BUZ KIRAĞI

BUZ KIRAĞI |ÖZEL BÖLÜM 1

Aslında özel bölüm atmayı düşünmüyordum ama çok istediğiniz için yazayım dedim. Heveslendirdiniz beni kskdkd

Bu arada WhatsApp grubunu kurduuuukk. Hiçbir sakıncalı durum yoktur, içiniz rahat olsun.

Buyrun bakalım...

                              🌺

- Aras... Uyansana bal. Bak ben geldim!

Gözlerimi yavaşça aralayıp karşımda duran güzel yüze baktım. Gülümseyerek bana bakıyordu.

- Afra? Sen nasıl geldin? Neredeydin?

Şaşkınlıktan ölebilirdim. Bir haftadır yana yakıla aradığım, kokusuna hasret kaldığım Manolya'm... Şu an karşımdaydı.

- Boş ver neler olduğunu. Geldim işte. Hadi kalk Aras. Bana sözün vardı. Hani fayton?

Unutmamış, diye geçirdim içimden. Ne isterse yapmaya razıyım. Yeter ki yanımda olsun. Başka ne isteyebilirim ki?  Ona yüzümü yıkayıp geleceğimi ve beni beklemesini söyledim. Gülümseyerek "Çabuk ol uykucu!" dedi bana. O kadar tatlıydı ki...
Hızla yataktan kalkıp banyoya gittim.

***

Gözlerimi açtığımda karşımda beyaz bir tavan vardı. Aniden yataktan sıçradım. Terler içinde kalmıştım. Hayır ya! Rüya olamaz değil mi? Olamaz! Önce odaya göz gezdirdim. Yoktu. Koşarak aşağı indim. Salona, mutfağa, misafir odasına, bahçeye, hatta bodruma bile baktım. Delirmiş gibiydim. Gelmemişti, gelmeyecekti de!

Bir haftadır aramalarımız sonuçsuz kalmıştı. Bir ümit bir haber vardır diyerek Cengiz'i aradım.

"Aras Bey, bir haberim var." Kalbim yerinden çıkabilirdi o an. Yoksa rüyam gerçek mi olacaktı? Bulunmuş muydu prensesim!

"Söyle Cengiz. Nerdeymiş? Hemen ver adresi. Hadisene oğlum!"
Karşıdan bir nefes verilme sesi duydum.

"Efendim yanlış anladınız. Afra Hanım'ı bulamadık ama bir eşyasını bulduk." Hevesim kursağımda kalsa da bozuntuya vermedim.

"Ne eşyasıymış? Nerede buldunuz?"

"Otelin arkasında efendim. Ayakkabıları burada kalmış, bize de polis teslim etti."

"Tamam Cengiz, bize gönderirsin." Deyip telefonu kapattım.

**Yalnızlık, kimi insanın sevmediği ve asla sevemeyeceği bir duygu olup bir çoğu için ise vazgeçilemeyecek kadar güzel bir duygu...** ama ben bir türlü sevemedim.

Ayakkabısız nereye gidecek bu kız? Birisi yaptı! Birisi onu kaçırdı! Onu bulduğumda bunu yapanlar bedelini ödeyecek. Korkum, bulduğumda başına bir iş gelmesi. Ayağına taş değse benim canım yanar. Şimdi kim bilir kimlerin ellerinde, kim bilir neler yaşıyor?

**Bir gün baksam ki gelmişsin. Hasretin içimde sonsuzluk kadar. Şaşırmış kalmışım birdenbire çaresiz. Dökülmüş yüreğime gökyüzünden yıldızlar...**

Üzerime siyah kot ve siyah gömlek giyip annemlerle beraber evden çıktım. Bugün cenazeye gidecektik. Yangında ölen kişi bizim çocukluk arkadaşımız olan İlayda'ymış. Duyunca şaşırmam gerekiyordu, hatta belkide üzülmeliydim ama ben sadece donakalmıştım. Çünkü şu sıralar hiçbir haber, beni Afra'nın kayıplığından daha çok etkilemiyordu. Yolda üçümüzde konuşmadık. Konuşsak ne diyecektik ki? Son bir haftada yaşanılanlar, yutkundurmayan düğüm gibi takılmıştı boğazımıza.