In Your Arms

Κεφάλαιο 6: Θάρρος Η Αλήθεια

Γη γιατί δεν ακούς? Τι παίχτηκε έχασα την εμβέλεια?!

Χτυπάει το κουδούνι της πόρτας και εύχομαι να έρθουν να με πάρουν από εδώ...δεν ξέρω ποιος αλλά κάποιον θα έχει στείλει ο Θεούλης.

Πλιζ δηλαδή

<<Γουόρεν! Χρόνια και ζαμάνια!>>

Εμ...γουααααααττττ?

Μου κάνει πλάκα τώρα έτσι?

<<Γουόρεν?>> εμφανίζομαι σοκαρισμένη στην είσοδο μη ξέροντας πως να αντιδράσω. Τον βλέπω καλοντυμένο και φτιαγμένο έτοιμο να βγει για ποτό, αλλά στέκεται στο κατώφλι της πόρτας του σπιτιού μας. Κάτι πάει λάθος.

<<Εγώ τον κάλεσα.>>

<<Αστο καλό!>> μου ξεφεύγει με τον κλασικό ειρωνικό μου τόνο όταν νευριαζω. Δείχνω προφανώς ενοχλημένη από την πρωτοβουλία της να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν θέλω καν να ξέρω πως βρήκε το τηλέφωνό του, γιατί αν ήταν μέσω του κινητού μου θα αρχίσω να τα παίρνω πολύ άσχημα.

<<Μου είπε ότι κάνετε κάτι σε στυλ πάρτι...που μάλλον ήρθα κάπως υπερβολικά ντυμένος.>> σχολιάζει όσο παρατηρεί τα ρούχα μας και τα δικά του.

<<Ω δεν πειράζει. Έλα πέρνα μέσα!>> του ανοίγει περισσότερο την πόρτα αφήνοντας τον να εισχωρήσει στο εσωτερικό του σπιτιού. Κάτι πολύ ριψοκίνδυνο διότι τον άνθρωπο δεν τον ξέρουμε καλά καλά. Να κάτι τέτοια ξεφνικα κάνει και με νευριαζει.

<<Ρενέ τι στο καλό?!>> ψιθυρίζω αφότου βεβαιωθώ πως απομακρυνθηκε αρκετά για να μας ακούσει. <<Δεν φτάνει που θα παίξουμε θάρρος ή αλήθεια σαν δεκαπενταχρονα αλλά έφερες και τον Γουόρεν?>> προσπαθώ να κρατηθώ τόσο πολύ από το να φωνάξω. Οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα μου κοφτές και με το ζορι για να μην τσιριξω και με ακούσουν μέχρι απέναντι.

<<Ωχ ρε Σόφι λίγη πλάκα δεν φταίει ξέρεις. Είναι από τις τελευταίες αν όχι η τελευταία μέρα που μένεις εδώ και είπα να το διασκεδάσουμε λίγο. Να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές...που είχες κι εσύ περισσότερη πλάκα.>> παραπονιέται με έναν τόνο εκνευρισμού. Το ξαφνικό της υφακι μαζί με τις τσουχτερές σπόντες της με διαπερνάνε σαν μια βελόνα να μου σκίζει το δέρμα αργά και βασανιστικά. Δεν ήξερα ότι είχε τέτοιο παράπονο από εμένα.

<<Τέλος πάντων, δεν έχω όρεξη να τσακωθούμε τώρα για κάτι τέτοιο.>> η απογοήτευση με έχει κυριεύσει, κάνει το σώμα μου να λιώνει σαν κερί μέχρι να σκορπιστει στο πάτωμα. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε καιρό να τσακωθούμε που είτε είναι ένα πολύ καλό σημάδι είτε κοντεύει στο ακριβώς αντίθετο δρομάκι. Το σκοτεινό δρομάκι του πόνου, των νεύρων και της μοναξιάς. Που βγαίνουν όλα τα κακά στη φόρα και ξεσπάει χαλασμός.