It Should Have Been Us (Completed)

E

Regret.

"Stop it. You're putting too much food on my plate."

Nahinto ako sa paglalagay ng pagkain sa kanyang plato noong mariin niyang ibulong sa akin iyon. Bigla akong napalunok, napahiya sa kanyang sinabi. Napatingin ako sa mga kasama namin sa table. Mabuti at hindi nasa amin ang atensyon ngayon kaya kahit papaano ay nabawasan ang hiyang nararamdaman. Tahimik akong tumigil at tumango. He treated me coldly in the entire anniversary party. He almost denied to have a dance with me kung hindi lamang may nagbalak na isayaw ako. Halos tabigin na niya ang kamay ng lalake, si Dean Asuncion, a bank magnate, and one of the richest men in Asia. Walang nagawa ito noong unahan siya ni Saint. He held me firmly in my waist kaya nagreklamo na ako.

"Aray ko, nasasaktan ako Saint."

Nawala ang atensyon niya sa pagtingin sa paligid at nabaling sa akin. Napakurapkurap pa siya bago ako masamang binalingan.

"What's the score between you and that Asuncion huh?"

He directly accused me. Napamaang ang labi ko sa kanyang sinabi. Bigla akong nasaktan. Inilapat ko ang aking mga kamay sa kanyang dibdid at mahina siyang itinulak palayo sa akin.

"If you're thinking na may relasyon kami ni Mr. Asuncion, sinasabi ko na sa iyo ito ngayon, wala. And I will never be in a relationship with someone I barely know. Of all people, you're the one who should know me better. If you may excuse me."

Mapait ko siyang tinalikuran bigla, timping timping huwag siyang sampalin. I held back my tears and headed straightly to the exit door of the event hall. Hindi ko alam kung may nakapansin ng pag aaway naming dalawa, for now it's the least thing of my concern, I only want to breathe.

"Elisha."

Natigil ako sa paglalakad sa isang corridor noong tawagin niya ang pangalan ko. Napakuyom ako ng kamao bago siya hinarap. I looked at him, emotionless.

"Do you still need anything from me?"

Malamig kong buga. Umigting ang kanyang panga.

"Dahil kung wala na. Gusto ko munang huminga."

Dugtong ko noong walang mahintay na sagot sa kanya. Mariin siyang napapikit ng mga mata bago nagmulat muli.

"I'm sorry."

Pagak akong natawa sa sinabi niya. Imbes na matuwa ako ay mas lalo lamang yata akong nanlumo.

"Don't tell things you do not really mean, Saint. Siyanga pala. Napag isipan ko na hindi na ituloy pa ang kasal. You're on your own now. I am leaving."

Dumilim ang kanyang mga mata sa narinig mula sa aking bibig. Mabilis siyang naglakad patungo sa akin kaya napaatras ako. He cornered me in a contrete wall after that.

"You are not going anywhere Elisha! And the engagement won't be off until I say so."

Madilim niyang litanya. I smirked sarcastically that made him aghast. He knew this kind of expression of mine. And it scares the hell out of him, that I am sure of. Nailayo niya ang sarili sabay sabunot sa kanyang buhok.

"You cannot control my decision. I will leave if I want to. Hindi mo ako obligasyon. And if this is about money na kailangan mo para kay Bianca, I am willing to pay you off. Just give me my peace."

Maanghang kong birada sa kanya sabay tulak na sa nanghihina niyang katawan.

"And one thing more, sumusuko na ako sa iyo. Tama ka nga, I deserve to be happy. At hindi ikaw ang makakapagbigay doon dahil puro sakit sa puso ang dinala mo sa akin."

Napaawang ang kanyang bibig sa idinugtong ko bago ko siya iwan doong tulala.

"No. No. Please. You're just saying that to make me leave.. No please."

Nagising ako sa sunod sunod na pagsigaw ni Saint sa tabi ko. Panay ang galaw niya at pagmamakaawa. He's having a nightmare?!

