Littekens

Hoofdstuk 31

'Zullen we een rondje op de motor doen vandaag?', ze ligt met haar hoofd op zijn borst. 'Eef?', vraagt hij nog eens als ze geen antwoord geeft. Als hij zijn hoofd een stukje draait, ziet hij dat ze weer in slaap is gevallen. Hij glimlacht en drukt een kus op haar voorhoofd. Ze zal het wel nodig hebben. Het is gisteravond nog best gezellig geworden nadat hij haar zo van streek had aangetroffen. Uiteindelijk heeft ze hem verteld dat ze tijdens het wandelen werd nagefloten en toen in paniek is geraakt. Het heeft haar enorm opgelucht en ook hij is blij met het vertrouwen dat ze hem geeft. Vertellen over wat ze daarna onder de douche heeft gedaan kon ze echter niet over haar hart verkrijgen. Dat bleef dan ook maar in haar hoofd malen en het was wederom een gevecht om in slaap te vallen, ze werd dan ook erg vermoeid wakker. Terwijl Wolfs om 8 uur klaarwakker was, was zij juist nog super slaperig. Hij is er toen uitgegaan om te douchen en een ontbijtje te maken, wat ze net op hebben. Ze heeft geprobeerd om nog wat te slapen terwijl Wolfs bezig was, maar zonder zijn veilige armen om haar heen lukte dat al helemaal niet. Maar nu dus weer wel, gelukkig.

Twee uurtjes later hoort hij aan de schattige geluidjes dat ze aan het ontwaken is. Hij legt zijn boek weg en wrijft zachtjes over haar arm, 'hé, schone slaapster'. 'Hé', mompelt ze en drukt een kus op zijn borst. 'Hoe laat is het?', ze rekt zich voorzichtig uit en laat haar ogen wennen aan het felle licht. 'Iets over elven', hij haalt liefdevol zijn hand door haar warrige haren. 'Shit, echt? Sorry', haar wangen kleuren lichtroze. 'Geeft toch niet, ik lag prima, zo met jou in mijn armen', hij kust haar zachte lippen, waardoor haar wangen nog wat roder kleuren. 'Mmm, nog eentje?', fluistert ze tegen zijn lippen. Weer vinden zijn lippen de hare, maar deze keer voelt hij al snel dat haar tong om toegang vraagt, wat hij gewillig toestaat. Na een tedere zoen laat ze haar hoofd weer op zijn borst zakken, ze speelt wat met zijn borsthaar. 'Ik wil je zo graag meer geven', verzucht ze, 'maar...'. 'Maar je bent er nog niet klaar voor', hij streelt zachtjes haar arm, 'dat weet ik lieverd. En dat geeft helemaal niets. We hebben alle tijd', hij drukt zachtjes zijn lippen op haar schouder. 'Je bent lief', hij hoort aan haar stem dat ze een glimlach om haar mond heeft. 'En jij nog veel liever', hij knijpt zachtjes in haar hand. Een tijdje blijven ze zo liggen, genietend van elkaars liefdevolle aanrakingen. 'Wolfs?', haar stem klinkt een stuk onzekerder dan eerder. Hij humt wat, om aan te geven dat ze door kan praten. 'Ik wil eigenlijk hardlopen. Maar ik durf niet goed...', geeft ze toe. Ze heeft nog weinig last van de verwondingen die ze nu bijna een week geleden heeft opgelopen. De blauwe plekken zijn nog zichtbaar, maar niet pijnlijk meer, de spierpijn was na een paar dagen al weg en de krassen op haar lichaam helen goed. Ze wil niet weer heel de dag thuis zitten, ze wil iets doen. 'Dat snap ik. Wat nou als ik mee ga?', hij heeft een hekel aan hardlopen en dat weet zij ook. 'Zou je dat doen?', vraagt ze verbaasd. 'Ja, natuurlijk', knikt hij. 'Nee joh, jij hebt daar toch echt een hekel aan', gaat ze nu rechtop zitten. 'Ja, maar voor jou doe ik het graag', grijnst hij een beetje onbeholpen. 'Hmm ik weet het niet. Kunnen we niet iets doen wat jij wel leuk vindt?', ze had niet verwacht dat hij met haar mee wilde gaan. En eigenlijk wil ze dat ook helemaal niet. Hardlopen is iets wat ze alleen doet. Iets wat haar een gevoel van vrijheid geeft, wat haar helpt nadenken, haar helpt haar gedachten op een rijtje te zetten. Iets waarbij ze niemand anders kan gebruiken. Daarnaast zou ze zich alleen maar ergeren aan zijn ongetwijfeld lage tempo. Maar de angst is op dit moment nog te veel aanwezig, over een tijdje zal ze het vast wel weer oppakken. 'Zoals wat?', lacht hij nu. Zo sportief is hij helemaal niet. Ze haalt haar schouders op, 'ik weet niet, tennissen? Mountainbiken? Kanoën? Roeien? Boksen?'. Grinnikend kijkt hij haar aan, hij is blij dat ze iets wil ondernemen. Dan gaan haar ogen glinsteren, waar hij misschien wel het meest van geniet. 'Ik weet het! Wij gaan schermen!', glundert ze. 'Schermen?', lacht hij. 'Ja! Kom op, dat is toch leuk', ze stuitert bijna van het bed af. 'Floris, wil je alsjeblieft mijn ridder zijn', met puppyogen kijkt ze hem aan. 'Oh! Dat is het hè, jij wil me gewoon terugpakken voor toen ik je dwong die serie te kijken! Toevallig is dat wel de Floris waar ik naar vernoemd ben, ondeugd', zegt hij zogenaamd beledigd. 'Ah, kom op ridder Floris, doe het voor mij', ze steekt dramatisch haar hand naar hem uit welke hij nog net even iets dramatischer vast neemt om er vervolgens zijn lippen op te drukken. 'Nou vooruit dan, lieve edele dame van me, ik zal je wel eens laten zien dat Floris Wolfs veel beter kan zwaardvechten dan Floris van Rosemondt', grijnst hij, waarna hij zijn jonkvrouw wil kussen. 'Ho, meneer de ridder, u mag uw dame pas kussen na bewezen diensten', Eva duikt snel weg. 'Gaan we het zo spelen, Van Dongen', razendsnel heeft hij haar te pakken waarna hij haar begint te kietelen. 'Nee, Wolfs, stop, alsjeblieft', giebelt ze. 'Pardon? Zo spreekt men niet tegen een edele ridder', gaat hij gewoon door. 'Wolfs!', ze gilt het nu uit van het lachen, ze kan helemaal niet tegen kietelen. 'Wat zijn de magische woorden', grijnst hij. 'Ik geef me over, oh edelachtbare Floris', hij schiet in de lach en stopt met kietelen. Eva grijpt haar kans en drukt haar lippen op de zijne. 'Ik hou zoveel van jou, weet je dat', fluistert ze tegen zijn lippen na een passionele zoen. 'En ik van jou', hij drukt nog een kus op haar mond, 'onbeschrijfbaar veel'. Hij is opgelucht om haar weer eens echt vrolijk te zien.