Partners in crime. Not the worst crime

28.

Louis odwrócił głowę i spojrzał na chłopaka, uśmiechając się pod nosem.

– Do samochodu – nakazał. – I zapnij pas.

Harry'emu nie trzeba było dwa razy powtarzać, wsiadł do auta i zapiął pasy podekscytowany tym, co zaraz miało się stać. Nie wiedział, dlaczego ufał Louisowi, ale w tym momencie czuł, że nic złego mu się nie stanie, że to właśnie Louis nie pozwoli, żeby coś mu się stało. A nawet gdyby, to wiedział, że przez to porwanie czuł więcej emocji niż przez całe swoje życie i to w jakiś dziwny sposób mu się podobało. Może to przez ten nadmiar adrenaliny, która od tamtego momentu cały czas krążyła w jego żyłach. Czy adrenalina w ogóle uzależniała? Jeśli tak, to on już na pewno był uzależniony.

Tomlinson przekręcił kluczyk, odpalając samochód, dawno tego nie robił, ale miał nadzieję, że to nadal było w jego głowie, zwłaszcza jeśli chodzi o to miejsce, bo przecież tutaj rozbijali z Zaynem pierwsze samochody ucząc się tego wszystkiego. Powoli ruszył po sporym parkingu, rozpędzając się coraz bardziej. Lubił tutaj przebywać, z niewiadomych przyczyn to miejsce go uspokajało, nawet jeśli coraz bardziej popadało w ruinę.

Harry obserwował szatyna, zastanawiając się, co się teraz wydarzy, bo widział to wszystko jedynie na filmach. Tak naprawdę mało w życiu przeżył. Mimo że był w wielu krajach, to żadnego tak naprawdę nie widział, jedynie szlajał się po klubach, upijał, wydawał pieniądze i pieprzył, z kim popadnie. Był aż tak nudny? Jeśli jakimś cudem przeżyje to wszystko i kiedyś znowu będzie wolny, to musi to zmienić.

Zapiszczał głośno, kiedy Louis nagle wszedł ostro w zakręt i dosłownie zaczął łapać się, czego popadnie, do tego momentu nawet nie wiedział, że umiał też wydawać takie dźwięki, a kiedy samochód po chwili się zatrzymał, złapał się za serce.

Szatyn spojrzał na siedzącego na siedzeniu obok chłopaka i zaśmiał się. Taki odważny Harry...

– Baba – powiedział.

Harry podniósł wzrok, starając się jednocześnie wyrównać oddech i wlepił w Louisa zaciekłe spojrzenie.

– Jeszcze raz – odezwał się, a Louis uniósł brwi w lekkim niedowierzaniu. Ten chłopak miał jednak uparty charakter.

– Okej, tylko nie piszcz jak dziewica – zaśmiał się znowu szatyn i po raz kolejny zaczął rozpędzać samochód.

Harry teraz już dobrze wiedział, co go czeka, więc liczył, że już więcej tak się nie przestraszy. Liczył, bo i tak krzyknął, kiedy Louis po raz kolejny wprawił samochód w poślizg, czym znowu wywołał śmiech szatyna, ale tym razem się nie zatrzymali. Louis zataczał kółka na placu, sprawiając wrażenie, że dobrze się przy tym bawił. I Harry też się dobrze bawił, chociaż krzyczał i zamykał oczy za każdym razem, kiedy samochód wpadał w poślizg, ale on naprawdę potrzebował ostatnio tak dużej dawki adrenaliny.

Był ciekawy czy sam byłby w stanie kiedyś się tego nauczyć, chociaż pewnie w tej kwestii trochę za bardzo by się bał. On nawet ledwie umiał jeździć samochodem, zawsze miał szofera albo zamawiał taksówkę.

W końcu samochód się zatrzymał i Louis spojrzał na Harry'ego przyklejonego do siedzenia i trzymającego się drzwi i podłokietnika. Wyglądał zabawnie.

– Wystarczy – oznajmił. – Piszczysz jak składana w ofierze dziewica, nie mogę cię słuchać.

Harry zaśmiał się, trochę się przez to rozluźniając.

– Aż tak? – zapytał.

– Aż tak – potwierdził Louis, po czym zastanowił się przez chwilę, bo powinni już wracać, ale chyba jeszcze kilka minut nie zrobi różnicy. Zapali, zanim stąd odjadą.