𝕾𝖈𝖆𝖗𝖘.{𝕵𝖊𝖔𝖓 𝕵𝖚𝖓𝖌𝖐𝖔𝖔𝖐 𝕱𝕱}

Chapter 34: Carried away

Προχωρούσαμε αργά, καπως αλλοπρόσαλλα. Ευτυχώς που δεν απέμεινε πολύς δρόμος μέχρι το σπίτι μου. Η γειτονιά ήταν άδεια, αθόρυβη, κανένας άλλος δεν υπήρχε εκεί. Καθώς βαδιζαμε στο πεζοδρόμιο ο Jungkook αποφάσισε να μιλήσει, κάνοντας τη φωνη του να αντηχησει κατά μήκος του δρόμου και στο τελος να χάνεται στο απέραντο.

Jk-Παρασύρθηκα...

Ο ήχος της φωνής του με έκανε να συρω τα μάτια μου σε εκείνον. Σα να μου είχε λείψει η φωνή του, παρόλο που την άκουσα πριν από λίγο. Δεν ήθελα να του απαντήσω. Ήθελα να τον αφήσω να μιλήσει κι αλλο. Επιθυμούσα να τον ακούσω κι αλλο, ήταν το μόνο που με κρατούσε από το να μην κλείσω τα μάτια μου...

Ε-Οκ...
Ήθελα να τον εκνευρισω λιγο.
Jk-Τι οκ ;;... σιγά σιγά άρχισε να ανεβαίνει ο τονος της φωνής του.
Πριν μου δοθεί η ευκαιρία να του απαντήσω δεν μου αφησε περιθώριο.
Jk-Αυτό είναι το μόνο που έχεις να πεις;...
Ε-Τι άλλο... ρώτησα αθώα.
Jk-Με συγχωρείς δηλαδή...
Ε-Γιατί ζητάς συγγνωμη;...
Jk-Γιατι σε έκανα να αισθανθείς άβολα...
Γέλασα αθόρυβα κάνοντας να εμφανιστε το χαμόγελο μου.
Ε-Δεν αισθάνθηκα...
Jk-Τότε... αναλογιστηκε.
Jk-Γιατι αντεδρασες έτσι;... συνέχισε.
Ε-Γιατι δεν είχαμε και οι δύο τον έλεγχο...
Ε-Ποιος ξερει...
Ε-Που θα κατέληγε όλο αυτό...

Φτασαμε λοιπόν αισίως σπίτι. Πως δεν μας πάτησε κανένα αυτοκίνητο έτσι όπως πηγαίναμε. Ανέβηκα τα σκαλιά και έφτασα στην πόρτα της εισόδου. Ο Jungkook είχε σταματήσει στο σημείο που ξεκινούσαν οι σκάλες. Πριν τοποθετησω τα κλειδιά γύρισα και τον κοίταξα...

Ε-Πως θα γυρίσεις σπίτι;...
Jk-Εμ...
Ούτε ο ίδιος ήξερε. Ήταν ένα χάλι.
Ξεφυσηξα.
Ε-Θες να έρθεις για λίγο...
Ε-Μεχρι να έρθουν οι δικοί σου... συμπλήρωσα.
Ο Jungkook δεν ειχε άλλη επιλογή. Αλλιώς θα αναγκαζόταν να γυρίσει με τα πόδια σπίτι του, το οποίο έπεφτε λίγο μακριά για να είμαστε ειλικρινείς. Έτσι το μόνο που εκανε ήταν να γνεψει καταφατικά και άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες αργα,πασχιζοντας και εφτασε από πίσω μου. Εγω εβαλα το κλειδί στην κλειδαρότρυπα και άνοιξα την πόρτα. Μετά από αυτό μπήκαμε μες το σπίτι. Ο Jungkook πριν κάνει ενα ακομα βημα προς το εσωτερικο διαστασε.

Jk-Δεν θέλω να ενοχλήσω...
Ε- Δεν έχουν επιστρέψει ακόμα...

Όταν άκουσε αυτό που είπα αυτομάτως συνέχισε να προχωρά. Εγω κατευθύνθηκα προς το μπάνιο. Εκείνος όμως με ακολούθησε. Πριν πιάσω το χερούλι της πόρτας.

Ε-Θα με δεις να κάνω και την ανάγκη μου;...
Αυτό όντως του φάνηκε καπως αστείο. Άρχισε να γελά και τα μάτια του κρύφτηκαν εντελώς. Οι ρυτίδες γύρω από τα μάτια του τον έκαναν τόσο γλυκουλη.
Jk- Πάω στο σαλόνι... είπε και επανήλθε στο σοβαρό ύφος που ειχε προηγουμένως.