Littekens

Hoofdstuk 38

Hoi!
Ik geloof dat het gisteren niet helemaal goed is gegaan met hoofdstuk 37. Hopelijk met deze wel en kunnen jullie ook de vorige lezen!
X

Als ze wakker wordt, merkt ze meteen dat zijn sterke armen haar niet meer vast hebben. Als ze haar gezicht omdraait ziet ze dat ze inderdaad alleen in bed ligt. Het voelt nog wel warm, dus zolang is hij er nog niet uit. Ze neemt de tijd om aan het licht te wennen en zich uit te rekken. Even langzaam ontwaken. Na een paar minuutjes begeeft ze zich naar de keuken, 'mmm, wat ruikt het hier lekker'. Wolfs kijkt om en grijnst een beetje, 'gelukkig, want we kunnen zo eten'. Ze loopt naar hem toe en slaat haar armen om zijn middel, 'goedemorgen, lief', grinnikt hij. 'Goedemorgen', ze drukt een kus op zijn schouder en gaat dan aan de tafel zitten. Ze vindt het fijn om te zien dat hij zo in z'n element is. 'Ik dacht, we kunnen wel buiten eten?', hij heeft een schaal warme broodjes in zijn hand. 'Ja, lekker', knikt ze, 'blijf jij nou maar bij je pan, dek ik de tafel even'. Ze neemt de schaal uit zijn handen en loopt naar buiten waar het aangenaam warm is. Het kleine terrasje ligt uit de wind en de zon staat er pal op. Het zou vandaag zo'n twintig graden worden, maar op dit beschutte plekje vast nog veel warmer. Met een tevreden gezicht kijkt ze naar de gedekte tafel. Als ze zich om wil draaien om Wolfs te gaan helpen komt hij al naar buiten lopen. 'We kunnen aanvallen hoor'. Naast de broodjes, het verse fruit en de verse jus die al op tafel staat, heeft hij nog een dienblad met scrambled eggs, bacon, witte bonen in tomatensaus en worstjes. Eva kijkt hem met grote ogen aan, 'is dit voor heel de week?', grinnikt ze. Hij haalt zijn schouders op, 'als we hier dan toch zijn, moeten we ons wel een beetje aanpassen, toch? Dit is wat de Britten 's ochtends eten'. Ze kijkt ongemakkelijk naar de witte bonen, die ze er op z'n zachtst gezegd smerig uit vindt zien. 'Er moet niets hè, Eef. Ik heb ook rekening met jou gehouden, we hebben gewoon croissantjes en jam', grinnikt hij om haar gezicht. 'Oh, en kaas natuurlijk', tovert hij een homp tevoorschijn. 'Je bent een schat', snel plant ze een kus op zijn wang waarna ze samen smakelijk van het ontbijt genieten. Lang niet alles gaat op, maar dat kan allemaal mee als ze gaan wandelen.

De route die Wolfs heeft uitgezocht is 19 kilometer, als ze dat aan een stuk door zouden lopen, zou het zo'n 3 uur duren, maar ze wilden rustig aan doen en de gehele dag lekker genieten. Het beginpunt, Rhossili Bay, ligt vlak bij de cottage waar ze verblijven. Het boekje dat Wolfs haar had gegeven op het vliegveld wist hen te vertellen dat het Wales' mooiste strand is, en het op twee na mooiste van heel Groot Brittanië. Nu is het uitzicht bij hun huisje niet slecht, maar dit slaat werkelijk alles, het is er echt prachtig. Het is een windstille dag en de zon schijnt fel, het rustige water weerspiegelt de zonnestralen en geven de plek een soort paradijselijke uitstraling. 'Jeetje, wat een hoogteverschil joh', ze lopen via wat winkeltjes en pubs naar de klif. Aan de rechterkant is het strand, dat zich zo'n 5 kilometer naar het oosten uitstrekt, maar om daar te komen moet je eerst zo'n 200 meter afdalen via een steile trap. Ze komen niet om op het strand te bakken, dus volgen ze het pad dat langs de klif loopt en geweldig uitzicht geeft op de zee, de rotsen, het strand. 'Het water is blauw hè, hier', merkt Eva op. Ze is helemaal in haar element. Ze wandelen flink door, maar ze nemen ook echt de tijd om van hun omgeving te genieten. 'Ja, veel schoner dan in Nederland', knikt Wolfs.

Na zo'n twee uur wandelen komen ze aan bij Port Eynon. Ze zijn inmiddels een stukje afgedaald en lopen door het mulle zand. Ze hebben stevig doorgelopen, maar nu doen ze het wat kalmer aan. De ruggen van hun handen schuren een paar keer tegen elkaar aan, waarna Wolfs haar hand voorzichtig in de zijne neemt. Hij kijkt even opzij, hij wil zeker weten dat ook Eva dit prettig vindt. Een glimlach op haar gezicht en een kneepje in zijn hand stellen hem gerust. Zo lopen ze een stukje door. Ze hebben allebei hun schoenen uitgedaan en genieten van het warme zand tussen hun tenen. 'Mooi hè', zachtjes wrijft hij met zijn duim over haar hand, 'ze ruiken ook zo lekker', doelt hij op de roze bloemen die de duinen sieren. 'Mmm', zucht ze genietend, ze laat haar hoofd even op zijn schouder rusten en hij legt zijn arm om haar middel. 'Zullen we hier het kleed neerleggen?', ze zijn inmiddels bijna aan het eind van het strand. Het is er rustiger dan een stukje terug, waar redelijk wat mensen eveneens van de natuur genieten. 'Is goed', glimlacht ze. Als ze gegeten hebben, kruipt Eva tussen zijn benen en laat ze haar rug tegen zijn borst leunen. 'Ik vind het echt heel fijn hier... met jou', zegt ze zacht, terwijl hij zijn armen om haar heen slaat. Hij drukt een kus in haar nek, 'ik ook'. Ze draait haar gezicht wat naar het zijne zodat ze hem aan kan kijken, 'ik meen het', er staan tranen in haar ogen. 'Ik ook, lieve Eva. Er is nergens waar ik liever zou zijn. Niemand waarmee ik liever zou zijn. Dit is perfect', zachtjes drukt hij zijn lippen op de hare voor een tedere kus.  'Ik weet dat ik het niet altijd laat zien, maar je betekent echt heel veel voor me', er rolt nog een traan over haar wang. Ze weet niet goed hoe het komt dat ze moet huilen, maar de emoties komen opeens keihard binnen. Ze houdt zoveel van die man. Ze voelt zich zó intens gelukkig ín dit moment mét hem. Ze wil dit vasthouden, maar is bang dat ze het niet kan. Bang dat ze weer vervalt in haar oude gewoontes. Bang hem kwijt te raken. 'Ik laat jou nooit meer gaan', fluistert hij tegen haar lippen, alsof hij weet wat er door haar hoofd gaat. 'Wat er ook gebeurt, Eva. Ik ga nooit bij jou weg, ik laat je nooit alleen', dit keer drukt zij haar lippen op de zijne. Ze hoopt vurig dat het waar is wat hij zegt. Dat hij de man zal zijn die nooit bij haar weggaat. Die haar nooit alleen laat. Die haar geen pijn zal doen.

Cover foto is Port Eynon beach, ook zelf geschoten, toen ik van Port Eynon naar Oxwich liep :)