Littekens

Epiloog

'Hoe gaat het met je Eva?', vriendelijk kijkt Jitske haar aan. In de afgelopen zes maanden hebben ze elkaar goed leren kennen. 'Goed', haar ogen glinsteren. Iets wat Jitske niet vaak heeft gezien. 'Ik zie het, je straalt helemaal', ze knikt heftig. 'Vertel', nieuwsgierig kijkt ze haar cliënte aan. Ze haalt haar schouders op. 'Het gaat gewoon goed. Op het werk, thuis en...', ze bijt even op haar lip. 'En wat, Eva?', dringt ze aan. 'Ik ben zwanger', glundert ze. 'Wat? Echt?', Eva knikt. 'Gefeliciteerd, mag ik je een knuffel geven?', wederom knikt ze. Lachend staat ze op en ontvangt de welgemeende omhelzing van haar therapeute. 'Hoe lang weet je dat al?', vraagt ze als ze weer gaat zitten. 'Sinds vanmorgen', grinnikt ze. 'Ik moet het Wolfs nog vertellen', bekent ze. 'Spannend, hoe gaat hij reageren denk je?', ze haalt haar schouders op. 'Hij vindt het vast hartstikke leuk', drukt ze haar op het hart. 'Ja, dat denk ik ook wel', antwoordt Eva. 'Maar?', ze zucht. 'Maar ik ben nu net weer een paar maanden full-time aan het werk en het gaat allemaal weer een stuk beter hier', wijst ze naar haar hoofd. 'En nu gaat alles weer veranderen', knikt Jitske begrijpend. 'Ja', zucht ze nogmaals. 'Maar veranderingen hoeven niet altijd slecht te zijn hè, Eva. Dit is toch juist leuk. Je wilt graag een kindje, toch?', herinnert ze zich van eerdere gesprekken. 'Jawel, maar ik vind het wel spannend', geeft ze toe. 'Dat snap ik, dat is heel normaal, dat vond ik ook bij de eerste', probeert ze haar gerust te stellen. Eva knikt, maar wendt haar blik af. Voor de psychologe een teken dat ze door moet vragen. Ze weet ondertussen dat het even duurt voor ze de onderste steen boven krijgt bij de rechercheur. 'Wat zit je dwars, Eva?', vriendelijk kijkt ze naar haar, maar Eva ontwijkt nog steeds haar blik. Oogcontact vindt ze nog steeds erg lastig als ze over haar gevoelens moet praten. 'Gewoon', ze zucht en kijkt naar haar handen, 'straks ben ik helemaal geen goede moeder. Of Wolfs wil trouwen en dat hoeft voor mij ook allemaal niet, niet nog een keer. En ik moet stoppen met werken...'. Met tranen in haar ogen kijkt ze de vrouw tegenover haar aan. 'Nou om die laatste twee dingen moet je je helemaal niet druk maken. Als jij niet wilt trouwen, dan weet ik zeker dat Wolfs daar vrede mee heeft. En je werk... Ik werk toch ook. Ik heb drie kinderen thuis zitten, Eva', ze knikt. 'Ja dat is ook zo. Ik kan na een tijdje gewoon weer gaan werken, misschien wat minder maar het kan wel', Jitske glimlacht. 'Precies. Dus dat komt wel goed. Maar lieve Eva, waarom zou jij geen goede moeder zijn?', ze kijkt haar onderzoekend aan. Ze haalt haar schouders op en voelt weer de tranen opkomen. 'Stomme hormonen', ruw veegt ze een traan weg. Jitske grinnikt en duwt het doosje met zakdoekjes in haar richting. 'Dankje', glimlacht Eva flauwtjes. Een paar maanden geleden zou ze nog boos zijn geworden en de zakdoekjes misschien wel naar haar hoofd gesmeten hebben. Maar nu weet ze dat ze bij Jitske mag huilen, ook al doet ze het nog steeds liever niet, haar gevoelens zijn veilig bij haar. 'Heeft het met je eigen jeugd te maken?', ze knijpt even stevig haar ogen dicht. 