In Your Arms

Κεφάλαιο 8: Κανονίστηκε

Για μια φορά στη ζωή μου χαίρομαι που το μαγαζί δεν έχει τόσο κόσμο. Η φασαρία θα ήταν το χειρότερο για το κεφάλι μου. Τελικά τα ψηλά σκαμπό στο μπαρ φαίνονται αρκετά αναπαυτικά σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις.

<<Πρόσεξε μη σου ξεφύγει.>> σχολιάζει ο Νταν ενώ φτιάχνει τον καφέ που του παρήγγειλα, ένα δυνατό φρεντο εσπρέσο.

<<Ποιο?>>

<<Το κέφι...ξεχειλίζει από τα μπατζάκια.>> πετάει την εξυπνάδα του και αφήνει το παγωμένο ποτήρι μπροστά μου.

<<Χα Χα Χα γελάσαμε.>> το σερνω περισσότερο προς το μέρος μου και ακουμπάω για λίγο το παγωμένο ποτήρι με τα χέρια μου. Ένα μικρό βογγητο μου ξεφεύγει και προσπαθώ να μην δείξω το ποσό με ξύπνησε μόνο το άρωμα του καφέ.

<<Καλημέρα!>> μπαίνει μες στο κέφι η Ρενέ και κάθεται με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά <<Βασικά καλησπέρα...αλλα λεπτομέρειες.>> η ενέργειά της γίνεται εμφανής σε όλο το μαγαζί, άσχετα που χθες το βράδυ, απ όσο θυμάμαι, ηταν και αυτή εξίσου λιώμα. Από τις λίγες στιγμές που δεν είναι και τόσο θολές στο μυαλό μου τη θυμάμαι να γελάει μέχρι δακρύων και να χορεύει έξαλλα πάνω στο γεμάτο σφηνοποτηρα τραπέζι. <<Για πες μου, τι έγινε χθες?>> με σκουνταει ελαφρά στο μπράτσο και δίνει την παραγγελία της στον Νταν.

<<Θυμάμαι για να σου πω? Μας σουρωσες όλους εκεί πέρα δεν θυμάμαι καν πως κατέληξα στο σπίτι του Γουόρεν.>> ο λαχταριστός καφές μου χαμογελάει κάθε φορά που περνάω το βλέμμα μου λοξά. Σαν να με τραβάει να πιω μια γερή γουλιά.

<<Στου Γουόρεν? Περίμενα να πάτε στον Κέβιν που ήταν πιο κοντά. Ποιος ξέρει τι παίχτηκε.>> ανασηκωνει τους όμους της κάπως αδιάφορα και επιστρέφει το αστραφτερό της ενδιαφέρον για το προηγούμενο βράδυ <<Ε δεν μπορει...ξυπνησατε αγκαλιά τουλάχιστον?>>

<<Μη λες βλακειες Ρενέ. Θα πρεπε να χαίρεσαι που δεν με εκμεταλλευτηκε έτσι μεθυσμένη που ήμουν.>> απαντάω με έναν προφανή τόνο απέναντι στην ηλιθια ερώτησή της, ώρες ώρες με κάνει να νιώθω πως δεν καταλαβαίνει την σοβαρότητα κάποιων καταστάσεων. Είναι καλή και όλα τα σχετικά αλλά όταν έχει να κάνει με τέτοια πράγματα είναι σαν να απευθύνομαι σε ένα παιδάκι.

<<Πω ρε Σόφι χαλάρωσε, αγκαλιά ρώτησα δεν ρώτησα αν είναι καλός στο κρεβάτι!>> η ξινή της έκφραση επιστρέφει στο πρόσωπό της και μου θυμίζει για δευτερόλεπτα την Ρενέ που γνώρισα στο λύκειο, την ξινή ψωναρα του σχολείου που έκανε παρέα μόνο με τα δημοφιλή παιδιά. Παλι καλα που λογικευτηκε σε αυτό το κομμάτι και ξεκοψε πριν χειροτερεψει.