"Hey. Saint. Saint. Wake up baby."

Magkakasunod pero mahina kong tapik sa kanyang pisngi. Sa ikaanim na tapik ay doon siya tuluyang nagising. Napakurap kurap pa siya noong makita ang aking mukha. Agad siyang napaupo mula sa pagkakahiga sa aming kama sabay hawak sa aking pisngi bago niyakap ng sobrang higpit.

"You were having a nightmare. Ano ang napanaginipan mo? Sumisigaw ka."

Sa tanong komg iyon ay mas lalo niya lamang akong niyakap ng mahigpit sabay tago ng mukha sa aking leeg. Tinapik tapik ko siya sa kanyang likuran upang pakalmahin kahit papaano.

"Once is enough. I cannot afford to lose you again, wife. Napanaginipan ko iyong gabi na tuluyan kang umalis at nagpaalam sa akin. I went crazy searching for you after that only to realized in the end that you went back to Massachussetes. Doon ako nagkaideya na gamitin ang pagkakataon na mapalapit muli sa'yo by begging to do Bianca's operation. So it was not only because I trusted you. It's because of my hidden agenda of having you back since you're successful already. For a very long years, I cannot believe that I have you back in my arms again. Ilang taon ang hinintay ko at naiwala sa atin. Kaya ngayon babawi ako. Babawi ako sa lahat ng pagkukulang ko."

Nanginginig pa siya habang sinasabi iyon sa akin. Napangiti na lamang ako at napapikit.

"So you were telling me you called the engagement off and went back here to forget him? Oh come on, give me a better excuse for that. We both know you only wanted to escape from the pain."

Irap na litanya ni Khalid noong ibalita iyon sa kanya pagkabalik ko ng Massachussettes. Since tapos naman na ang bakasyon ko ay kinailangan ko na din talagang bumalik dito. Nasa isang restaurant kami ngayon para maglunch. Siya ang unang nakaalam sa engagement namin ni Saint kaya naman ganito siya makakumento.

"It's not only because it's too painful for me to accept. Napagod na din siguro talaga ako Khal. Tska ano naman ang laban ko sa babaeng mahal niya sa kasalukuyan. I am only part of his past now. Past na gusto niyang burahin, totally. So what's the point para maengage pa kami? Maybe ito talaga ang tadhana ko. I will just pursue my medicine and become successful. After all, being a neurosurgeon is my number one priority for now.

Tipid kong sagot na siyang nagpairap sa kanya. Tinapunan ko tuloy ng tissue!

"You never really thought for a second na bumalik nga ako sa Massa? Really? You knew I was still studying medicine even before I took my vacation here in the Philippines."

Natatawa kong pang asar sa kanya habang nakahiga na kami ulit. Nakahiga siya sa may dibdib ko habang sinusuklay ko ang kanyang buhok. Naramdaman ko ang magkakasunod niyang pagtango kaya humalakhak ako. Sinilip niya ako at masamang tinitigan. I only laughed even more.

"You're really happy huh?"

Naiinis niyang saad. I only chuckled.

"I've gone crazy searching for your whereabouts. Sa tingin mo makakapag isip pa ako ng matino knowing na nawawala ka ulit? Isang taon. Isang taon ulit ang nawala sa akin dahil sa pagkawala mo."

I just smiled at him when he honestly admitted that. I caressed his face.

"I love you, Saint. May hangover ka pa ba sa wedding vow mo?"

Pang asar ko sa huli. Napairap lamang siya kaya pinanggigilan ko siya sa mukha. Pinugpog ko ng halik noong maiayos namin ang pwesto.

"Don't use your seduction on me. Galit ako."

Maktol niya. Suplado naman. I only smirked.

"Uhuh..You don't want me?"

I sexily said while drawing circles in his naked chest. He groaned before he took the bait.

"You will regret seducing me woman. Humanda ka. Hindi kita tatantanan."

He evilly warned but he only received a sweet, seductive smile from me.