'Ja, dat denk ik wel', geeft ze toe. Iets wat ze een aantal maanden geleden ook niet zomaar zou hebben gedaan. Ze wilde niet over haar jeugd praten. Nooit meer. Maar Jitske heeft haar uitgelegd dat ze het moet verwerken, wil ze haar recentere verkrachting ook kunnen verwerken. Stukje bij beetje begon ze Jitske meer te vertellen over haar jeugd. En Wolfs ook. Want hoe fijn het ook was bij Jitske, bij Wolfs voelde ze zich nog steeds het meest op haar gemak. 'Jij lijkt in niets op je vader hè, Eva. Dat weet je toch?', vraagt ze. 'Ja, dat weet ik ook wel. Dat is het ook niet...', ze zucht. 'Het is je moeder', begrijpt de psychologe. 'Ik heb haar niet echt gekend. Ik heb geen voorbeeld. Ik weet niet hoe het moet. Wat er van me wordt verwacht', vertelt ze wat haar enorm dwars zit. Wat haar sinds vanmorgen niet meer los heeft gelaten. 'Niemand weet dat de eerste keer Eva. Er is geen handleiding, geen beschrijving. Ik heb mijn moeder wel gekend, maar ook ik voelde me zoals jij. Terwijl mijn moeder een geweldige moeder was', Eva kijkt naar haar handen. 'Sorry, Eva', ze schudt haar hoofd, 'het geeft niet, ik ben blij dat jij wel een fijne moeder had', zegt ze oprecht. 'Maar echt Eva, alle aanstaande moeders voelen zich zo. Sommige meer dan anderen, maar het is niet gek of raar. Het is heel logisch. Het betekent dat je je verantwoordelijk voelt. Dat je het goed wilt doen. Dat je wil dat je kleintje niets tekortkomt. Eigenlijk betekent het dat je moedergevoel nu al aan het ontwikkelen is, en dat is juist hartstikke mooi', probeert ze haar gerust te stellen. 'En daarbij, een slecht voorbeeld is ook een voorbeeld. Jij wilt het niet zo doen zoals jouw ouders het hebben gedaan', ze knikt. 'Je hebt ook gelijk, dankjewel Jitske', glimlacht ze. Ze praten nog een tijdje verder en dan zit het wekelijkse uurtje er alweer op. 'Zie ik je volgende week weer, ik ben benieuwd hoe Wolfs reageert', giechelt ze. 'Ik laat het je weten', glimacht ze. 'Daar hou ik je aan', 'tot volgende week', ze steekt haar hand nog op en loopt opgelucht de kliniek uit. Als ze hem tegen z'n motor ziet leunen verschijnt er een glimlach om haar mond. 'Hé, schoonheid', grinnikend legt ze haar hand in zijn uitgestoken hand. 'Mag ik u verzoeken achterop te stappen en met mij mee te komen?', hij kust haar hand en glimlacht lief. 'Dat mag u, maar onder één voorwaarde', antwoordt ze. 'En dat is?', grijnst hij. Ze tuit haar lippen, uiteraard weet hij wat er van hem verwacht wordt en snel zet hij zijn helm af. Hij trekt haar een stukje dichter naar zich toe en laat zijn lippen met de hare versmelten. 'Ik hou van jou', fluistert ze tegen zijn lippen. 'Ik nog veel meer van jou', fluistert hij terug. 'Dat kan niet', haar ogen twinkelen. 'Moet jij eens opletten', zachtjes drukt hij zijn lippen weer op de hare. 'Je bent de allerliefste, Van Dongen', grijnst hij, waarna ze haar helm van hem aanneemt. 'Jaja, het zal wel', grinnikt ze. 'Start die motor nou maar', ze gaat achter hem zitten en pakt hem stevig vast. 'Uw wens is mijn bevel', ze kan zijn gezicht niet zien, maar weet dat de glimlach op zijn gezicht minstens zo breed is als die op de hare.

Einde

Ik denk dat er nog wel een vervolg komt, maar eerst ga ik Sterretjes afschrijven en ik ben stiekem ook alweer aan een ander verhaal begonnen: Incompleet. Dit kun je vinden bij m'n works :) Bedankt voor het lezen, bedankt voor de votes en de lieve comments 😊🥰