Littekens

Hoofdstuk 51

Elke keer als ze langs een man moet, krijgt ze het benauwd. Toch loopt ze stug door. Ze merkt goed dat haar conditie niet meer is zoals enkele weken geleden.Dat dat in twee weken zó achteruit kan gaan. Na een tijdje komt ze bij een uitzichtpunt waar ze zich op een bankje laat vallen. Ze opent haar tracking app. Vijf kilometer in een minuut of 25. Niet slecht, maar kan veel beter. Op een goede dag liep ze met gemak onder de 20 minuten. Komt vanzelf weer. Als er iemand naast haar komt zitten, schrikt ze op. De man glimlacht vriendelijk, maar haar lichaam is totaal verstijft. 'Alright?', hij trekt zijn wenkbrauw op. Ze knikt. 'Sorry, I didn't mean to scare you', hij kijkt haar verontschuldigend aan. 'It's okay', mompelt ze, waarna ze opstaat om snel terug naar het hotel te gaan. 'Wait', ze voelt hoe zijn hand om haar pols sluit en voelt de paniek in haar buik opborrelen. Haar adem stokt en haar hartslag gaat door het plafond. Ze draait zich om en probeert zich los te rukken, maar dat is niet nodig, hij verslapt zijn grip gelijk. 'I'm sorry, but you left your phone', hij kijkt haar geschrokken aan. 'Thanks...', fluistert ze, 'and sorry, I...', de tranen branden achter haar ogen. Het voelt alsof ze kortsluiting in haar hersenen heeft. Ze haalt adem, maar het lijkt of er geen zuurstof haar longen bereikt. 'No worries, are you okay?', ze knikt, maar voelt een traan over haar wang rollen. 'Are you sure? Is there anyone I could call for you? Anything I can do?', ze schudt haar hoofd en wil weglopen. 'Daddy!', een klein meisje komt aangerend en vliegt de man in de armen. Glimlachend drukt hij een kus op haar wang. De komst van het meisje verandert haar gedachten. 'Actually', Eva voelt haar hart in haar keel kloppen, 'would you mind walking with me for a bit? I'm feeling a bit anxious'. Ze staart naar haar schoenen, schaamt zich kapot. Maar de angst zit nog steeds in haar lichaam, ze voelde al hoe ze wankelde toen ze de eerste paar stappen zette om van de man weg te lopen. Ze krijgt nog steeds geen lucht en bij het vooruitzicht om in haar eentje vijf kilometer terug te lopen, raakt ze nog meer in paniek. 'Yeah, sure, no problem. Holly, we're gonna walk with this lady for a bit, okay?', het meisje knikt en pakt haar vaders hand vast. De eerste vijf minuten lopen ze in stilte naast elkaar. Eva probeert haar ademhaling onder controle te krijgen. Haar hartslag daalt gelukkig ook weer en ze voelt zich een beetje beter. 'I think you had a panic attack', zegt de man na een tijdje. 'I'm sorry', ze weet anders ook niet goed wat ze moet zeggen. 'No need to apologise, it happens', hij glimlacht vriendelijk. 'I'm sorry I made you feel uncomfortable', de man bijt op zijn lip en kijkt naar zijn dochtertje. 'It's okay, it's not your fault. I...', er rolt nog een traan over haar wang. 'You don't have to explain. My wife... She was like you for a while, but she's better now', een waterige glimlach verschijnt op zijn gezicht. 'What's wrong with mummy, dad?', piept het meisje. Eva schat haar zo'n jaar of 8. Ze heeft een gezicht vol sproetjes en lang, rood haar. Stereotypisch Brits. 'Nothing, love, mum is at home, she's all good', hij knijpt in de hand van het meisje. Eva glimlacht, niet alle mannen zijn slecht. 'I'm sorry about what happened to your wife... eh...', hij steekt zijn hand uit. 'Adam', zegt hij, ze schudt hem de hand en stelt zich voor. 'And this is Holly', Eva schudt ook de hand van het meisje. 'Thank you for walking with me. I'm sorry I reacted the way I did. You have given me some of my faith in humanity back, thanks for that', glimlacht ze. 'No worries at all. It was nice to meet you, Eva', met een glimlach nemen ze afscheid van elkaar. De laatste drie kilometer rent ze de longen uit haar lijf. Iets minder bang bij elke man waar ze langs loopt.

Als ze de hotelkamer binnenstapt zit Wolfs nog steeds met het boek op bed. 'Hé', glimlacht hij, als hij rode hoofd ziet. 'Hé', ze trekt haar schoenen uit en kruipt tegen hem aan. 'Gaat het?', hij neemt haar stevig in zijn armen. Ze knikt, 'ik ben zo bang geweest, maar het gaat nu weer'. 'Bang?', ze knikt wederom, een traan rolt langs haar wang en landt op zijn borst. Ze vindt het verschrikkelijk dat ze dacht dat Adam haar iets aan wilde doen. Dat ze denkt dat alle mannen, behalve Wolfs, zo zijn. 'Hé, liefje, wat is er gebeurd?', hij kijkt haar bezorgd aan en veegt een traan van haar gezicht. 'Ik zat op een bankje en er kwam een man naast me zitten. Ik wilde weggaan, maar ik liet mijn telefoon liggen, omdat ik zo van slag was. Alleen maar omdat er iemand naast me was komen zitten en alleen maar omdat het toevallig een man was', ze slaat haar ogen neer. 'Eef, dat is toch logisch, dat geeft toch niet', ze haalt haar schouders op. 'Enfin, die man zag dus dat ik mijn telefoon liet liggen en pakte me bij mijn pols', ze zucht. Wolfs knikt begrijpend, 'je raakte in paniek'. 'Ja', fluistert ze. 'Maar hij liet me gelijk los en het speet hem echt. Hij vroeg of hij iemand kon bellen, of me kon helpen, maar ik was nog steeds bang. Pas toen zijn dochtertje aan kwam rennen durfde ik hem te vragen of hij een stukje met me mee wilde lopen'. 'Dat is toch hartstikke goed van je, Eef', hij wrijft over haar rug. 'Ik wil niet voor altijd bang blijven, Wolfs', ze laat haar voorhoofd tegen zijn borst rusten. 'Lieverd, wat is het dat jij altijd zegt tegen de meisjes en vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt als jij?', hij neemt haar gezicht in zijn handen zodat hij haar aan kan kijken. Ze haalt haar schouders op, terwijl ze dondersgoed weet wat hij bedoelt. 'Er zit nu van alles in je hoofd. Allerlei narigheid. Het slijt. Het duurt lang en het doet pijn', zegt hij zachtjes, terwijl met zijn duim over haar wang streelt. 'Maar het wordt minder', maakt ze fluisterend zijn zin af. Hij knikt. 'Ik hou van je, Flo', ze drukt een kus op zijn mond.

Is het engels allemaal goed te begrijpen voor iedereen?

Also, voor de mensen die ook Sterretjes lezen, volgens mij vinden veel lezers dat verhaal leuker/beter dan deze (ik stiekem wel, namelijk). Zal ik vaker updaten? En zo ja, hoe vaak? Ik vind het best lastig om dit verhaal elke dag te updaten, maar sterretjes vliegt zo uit Mn vingers....