𝕾𝖈𝖆𝖗𝖘.{𝕵𝖊𝖔𝖓 𝕵𝖚𝖓𝖌𝖐𝖔𝖔𝖐 𝕱𝕱}

Chapter 39: Loss

*Time skip :Επόμενη μερα το μεσημέρι*

Σιγα σιγα, άρχισα δειλά να ανοίγω τα ματια μου. Στην αρχή, οσο ηταν ακόμα μισόκλειστα, όλα ήταν θολά. Όταν όμως τα ανοιξα εντελώς, συνειδητοποίησα οτι βρισκόμουν στο κρεβάτι μου. Ουφ. Σκέφτηκα. Ενα κακο όνειρο θα ήταν. Και έμοιαζε τόσο αληθινό. Ειδα οτι πεθανε η γιαγια μου. Χα χα... Για κατσε... Δεν ειναι δυνατόν. Ενας εφιάλτης ήταν σωστά; Πείτε μου ότι ηταν ενα πολυ κακο όνειρο...
Πετάχτηκα απο το κρεβατι μου και πηγα στην κουζινα να φτιάξω πρωινό. Μόλις έτρωγα θα πηγαινα στο νοσοκομείο να σιγουρευτώ πως ολα ηταν εντάξει. Όταν πέρασα απο το σαλόνι συνάντησα τον παππού μου που καθόταν στον καναπέ. Σταμάτησα και τον κοιταξα δίχως καμια εκφραση στο προσωπο μου. Ηταν ντυμένος στα μαυρα. Απόρησα.

π-Ξυπνησες... ειπε γυρίζοντας το κεφάλι του στο μερος μου.
Ε-Ναι... απάντησα και πήγα να προχωρήσω προς την κουζίνα.
π-Μας ανησύχησες πολύ εχτές...
Σταμάτησα χωρις να γυρίσω προς τα εκείνον.
Ε-Γιατι;...
π-Λιποθύμησες ...
Ε-Αλήθεια;... γυρισα και τον κοιταξα μπερδεμένη.
π-Τελος πάντων, εισαι καλα...
π-Ετοιμασου σε λίγο φεύγουμε...
Ωπα ωπα. Δεν βγαζει νοημα ολο αυτό.
Ε-Που πάμε;...
π-Να την αποχαιρετήσουμε...
Μου ηρθε ξαφνικά φλασιά. Επανέφερα στη μνήμη μου όλα οσα ειχαν γινει εχτες το βραδυ. Οχι, δεν ηταν όνειρο. Βυθίστηκα στις σκέψεις μου.
π-Ελενα;...
Αυτόματα επανήλθα στη συζήτηση.
Ε-Δδε θελω ννα τη δω... ειπα και κοιταξα κάτω θλιμμένη.
π-Πρεπει να της πεις αντίο... ειπε και ήρθε κοντα μου.
Ε-Οχι ετσι ...
Με πηρε αγκαλιά. Το μόνο ομως που εξακολουθούσα να αισθάνομαι, ηταν ένα κενο. Έπειτα με άφησε και παρέμεινε μπροστά μου.
π-Ο πατέρας σου είναι ηδη στην εκκλησία...
Ε-Μην μου μιλάς για εκείνον...
Ε-Αυτον και αν δεν θελω να δω... ειπα καπως νευριασμένη μεσα στη θλίψη μου.
π-Απλα κανε το για τη γιαγιά σου...
π-Εκεινη θα ηθελε να ημασταν ολοι σημερα μαζι της...
Τα λογια του με χτυπησαν δυνατά στο ευαίσθητο σημειο μου. Απλα του κούνησα το κεφάλι καταφατικά και έσμιξα τα χείλη μου. Δεν είχα αλλη επιλογή. Οσο και αν πονούσα. Δεν ήμουν σε θεση να τη δω έτσι. Δεν ξερω αν θα μπορουσα να το ξεπεράσω. Anyway...
Αφου πηγα στο δωμάτιο μου, άνοιξα τη βαλίτσα μου για να βρώ ένα σύνολο ρούχων. Για καλή μου τυχη είχα πολλες επιλογές, ηταν ολα μαύρα. Άλλαξα τάχιστα και έπιασα απο περιέργεια το κινητό στα χέρια μου. 10 αναπάντητες απο τον Jungkook. Τι φαση. Είχε στείλει και 3 ηχητικά μηνύματα. Τα άνοιξα αμέσως.

