In Your Arms

Κεφάλαιο 14:Ραντεβού

<<Ώστε θα ξαναβγείς με τον μαλακα.>> σχολιάζει με κάποια ενόχληση ο Κέβιν. Είναι αποροφημενος στη τηλεόραση, δεν έχει γυρίσει ούτε μια φορά να με κοιτάξει όσο απευθύνετε σε μένα.

<<Είπα να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Σε όλους αξίζει.>> κάθομαι στην πολυθρόνα απέναντι του, τα μάτια μου κολλημένα πάνω του να δω πότε θα γυρίσει, αλλά εξακολουθεί να μην αντιδρά. Δεν ξέρω τι έχει πάθει. <<Είσαι καλά?>>

<<Μχμ...καλα να περάσεις. Και αμα συμβεί η ίδια μαλακια πάρε με τηλέφωνο, μη γυρίσεις μόνη σου.>> σηκώνει το χειριστήριο και αρχίζει να αλλάζει τα κανάλια το ένα μετά το άλλο.

<<Σε ευχαριστώ.>> σηκώνομαι διστακτικά, θέλω να γυρίσει να με κοιτάξει να μου πει τουλάχιστον ότι είναι καλά. Να το δω καθαρά στα μάτια του ότι δεν έχει κάτι. Γιατί αλλιώς δεν μπορώ να καταλάβω τι τον απασχολεί. <<Καλό σου βράδυ.>> του λεω πριν φύγω από το σπίτι.

Αυτή τη φορά φρόντισα να μην βάλω τόσο ψηλά τακούνια, ψηλά για μένα τουλάχιστον. Και εύχομαι να μην έχει θέμα να τα βγάλω στο σπίτι του.

<<Ουαου! Εκθαμβωτική όπως πάντα.>> σηκώνει το βλέμμα του ο Γουόρεν και καρφώνεται πάνω μου. Τα εκφραστικά του μάτια δείχνουν να λάμπουν στην εικόνα μου. <<Πέρνα μέσα.>>

Με αφήνει να περάσω και νιώθω σαν να περνάω μέσα από ένα σύννεφο αξ πριν φτάσω για τα καλά μέσα. Το σπίτι του είναι ακριβώς ενός εργένη. Μάλλον η δουλειά του τον πληρώνει καλά γιατί το μέρος είναι διακοσμημένο με τα πιο ακριβά έπιπλα. Ένα γυάλινο τραπέζι βρίσκεται στη δεξιά μεριά του σπιτιού με υφασμάτινες άνετες καρέκλες, ακριβώς μπροστά από την κουζίνα του. Και από αριστερά είναι το σαλόνι με έναν τεράστιο γωνιακό καναπέ και την πιο μεγάλη τηλεόραση που εχω δει.

<<Ωραίο σπίτι.>> σχολιάζω με την αμηχανία στο κόκκινο. Είναι η πρώτη φορά που κανονιζω ραντεβού στο σπίτι του άλλου, συνήθως βγαίνουμε έξω, και είμαι φουλ άβολα.

Ξεφυσαει κάπως αμήχανα και ο ίδιος και πιάνει ελαφρώς τον σβέρκο του όσο κοιτάει την κουζίνα. <<Έφτιαξα φαΐ, ελπίζω να μην είναι για πέταμα.>> μου δείχνει το τραπέζι και σέρνει μια καρέκλα προς τα έξω για να κάτσω. Να κάτι που δεν μου το έχει κανει κανένα από τα άτομα που έχω βγει.

Χαμογελάω και βλέπω ήδη τους ώμους μου να πέφτουν σιγά σιγά. Κάθεται και αυτός στην απέναντι μεριά του τραπεζιού, πολύ επίσημη κίνηση, και σέρνει τι ποτήρι με το κρασί πιο κοντά σε μένα.