Littekens

Proloog

Alle lezers van mijn vorige verhaal: super bedankt! Omdat ik jullie zo dankbaar ben voor alle views, votes en comments, hier de proloog van mijn nieuwe verhaal. Ik hoop dat jullie hier minstens net zo van genieten. Voor degenen die mijn andere verhaal nog niet hebben gelezen: https://www.wattpad.com/story/176827574-complicaties hier kun je het vinden :) Veel plezier xo

Haar hoofd voelt alsof het op ontploffen staat. Er gaat zoveel in haar om, té veel. Kortsluiting. Waarom? Het voelt alsof ze vastzit in haar hoofd. De rest van haar lichaam reageert niet, voelt niet als het hare. Waarom doet hij dat? Ze wil huilen maar de tranen lijken muurvast achter haar ogen te zitten. Ze wil schreeuwen maar ze kan haar stem niet vinden. Het is elke keer hetzelfde. Ze klemt haar kaken op elkaar en knijpt haar ogen stijf dicht. Haar vuisten gebald, haar knokkels spierwit. Haar nagels graven zich diep in de palm van haar hand. Het is niet genoeg. Ze weet hoe ze van dit gevoel af kan komen. Maar ze wil ertegen vechten. Ze moet zich ertegen verzetten, zich er niet aan over geven. Hij heeft haar al genoeg pijn gedaan. Hij is het niet waard. Haar ademhaling versnelt. Haar lichaam begint te trillen. De twijfel slaat toe. Ik ben het niet waard. Het water is koud, maar ze voelt het niet eens. Ik verdien niet beter. Ze voelt niets. Alleen watten. Watten in haar hoofd. Een drukkend gevoel. Ik wil dat het stopt. Als het water rood kleurt voelt ze hoe haar lichaam ontspant. Langzaam verdwijnt het drukkende gevoel uit haar hoofd. Ze kan weer helder nadenken. Zich concentreren op de pijn in haar liezen in plaats van die in haar hart, die in haar hoofd. Ze draait de kraan dicht en stapt de douche uit. Ze ziet hoe een paar lege ogen haar aankijkt vanuit de spiegel.  Zwakkeling. Ze pakt haar badjas en bindt hem strak om zich heen. Ze duwt de zachte stof stevig tegen haar liezen. Het prikt. Net goed. Ze duwt nog wat harder, focust zich op de pijn. Liever deze pijn dan die andere, alomvattende pijn die haar van binnenuit lijkt op te vreten. Mijn lichaam, mijn pijn. Hij maakt haar kapot van binnen. Zij maakt zichzelf kapot van buiten. Waarom ben ik hier nog? Op dat moment wordt er op de deur van de badkamer geklopt. 'Eef, ben je bijna klaar?', een zware maar toch zachte stem noemt haar naam. Daarom. 'Eva, kom nou!', ze haalt diep adem. 'Ik kom zo, Maus', haar stem verbazingwekkend kalm. Ze kijkt zichzelf nog eens aan in de spiegel. Ze recht haar schouders. Snel haalt ze een borstel door haar nog natte haren. Kom op, Maus heeft je nodig. Ze trekt schoon ondergoed aan. De pijpen van haar boxer kleuren gelijk rood, maar dat negeert ze. Daar zal ze zich later wel zorgen om maken. Eerst Maus. Ze trekt haar jeans en een t-shirt aan. Ze knijpt haar ogen even stijf dicht en haalt nog eens diep adem. Dan haalt ze de deur van het slot. 'Jij hebt vast honger', grijnst ze met de gemaakte glimlach die ze inmiddels geperfectioneerd heeft. Ze haalt een hand door het warrige haar van haar 19-jarige broer. 'Ja, we zouden toch friet halen', hij kijkt haar ongeduldig aan. 'Ja, sorry. Kom op, dan gaan we', een glimlach verschijnt op zijn gezicht. Daar doe ik het voor.