Littekens

Hoofdstuk 23

'Wat?', Fleurs knokkels kleuren wit, zo stevig houdt ze haar theeglas vast. 'Je werd bedreigd?', ongelovig kijkt ze van Eva naar Wolfs, 'En toch heb je haar laten gaan?'. Haar vader slaat zijn ogen neer, Eva weet hoeveel pijn dit hem doet en hoe schuldig hij zich moet voelen, ook al spreekt hij dat niet uit. Ze kent hem, ze weet hoe hij in elkaar steekt. 'Het is niet je vaders schuld, Fleur', ze legt haar hand op de zijne, 'al had hij me tegen willen houden, ik had toch niet geluisterd'. Ze geeft hem een kneepje in zijn hand en een waterige glimlach verschijnt op zijn gezicht. 'Jeetje Eef... Hij heeft je wel flink te pakken gehad', ze laat haar blik rusten op haar nek waar zijn vingerafdrukken nog duidelijk te zien zijn. Opeens bekruipt haar een akelig gevoel. Eva is wel vaker te grazen genomen tijdens het werk, maar nooit heeft ze haar zo timide, zo terneergeslagen gezien. 'Hij heeft je toch niet...', als ze ziet dat de vrouw tegenover haar ineenkrimpt stopt ze met praten. 'Sorry', fluistert ze, zo heeft ze haar vriendin nog nooit gezien. Sinds haar vader met Eva samenwerkt kent ze haar en ze zijn de laatste jaren redelijk goed bevriend geraakt. Ze zijn totale tegenpolen, maar als ze samen iets gaan drinken is het toch altijd erg gezellig. Fleur weet allang dat de werkpartners heimelijk verliefd zijn op elkaar en doet er dan ook alles aan om ze bij elkaar te krijgen. Dat de twee lieve mensen tegenover haar eindelijk samen zijn, weet ze natuurlijk nog niet. Eva schudt haar hoofd, 'het geeft niet, het is gewoon... het is gewoon nog een beetje vers allemaal', ze probeert dapper te glimlachen, maar een traan rolt over haar wang. Wolfs veegt de traan voorzichtig weg, ze glimlacht en drukt een kus op zijn lippen. Verbaasd kijkt Fleur toe, maar besluit er op dit moment maar even niets van te zeggen. Ze zal het later wel aan haar vader vragen. Ze zucht eens diep, ze is geschrokken van wat haar net verteld is, maar vooral van wat de twee niet onder woorden hebben gebracht. Ze kan zich geen voorstelling maken van wat Eva heeft meegemaakt. Gelukkig niet. Maar als ze naar hen kijkt ziet ze dat het diepe sporen heeft nagelaten en dat die niet zomaar zullen verdwijnen. Waarschijnlijk zullen ze voor altijd getekend zijn door deze gebeurtenis. Littekens op hun ziel, of in Eva's geval misschien ook wel in letterlijke zin... 'Is er iets wat ik voor jullie kan doen?', Eva schudt haar hoofd. Ze zou niet weten hoe Fleur haar kan helpen. Wolfs daarentegen heeft wel een idee. 'Zou je misschien boodschappen willen doen? We hebben heel de avond in het ziekenhuis doorgebracht, ik heb geen tijd gehad om nog boodschappen te doen en...' hij kijkt even naar zijn vriendin, 'ik wil liever hier blijven nu'. Fleur knikt, 'ja, natuurlijk. Als je een lijstje maakt ga ik er gelijk om'. 'Eet je nog mee?', vraagt Eva. Ze kijkt haar vader even aan, 'nee joh, dat hoeft echt niet, ik begrijp heel goed dat jullie daar nu niet op zitten te wachten'. 'Doe niet zo gek, Fleur, je kunt gewoon blijven eten', vindt ze. Ze wil absoluut niet dat haar gemoedstoestand invloed heeft op de band tussen vader en dochter. 'Ik kijk wel', knipoogt ze.

'Eef, je hoeft je niet groot te houden voor ons, hè', sinds Fleur terug is met de boodschappen heeft ze overdreven vrolijk gedaan. Ze wil hen niet tot last zijn. Vader en dochter hadden het echter meteen in de gaten en nu Fleur zogenaamd naar de wc is, kaart hij het gelijk aan. 'Wat?', wazig kijkt ze hem aan. Ze is er helemaal niet bij met haar gedachten. Terwijl ze probeert te doen of er niets aan de hand is, razen de beelden van gisteren weer door haar hoofd, verwijt ze zichzelf van alles en nog wat en wordt de ruis in haar hoofd luider en luider, waardoor ze niet rationeel meer kan nadenken. 'Lieverd...', hij pakt haar handen beet als ze wederom iets in het verkeerde kastje wil opbergen, ze schrikt maar hij laat niet los, hij moet haar van haar gedachten losmaken. Als haar ogen de zijne ontmoeten, die diepblauwe ogen waar ze zichzelf regelmatig in verliest, voelt hij hoe ze zijn handen wat steviger vastneemt. De ogen waar ze zo verliefd op is, waarvan ze zo bang is ze plots uit het zicht te verliezen, zorgen dat ze weer bij zinnen komt. 'Ik... Ik ben gewoon zo bang om je kwijt te raken', geeft ze toe. 'Eva, hoe kom je daar nou bij?', verdrietig kijkt hij haar aan. Ze laat zijn handen los en begint te ijsberen. 'Je hebt hier niet voor getekend, Wolfs. We zijn nét samen en nu dit', ze maakt een woest gebaar met haar handen. 'Ik weet niet of ik nog de Eva ben waar je verliefd op werd, of ik dat ooit weer word', haar stem trilt en ze balt haar handen tot vuisten. 'Als je niet meer wilt, begrijp ik dat, echt', piept ze, waarna ze zich langs de koelkast naar beneden laat zakken en in huilen uitbarst. 'Eva, lief, kom eens hier', voorzichtig trekt hij haar omhoog. 'Ssst, het is oké', hij wrijft over haar rug en drukt een kus in haar haren, 'Eva ik ga nergens heen, echt niet. Ik hou van jou. Ik weet dat je tijd nodig hebt. Ik ga jou die tijd geven, en mijn liefde. Al mijn liefde. Ik weet zeker dat je ook dit overwint, maar tot die tijd is mijn schouder er voor jou om op te leunen, mijn borst om op te rusten. Ik zal je vasthouden wanneer je dat wilt, ik zal je de ruimte geven als je dat nodig hebt', zijn woorden zorgen er alleen maar voor dat ze harder moet huilen. Hij is zo lief voor haar, iets wat ze op dit moment absoluut niet begrijpt. Sussend wiegt hij haar heen en weer, 'God, Eva, ik weet dat je het zelf niet in de gaten hebt, maar je bent zo'n lieve, sterke vrouw. Ik laat jou echt nooit meer gaan. Bij jou zijn is alles wat ik wil'. Al een tijdje staat Fleur in het trapgat te kijken naar het tafereel voor zich. Ze probeert een brok in haar keel weg te slikken, maar kan een verdwaalde traan niet tegenhouden. Het doet pijn om de twee belangrijkste mensen in haar leven zo verdrietig te zien.

Hoi!
Ik weet dat het allemaal een beetje zwaar is, maar ik weet niet goed hoe ik het snel lichter moet maken. Het is natuurlijk niet niks wat Eva heeft meegemaakt.. tips zijn welkom!!
X