, μεγάλοι άνθρωποι, ειδικά η γιαγιά μου που είχε αρρωστήσει. Όσο βαρετά και αν περνούσαν οι μέρες μου εκεί δεν μπορούσα να τους αρνηθώ και να μην πάω. Θα ήμουν πολύ γουρούνα και εγωίστρια αν θα το έκανα. Το καλό ήταν βέβαια ότι έβγαζα το χαρτζιλίκι της χρονιάς. Το κακό όμως ήταν ότι δεν είχε πολλούς πελάτες. Δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Σε ποιόν δεν αρέσουν τα λουλούδια άλλωστε, και μάλιστα σε μια τεράστια πόλη όπως η Σεούλ;

Εννοείται πως δεν είχα αναπτύξει φιλίες εκεί. Γιατί; Μα αν το καλό σκεφτείτε, δεν έβγαινα καθόλου από το σπίτι. Ή μάλλον λάθος. Έβγαινα και πήγαινα στην δουλειά. Μόνο εκεί μπορούσα να ανταλλάξω κουβέντες με διαφορετικό κόσμο, πέρα από τον μπαμπά μου και τους παππούδες μου. Ακόμα, δεν ήμουν και το πιο κοινωνικό άτομο στον κόσμο. Για την ακρίβεια ήμουν κάπως loner. Σε μια γωνίτσα και ακουστικά. Έχει γίνει stable της καθημερινότητας μου η μουσική. Βέβαια, έχω μια παιδική φίλη με την οποία κάνουμε αρκετή παρέα κάθε φορά που έρχομαι Σεούλ. Το όνομά της είναι Rosé. Την θεωρώ πολύ πιο όμορφη από εμένα. Είναι πραγματικά ένας από τους πιο εξαιρετικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει και είμαι πολύ τυχερή που έχουμε δημιουργήσει μια καλή φιλιά. Της εμπιστεύομαι τα πάντα. Ειλικρινά έχει αποδειχτεί καλύτερη φίλη από αυτές που έχω στην Ελλάδα. Μακάρι να έμενε Ελλάδα.

Πολλοί με αποκαλούν ψυχρή και μυστικοπαθή, μέχρι και αναίσθητη. Πράγματι μπορεί να είμαι. Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να πληγωθώ από κανέναν και τίποτα. Είναι και ο λόγος που δεν ανοίγομαι εύκολα. Και φυσικά, όπως καταλαβαίνετε δεν έχω αγόρι. Και ούτε με πολύ ενδιαφέρει. Να έχω κάποιον στα πόδια μου όλη την ώρα να μου λέει σάλτσες, καραμέλες μπλε και να με βασανίζει; Απαπαπαπα ποτέ μου. Μάλιστα, έχω ορκιστεί να μην ερωτευτώ ποτέ. Είναι το καλύτερο για τον εαυτό μου. Μέχρι ώρας το έχω επιτύχει. Καλά λέει η μητέρα μου, όλοι τα ίδια γουρούνια είναι. Έχει απόλυτο δίκιο. Έτσι, κρατάω απόσταση από τα αγόρια. Δεν θέλω να πονέσω...

Πάλι.
-------------------------
BONUS