𝕾𝖈𝖆𝖗𝖘.{𝕵𝖊𝖔𝖓 𝕵𝖚𝖓𝖌𝖐𝖔𝖔𝖐 𝕱𝕱}

Chapter 38: Blackout

*Time skip: the next day 22:00*

Ημέρα Τέταρτη. Μετά το χθεσινό τηλεφώνημα μου με τον Jungkook, δεν ξανα μιλήσαμε. Απο τη Δευτέρα το βραδυ που τσακώθηκα με τον πατέρα μου, δεν ξανα βγηκα από το δωμάτιο, μονο για τουαλέτα . Ευτυχώς που είχα και νερό στο δωματιο .Δεν χρειάστηκε δηλαδή να έρθουμε καθολου σε επαφή. Προσεύχομαι να έρθει ο παππους μου απο στιγμη σε στιγμή σπιτι. Να αλλαξει βαρδια με τον πατερα μου. Ναι σωστα, δεν μπορούσε να μείνει τοσες μερες στο νοσοκομείο ο παππους. Επιβάλλεται να έρθει και λιγο σπίτι. Επιπλέον, επρεπε να βγω και λιγο απο το δωμάτιο. Δεν υπήρχε ομως περίπτωση να ξανα μιλήσω με τον πατερα μου ,αν δεν επαιρνε πισω αυτο που ειπε.
Μετα απο λιγο άκουσα το κουδούνι. Ο παππους πρέπει να είναι. Θα έφυγε λογικά ο πατερας μου. Μια δόση ελπίδας με κατέκλυσε εσωτερικά και σηκώθηκα απο το κρεβάτι. Άνοιξα την πορτα και πηγα προς το σαλόνι.
Το χαμόγελο που είχε σχηματιστεί το προσωπο μου γρήγορα έσβησε, οταν αντίκρυσα τον πατερα μου μαζί με τον παππού μου να στέκονται όρθιοι στο σαλόνι. Έχασα τη γη κάτω απο τα πόδια μου. Τι δουλειά έχει τώρα ο πατέρας μου εδω; Γιατί δεν έφυγε; Θέλω να φύγει. Δεν ειμαι σε θεση να του μιλήσω. Ετσι λοιπόν στάθηκα ακίνητη και τους κοιτούσα με ενα ανέκφραστο και παγερό ύφος.
Παρατήρησα τον παππού μου. Τα μάτια τού ηταν πρησμένα, κοκκινα. Εκανε βήματα προς τα εμένα αφήνοντας το πλευρό του πατέρα μου. Παράλληλα ο πατέρας μου με κοιτούσε με εκείνο το βλεμμα αποδοκιμασίας, όμοιο με εκείνο που είχε το βράδυ του τσακωμού. Δεν βγήκε λέξη απο το στόμα του. Ο παππούς μου έφτασε μπροστά μου. Το βλέμμα του ήταν λυπημένο. Τοποθέτησε τα χέρια του στους ώμους μου...

(π:Παππους, Π: Πατερας)

π- Δυτυχως Έλενα... είπε με τρεμάμενη φωνη.
Ηταν έτοιμος να κλάψει. Κατάλαβα αμέσως. Δεν χρειάστηκε να συμπληρώσει τη φραση του για να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί.
Ε-Δδδεν μπορεί... βρισκόμουν κλασικά σε αρνηση.
Αρχισα να νιώθω στο εσωτερικό του ματιού μου να σχηματίζονται δάκρυα.
π-Λυπάμαι... τα δάκρυα που κρατούσε τόση ωρα τα άφησε επιτέλους να πέσουν στα μάγουλα του.
Ε-Ψεματα...
Μεσα στην απελπισία μου, δεν μπορούσα να το δεχτώ.
π-Έλενα πάει...
π-Εφυγε...
Απρόσμενα, τιναξα τα χέρια του από τους ώμους μου με θυμο. Στο μεταξύ ο πατέρας μου μας παρατηρούσε απο απόσταση μη βγάζοντας λέξη.
Ε-Δεν σε πιστεύω!... του φώναξα.
Επεσα στα γόνατα και έκρυψα το προσωπο μου με τις παλάμες μου. Άφησα εν τέλει και εγω με τη σειρά μου τα δάκρυα απο τα μάτια μου. Γονάτισε και εκείνος μπροστά μου και με πηρε αγκαλιά. Για κάποιον περίεργο λογο, ενιωσα άδεια. Για καποιο λογο, η αγκαλιά του δεν ηταν αρκετή για να με γεμίσει. Ένιωθα πιο μόνη απο πότε. Έχοντας ακόμα τα χέρια μου στο πρόσωπο ...

Ε- Μας άφησε...
Η καρδιά μου ειχε σπάσει σε εκατομμυρια κομμάτια.
π-Αυριο το απογευμα ειναι η κηδεία...
Ε-Δδ εεν εει μμαι εετοι μμη...
Ηταν πολυ δύσκολο να μιλήσω μεσα απο τους σπασμούς μου.
π-Ειναι δύσκολο για όλους μας... είπε χαϊδεύοντας απαλά το πίσω μέρος του κεφαλιού μου.
Ακομα τα χερια μου έκρυβαν το προσωπο μου. Ενω συνέχιζα να κλαιω ασταμάτητα και σπασμωδικά με λιγμους. Απίστευτος ηταν ο πόνος που αισθανόμουν εκεινη τη στιγμη. Ολες οι στιγμες που ειχαμε περάσει μαζι με τη γιαγιά μου, πέρασαν σαν αστραπή απο το μυαλό μου. Μετα απο λιγο, πήρα τα χέρια απο το προσωπο μου. Οι ανάσες μου άρχισαν να γίνονται ανεξέλεγκτες. Το τρέμουλο εγινε πιο έντονο. Αρχισαν να μαυρίζουν όλα γύρω μου και σωριαστηκα στο πάτωμα. Εχασα τις αισθήσεις μου...

--------------------------
BONUS