In Your Arms

Κεφάλαιο 30: 20 Ευρώ

<<Και όπως είπα γενικά η δουλειά μου πολλές φορές μου το κάνει αυτό και μου καταστρέφει τα σχέδια. Δεν είχα σκοπό να στο κάνω αυτό.>> απολογείται ενώ είναι καρφωμένος πάνω μου. Τα μάτια του παραμενουν σταθερά πάνω στα δικά μου και πολλές φορές για αρκετά δευτερόλεπτα χωρίς καν να ανοιγοκλεισουν τα βλέφαρά του.

<<Μάλιστα...οκ. Δεν μου άρεσε καθόλου πάντως που με έστησες δεύτερη φορά. Στη τελική θα μπορούσες να σταματήσεις για ένα λεπτό να στείλεις έστω ένα μήνυμα.>> προσπαθώ τόσο πολύ να μείνω χαλαρή και να μην φανεί ο εκνευρισμός μου γιατί δεν παυουμε να βρισκόμαστε μέσα σε μαγαζί. Γι αυτό και ήρθα για την παρέα ενός πολύ καλού μου φίλου...του κυρίου ποτού!

<<Ναι το ξέρω απλώς δεν ήξερα τι να σου στείλω γιατί ήξερα ότι θα σε πειράξει. Τέλος πάντων ελπίζω με αυτή την ευκαιρία να μην ξαναγίνει κάτι τέτοιο.>> μου κλείνει το μάτι σαν να κάνει και καλά υπόσχεση αλλά με έναν δικό του περίεργο τρόπο.

<<Από σένα εξαρτάται.>> ανασηκώνω τους ώμους με τα νεύρα μου σιγά σιγά να καταλαγιαζουν. Το ποτό μού φαίνεται ξέρει τι κάνει.

<<Γιατί μου φαίνεται ότι και κάτι άλλο σε απασχολεί?>>

Μπήκα σε παράλληλο σύμπαν και δεν το κατάλαβα? Από πότε με ρωτάει κάτι τέτοιο ο Γουόρεν? Στις περισσότερες περιπτώσεις που η συζήτηση εμβάθυνε κάτι γινόταν και άλλαζε θέμα. Τώρα τι άλλαξε?

<<Γουόρεν...τι ακριβώς είμαστε?>>

Ουυυυ φιλαράκιιιι μου φαίνεται με παραχαλαρωσες και η γλώσσα μου σε λίγο θα μιλάει μόνη της.

<<Τι εννοείς?>> και εδώ ακριβώς είναι που παίρνω το κενό του βλέμμα. Το βλέμμα που μου λέει που ακριβώς το πας, γιατί δεν θέλω να το πας εκεί που θες να το πας, και σε κάνει να μετανιώσεις που ξεκίνησες να συζητάς κάτι τέτοιο.

                               ~~~
<<Ρενέ σταμάτα πλέον να το σχολιάζεις δεν έγινε και κάτι. Έφυγε μετά από αυτό και δεν σε ξαναενοχλησε. Οπότε άστο να περάσει...>> για χιλιοστή φορά κάθομαι και την ακούω να μου γκρινιάζει για την ξαφνική εμφάνιση του Νταν ενώ ήταν σε καλό σημείο με τον Άνταμ. <<Αντε τα λέμε.>> κλείνω το τηλέφωνο με μια μεγάλη ανακούφιση, γιατί είχε πάρει φωτιά το κινητό στο αυτί μου, και ρίχνω το σώμα μου στον καναπέ.

<<Πάλι παράπονα?>> πλησιάζει με τη ζεστή κούπα που κρατάει στα χέρια του και την αφήνει στο τραπέζι. Η χαλαρή του έκφραση αλλάζει μόλις χτυπάει το κουδούνι και αρχίζει να κάνει βιαστικές κινήσεις, να τσεκάρει τα μαλλιά του τα ρούχα του, γενικά δεν τον έχω ξαναδεί να κάνει έτσι. <<Είναι η Άλλις.>>