Littekens

Hoofdstuk 11

'Wat was dat nou?', Marion komt naast Eva staan bij het koffieapparaat. 'Oh, niets, gewoon iets uitgebreider kennis maken', liegt ze. Marion kijkt haar onderzoekend aan, maar merkt al snel dat Eva niets meer los gaat laten. 'Vreemd hè', vindt ze, 'dat zij daar nu zit in plaats van Hoeben...'. Eva knikt en slaat haar ogen neer. Ze heeft het er best moeilijk mee dat hun baas zo plots is overleden, maar weet niet goed hoe het te uiten. Marion knijpt even in haar schouder, 'er is morgen een borrel, om zijn leven te vieren', informeert ze haar. 'Kom je ook?', ze glimlacht vriendelijk naar haar collega. Marion kent Eva al zo lang, bijna tien jaar geleden kwam ze hier als 18-jarige stagelopen. Samen gingen ze de straat op. Marion had gelijk gezien dat Eva een geweldige aanwinst zou zijn voor het korps. Ze was toen al goed in haar werk. Ze voelde goed aan wat wel en niet kon, wat ze wanneer moest zeggen en hoe ze met verdachten en getuigen om moest gaan. Op persoonlijk vlak was het een ander verhaal. Het was lastig gebleken om haar echt te leren kennen. In het begin had ze het toegedicht aan de leeftijd van haar nieuwe collega, maar door de jaren heen ontdekte ze dat Eva gewoon écht een gesloten boek is. Toch kent ze haar beter dan menig ander. Het gebeurt niet vaak, maar als het Eva echt te veel wordt, dan weet ze dat ze bij Marion terecht kan. In het begin, toen ze Frank net ontmoet had, vertelde ze haar er wel eens over. Hoe ze het moeilijk vond om hem toe te laten. Later heeft ze haar zelfs toevertrouwd dat ze moeite had om intiem te zijn met hem. Maar daar heeft ze niet veel meer over losgelaten. Ze vond dat ze zich had laten gaan, dat was Marion snel duidelijk. Eva heeft haar een poosje ontweken na dat gesprek. Toen Eva rechercheur werd en een klik met haar partners uitbleef, was Marion een luisterend oor geweest. En toen Frank overleed ook natuurlijk. Het is Marion wel opgevallen dat sinds de komst van Floris Wolfs, Eva steeds minder met haar deelt. Haar steeds minder nodig heeft. Wolfs is haar veilige haven geworden.

In de vier jaar dat de twee samenwerken, heeft hij haar waarschijnlijk beter leren kennen dan Marion in negen jaar. Ze heeft het idee dat er meer speelt tussen de twee. Al sinds de allereerste dag is de chemie tussen die twee onmiskenbaar. Zelfs toen ze nog met Frank was had Marion het idee dat haar hart eigenlijk bij haar andere partner ligt, haar werkpartner. Een tijdje na Franks dood heeft ze Eva nog eens aangemoedigd om haar gevoel te volgen, maar ze leek er geen gehoor aan te hebben gegeven. Toch lijkt er de laatste tijd iets veranderd te zijn. Zoals altijd zijn er de kleine aanrakingen en de opmerkingen. Maar dat is niets nieuws. Nee, er is iets anders aan Eva. En ook aan Wolfs. Ze is er steeds vaker niet bij met haar gedachten. Ze laat soms zelfs haar enorme muren zakken en dan kun je zien hoe onzeker ze eigenlijk is. Wolfs daarentegen is een stuk gezelliger geworden. Hij is nog steeds een brombeer, maar er lijkt een last van zijn schouders te zijn gevallen. Misschien komt het omdat hij eindelijk een redelijk goede band heeft met zijn dochter. Of die twee hebben iets samen. De laatste weken raakt Marion daar steeds meer van overtuigd. Ze heeft het Eva nog niet gevraagd. Ze weet ook wel dat ze geen recht-toe-recht-aan antwoord zal krijgen. Misschien wordt ze zelfs boos. Toch is haar nieuwsgierigheid groter dan haar angst om Eva voor het hoofd te stoten. Ook nu staat haar collega namelijk weer te dromen. 'Eef', ze is vergeten het tweede kopje onder het koffieapparaat te zetten en de koffie stroomt nu over de rand van het eerste kopje. 'Eva', Marion besluit in te grijpen en pakt het andere kopje uit haar hand en zet het snel onder het apparaat. 'Waar zit jij toch met je gedachten?', vraagt ze als haar collega haar beduusd aankijkt. 'Sorry', ze haalt haar schouders op. 'Is het Wolfs?', oplettend registreert ze de reactie van haar collega. Ze ademt scherp in. Haar ogen schieten pijlsnel naar het bureau waar Wolfs achter zit. Dan naar het koffiezetapparaat. Heel even naar Marion, maar dan richt ze zich toch weer op het koffiezetapparaat. Haar wangen kleuren rood. Ze bijt op haar lip en slaat ten slotte haar ogen neer, waarna ze naar haar handen staart die wat aan haar shirt pulken. En dit alles in nog geen drie seconden.

Ze haalt diep adem en kijkt Marion recht in de ogen. Ze heeft haar masker weer op, het zit weer stevig op zijn plaats, zoals het hoort. 'Hoe vaak moet ik nou nog zeggen dat er niets is tussen Wolfs en mij?', Marion heeft door dat er glashard tegen haar gelogen wordt. Ze rolt met haar ogen en snuift licht geïrriteerd om de woorden van haar collega. 'Wat?', snauwt Eva, het is een gevoelig onderwerp en ze vindt dat Marion er eens over op moet houden. 'Niets, Eva, niets. Het is prima als je jezelf voor de gek wilt houden, maar ik vind het niet fijn als je tegen mij liegt. Je weet dat ik het beste met je voor heb. Ik gun je al het geluk in de wereld. En ik zou zo graag zien dat jij dat jezelf ook gunde', met een flauwe glimlach legt ze een hand op Eva's onderarm. Ze kijkt haar nog even veelbetekenend aan en loopt dan terug naar haar bureau. Eva blijft verward achter bij het koffiezetapparaat. De woorden van Marion maken veel in haar los. Woede, omdat Marion zich niet met haar moet bemoeien. Schaamte, omdat haar collega duidelijk doorheeft dat ze liegt. Verdriet, omdat ze weet dat ze gelijk heeft. Wolfs en zij zijn nu dan wel een stel. Maar eigenlijk is er niet veel veranderd. Ja, ze zoenen soms. En ze hebben een keer in hetzelfde bed geslapen. Maar ze weet niet of ze klaar is voor de volgende stappen. Om het bekend te maken. Nu is het nog alleen van hen. Dat is veilig, dat is fijn. Zou het hetzelfde zijn als iedereen het weet? Om verder te gaan dan alleen zoenen. Want ze weet zeker dat Wolfs dat wil. En eigenlijk wil ze dat zelf ook. Maar haar verleden maakt dat ze hier onwijs bang voor is. En dat terwijl ze weet dat Wolfs juist de enige is die haar volledig zal begrijpen.