𝕾𝖈𝖆𝖗𝖘.{𝕵𝖊𝖔𝖓 𝕵𝖚𝖓𝖌𝖐𝖔𝖔𝖐 𝕱𝕱}

Chapter 36: Blank

Ηρθε επιτέλους το επόμενο πρωινό. Όλα οσα είχαν συμβεί το προηγούμενο βραδυ αποτελούσαν ενα παρελθόν, ενα ασχημο παρελθόν ,του οποιου ευτυχώς ή δυστυχώς το μεγαλύτερο μερος δεν θυμόταν κανενας απο τους δυο μας. Ούτε εγω, ουτε ο Jungkook. Όμως εμένα με στιγμάτισε ενα μόνο πράγμα, που δεν πρόκειται να διαγραφεί απο το μυαλο μου. Δεν πρόκειται να ξεχάσω την συμπεριφορά του πατέρα μου, αφου έφυγε ο Jungkook. Αναρωτιέμαι τι να είπαν οσο ήμουν στο δωμάτιο. Μα γιατί ηταν τοσο σκληρός. Ναι καναμε λαθος, αλλα οχι επίτηδες.

Πέρα λοιπον απο αυτό, επικρατεί ενα τεράστιο κενό στη μνήμη μου, απο την ωρα που φτασαμε στο κλαμπ, εως την ωρα που τσακώθηκα με τον πατερα μου. Δεν θελω να του ξανα μιλήσω. Ειλικρινά, ωρες ωρες νομίζω οτι ο πατερας μου ειναι διπολικός. Στην αρχη συμπαθούσε τον Jungkook!Εξάλλου τον άφησε να μπει στο σπίτι χωρίς την άδεια μου!Δεν μπορεί μονο αυτο το γεγονός να τον έκανε να μεταστρεψει εντελώς την γνωμη του. Με θλίβει που μου απαγόρευσε να βλεπω τον Jungkook. Φυσικά και δεν θα τον ακουσω. Επίσης, φυσικά και θα του κρατάω μουτρα μέχρι να αναιρέσει τα λεγόμενα του. Θα τον αποφεύγω ,για οσο χρειαστει...

Με ολα αυτα τα γεγονοτα που συνέβησαν τις τελευταίες μερες, ενιωσα την αναγκη να κάνω ενα τηλεφώνημα στη Rosé. Ηθελα να ξεθυμανω. Επρεπε να τα πω σε καποιον να μου φύγει το βάρος απο μέσα μου. Αρνούμενη να μετακινηθώ απο το κρεβατι για να φτασω το κινητο που ήταν στο κομοδίνο ,επέλεξα να χουζουρεψω λίγο ακόμα. Αφου το πηρα απόφαση να σηκωθώ, τεντωθηκα λιγο και ανήλθα σε καθιστή θεση στο κρεβατι πιάνοντας το κινητό στα χερια μου. Πωπω, ακομα με πονάει το κεφάλι μου. Και τελος παντων, ποσο ηπια εχτες ;! Ουφ, αρκετα υποθέτω.
Αφου άνοιξα το κινητό, ειδα 2 αναπάντητες από τον Jungkook. Πώς να είναι άραγε; Θα τον παρω μετα τηλέφωνο. Ήταν σε άσχημη κατάσταση χθες. Ελπίζω σήμερα να είναι καλύτερα. Ετσι λοιπον μετα απο αυτες τις σκεψεις, κάλεσα τον αριθμο της Rosé. Το σήκωσε επειτα απο δύο χτύπους.

R-Που χάθηκες εσυ;!... ρώτησε ενθουσιασμένη .
Ε-Καλημερα και σε εσενα...απάντησα γελαστή.
R-Εχεις να με πάρεις μια βδομάδα!...είπε με παράπονο.
R-Βασικα... σκέφτηκε.
R-Παρα πανω !...
R-Έλενα πες τα μου όλα!...
Ε-Αχ μονη σου μιλάς ...
R-Απλα πες μου τι έγινε!...
Ε-Δεν ξέρω απο που να αρχίσω...
R-Ωχ...
Ε-Σχετικα με εκείνον τον τύπο που σου έλεγα...
R-Τελικά τα κατάφερες να τον διώξεις;...
Ε-Βασικα...
Ε-Τα έχουμε...
R-Τιιιιιιιι!... μου έσπασε το τύμπανο.
E-Σιγα με κουφανες!...υψωσα λιγο τον τονο της φωνής μου.
R-Μα πως , αφου, εσυ, δεν ... ειχε χασει τα λόγια της.
Ε- Δεν άντεξα...
R-Αχ τελειααα...
Ε-Υπαρχει ομως ένα πρόβλημα...
R-Tι έγινε πάλι;!...φωναξε αγανακτισμένη.
Ε- Ο πατερας μου δεν τον συμπαθεί...
Ε-Μου απαγόρευσε χτες να τον ξανα δω...
R-Γιατιιιιι;!...
Ε-Ήπιαμε λιγο...
R-Ωχ ...
R-Εισαι και ανήλικη...
R-Πρεπει να ηταν έξαλλος...
Ε-Ναι και όλη η ευθύνη έπεσε πάνω στο παιδί...
Ε-Τα εχει βάλει μαζι του τωρα...
R-Αχ ελα θα ηρεμήσει...
Ε-Δεν ξερω...
R-Έρχομαι και μεθαύριο...
Ε-Αλήθεια;... αναφώνησα με χαρά.
R-Ναι βρε!...
Ε-Ποσο χαιρομαι!... ειπα και χαμογέλασα.
R-Ναι επιτέλους!...
Ξαφνικα θυμήθηκα τη γιαγια μου. Δεν ηθελα να της το πω. Θα ξυπνούσε τους συναισθηματισμούς μου και θα με έπαιρναν τα ζουμιά, ωστοσο το εκανα. Το ύφος μου σκοτείνιασε, ο τονος της φωνής μου έγινε πάλι σοβαρός. Πηρα μια βαθια ανασα.
Ε-Rosé...
E-Κατι ακομα...
R-Τι έγινε;... σοβαρεψε και εκείνη.
Ε-Η γιαγιά μου...
R- Τττι συμβαίνει... ηταν τρομοκρατημένη.
Ε-Δεν την εχουν μείνει πολλές μερες...
Ε-Μην πω ωρες...
Ε-Για να ζήσει...
R-Τι... ειχε μεινει αφωνη.
Δεν κρατηθηκα, αρχισα να κλαιω σιωπηλα. Ετσι κι αλλιως δεν μπορουσε να με δει μεσα απο το κινητο.
Ε-Αυτο...
R-Η κατάσταση της χειροτερεψε κι αλλο ε;...
Ε-Ναι... ειπα και ρούφηξα δυνατά τη μύτη μου.
R-Λυπαμαι, Έλενα... φάνηκε να στεναχωρήθηκε πολυ...
Σκουπισα τα δακρυα απο το προσωπο μου.
Ε-Τελος πάντων...
Ε-Ας μην μιλήσουμε γι'αυτό...
R-Δικιο έχεις...
Ε-Πρεπει να σε κλεισω...
R-Μολις θα έρθω, θα μου τα πεις ολα...
R-Και ...
R-Κουραγιο...
Ε-Ευχαριστω...
Ε-Τα λεμε...
R-Φιλια πολλά!...
Και ετσι έληξε το τηλεφώνημα μου με τη Rosé.

--------------------------
BONUS