"Εισαι καλα;"
"Απαντησε μου "
"Θελω να σε ακούσω"

Τι υποτίθεται πως πρεπει να του πω; Αυτή τη στιγμή είναι το λιγότερο που με απασχολεί. Δεν εχω ορεξη να του μιλήσω. Ελπίζω να με καταλάβει...
Έτσι λοιπόν δεν απάντησα στα μηνύματα, ούτε τον πηρα πίσω. Απλα έκανα τις τελευταίες ετοιμασίες πριν βγω απο δωμάτιο μου για φύγουμε με τον παππου προς την εκκλησία. Πριν βγω απο το δωματιο, έριξα μια γρήγορη ματιά στον ολόσωμο καθρέφτη που ήταν κρεμασμένος στην ντουλάπα. Έδειχνα τρομακτικά χλωμή. Είχα να φάω μέρες. Έδειχνα αδύναμη. Φάνηκε πως είχα χασει κιλά. Δεν στάθηκα ομως λεπτό παρα πάνω και βγήκα απο το δωμάτιο.
Φτάνοντας απέξω απο την εκκλησία με τον παππου και κατεβαίνοντας απο το αμάξι, βρεθήκαμε περιτριγυρισμένοι απο ενα κάρο γνωστους και συγγενείς. Ολοι τους ντυμένοι στα μαυρα, μας εξέφραζαν τη βαθιά τους λύπη για την απωλεια μας. Οσο πικραμένοι και να ήμασταν, έπρεπε να βαλουμε ενα ψεύτικο χαμόγελο και να παραστησουμε πως ειμαστε καλά. Υπήρχε μια γενικοτερη ατμόσφαιρα πένθους, θα μπορουσε να πει κανεις...
Μπήκαμε λοιπόν μεσα στην εκκλησία. Απο μακριά διέκρινα το φέρετρο, ωστόσο δεν κατάφερα να δω το εσωτερικό του. Πλησίασα. Καθώς έπεσαν τα ματια μου στο φέρετρο, επιτέλους ειδα. Αισθάνθηκα συντετρημενη, κατεστραμμένη ψυχικά. Θα μπορουσα επισης απο στιγμή σε στιγμή να λιποθυμησω στο θέαμα. Ηταν σαν να κοιμοταν. Τοσο γαλήνια. Σαν να βρήκε τη λύτρωση που έψαχνε τοσα χρονια. Καμια αρρώστια δεν θα τη βασανιζε πια. Παρόλη τη συναισθηματική μου φόρτιση εκείνη τη στιγμή, κατάφερα και έμεινα συγκρατημένη.
Βρήκα λοιπόν μια θεση κοντα στο φέρετρο και κάθισα. Τα ματια μου έπεσαν πάνω στα μάτια του πατερα μου που καθόταν ακριβώς απέναντι. Ο παππούς μου μου έκανε νοημα να παω μαζι τους. Ομως του κούνησα αρνητικά το κεφάλι. Έπειτα εστίασα στη μορφή της γιαγιας μου. Αισθάνθηκα την ανάγκη να κλάψω. Μα πως; Μπροστα σε κοσμο; Δεν ηθελα να δειξω αδύναμη. Μονο οι δικοι μου ανθρωποι και ο Jungkook με ειχαν δει να κλαιω. Κρατήθηκα. Και ετσι, η λειτουργία ξεκινησε...
Καποια στιγμή, στη διάρκεια της λειτουργίας και ενω ολοι κάθονταν στις θεσεις τους, η πορτα της εκκλησιας άνοιξε. Μια ανδρικη φιγούρα άρχισε να περπαταει προς το εσωτερικό. Ξαφνικα σηκωθηκαμε ολοι ορθιοι ακουγοντας τα λόγια που εψελνε ο παπάς. Μονο εγω συνέχισα να παρατηρώ την φιγουρα που περπατούσε προς τα μέσα. Οταν πλησιασε αρκετα αντιλήφθηκα ποιος ήταν. Ενα ρίγος διαπέρασε το σώμα μου.