Pyromania

45th Chapter: Quiet

45th Chapter

Zed Gabriel

'What have I done?'

"He's okay, Mercedes. We got there on time." mahinahong sabi ni Saab, ngunit halata sa kanya ang labis na pagkabigla sa naabutan.

But that's not enough for me. I'm still shaking and I can't stop crying. Hindi ko alam kung kailan ito mahihinto. Takot na takot ako sa nagawa ko. Napatingin ako sa mga kamay ko. Natuyo na ang dugo niya sa mga palad ko, sinubukan ko itong ipahid sa damit ko pero di ko ito maalis, maski ang dugo sa bibig ko ay ayaw mawala.

I can still taste him. I can still see his handsome face. I can still feel him.

Para akong minumulto ng pangyayare. Ang naaalala ko na lang ay ang pagyakap niya sakin bago siya mawalan ng malay. Nang matauhan ako ay nun ko lang napansin ang mabilis na pag-agos ng dugo niya sa bandang balikat.

"Bakit siya nandito? Bakit? Bakit?! Saab, paano siya napunta dito?!" Pagwawala ko, naghahanap ng masisisi pero sa bandang huli, ako parin ang tunay na may kasalanan.

"Come on. Let's clean you up."

Hinila ako ni Saab patayo upang dalhin sa banyo. Naiwan ang tingin ko sa sahig, nandoon parin ang bakas na naiwan ni Everest. Mas lalo akong naiyak. Hindi ko matanggap. Sana ay hindi ito totoo.

"Mercedes, listen to me. Mercedes." Saab called my attention, nanginginig ko siyang hinarap. Binaba niya ko sa tub at binuksan ang gripo. Nabasa ang suot kong damit at nagkulay dugo ang tubig sa tub dahil sa mantsa nito.

"Buhay si Everest. Nasa kabilang silid siya at ginagamot. Ngayon, kailangan mong kumalma." hindi ako makasagot, patuloy lang ako sa pag-iyak.

"That's the first time you've had him. How're you feeling?" he asked,

Bahagya akong napahinto sa pag-iyak pero nanatili ang panginginig ko. I've only had tasted his blood but not his flesh, and still, ibang klase ang pakiramdam ko nang malasahan iyon. It was so potent. He satisfied the demon in me.

But the repercussion drives me crazy. Ito ang tinutukoy ni Saab noon. I could kill him. Dahil dito. Kayang kaya ko siyang patayin and that's just one portion of what I am. Wala pa ang sex. Wala pa ang pagbubuo ng pamilya. Wala pa ang trahedyang haharapin niya sa piling ko. Dito palang mapapatay ko na siya.

"She was right." hikbi ko, "Our Mother was right. Her attempt to kill me was really an act of mercy." I started to cry again while my brother just watched me in silence.

He left to give me space and to check on Everest.

Pinakiramdaman ko ang sarili ko. The hunger vanished but was replaced by something else. Bagay na kay Everest ko lang din makukuha but this one is controllable.

Inalis ko ang tuwalya sa katawan ko. Nakakadismaya tignan ang katawang ito. My pale skin stretched over my ribs. My collar bones shows off its curve and even my hipbones are there to compete. Kulang na lang ay isabit ako pangdekorasyon sa halloween isama mo pa itong tama kong walang tigil sa pagdugo. Horror na horror ang datingan.

I've removed the bullets already, malinis na rin ito pero hindi ko pa nabebendahan kaya iyon muna ang ginawa ko. I tended on my wounds alone in a cold dark room, thinking how is it possible to feel nothing from this bullet wounds but feel everything from my shattered heart.

"Mercedes." napatuwid ako sa pagkakaupo nang marinig ang boses niya,

Then. I started to cry again. Una ay hikbi lang. Hanggang sa natuluyan na ang pagsigaw ko ng iyak. Tinabihan ako ni Ama at hinawakan ang ulo ko.