<<Πόσο βλακας μπορεί να είσαι?!>> βάζω τον πάγο μέσα στη πετσέτα με τα τρεμαμενα χέρια μου και στρέφομαι προς το μέρος του <<Λες και δεν τον είδες πόσο ντιρλα ήταν. Αυτός ο ηρωισμός σας γαμω!>> κάθομαι στην καρέκλα απέναντι του και θέλω να του χώσω κι εγώ μια μπουνιά τώρα που τον βλέπω. <<Να ναι καλά ο Γουόρεν π->>
<<Αχ Σοφία πλιζ μη με νευριαζεις τώρα! Ο Γουόρεν και ο Γουόρεν! Τι να ναι καλά?! Που ήρθε και μάζεψε τον μαλακα τον φίλο του?>> παραπονιέται με τα μάτια κλειστά και το κεφάλι στηριγμένο στον τοίχο πίσω του.
<<Ναι! Μην είσαι χαζός...>> πιάνω το πιγούνι του για να τον κάνω να κατεβάσει το κεφάλι του και έρχομαι αντιμέτωπη με το πληγωμένο πρόσωπό του, με ενοχλεί πραγματικά πολύ αυτή η εικόνα.
<<Το θέμα δεν είναι που τον τράβηξε αλλά που είναι φίλος του εξ αρχής. Όταν κάνεις παρέα με τέτοια άτομα...>> κατεβάζει το κεφάλι του και προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια του αλλά καταφέρνει μόνο το ένα, αυτό που έμεινε απείραχτο.
Το βλέμμα του είναι νευριασμενο και πληγωμένο ταυτόχρονα. Τα ψιλό παχιά του φρύδια είναι ελαφρώς συνοφρυωμενα και αυτό γίνεται πιο έντονο μόλις ακουμπάω την πετσέτα στο μαυρισμένο μάτι του. <<Πω ρε Κέβιν, ας μην ξεκικουσες καβγά, δες πως είσαι τώρα, και πριν πεις να δω τον άλλον, τον ειδα...αλλα κι εσύ δεν πας πίσω.>> την κρατάω για λίγο στο μάτι του και μετά από πολύ καιρό μπορώ να διακρίνω τις μικρές ελιτσες που έχει στο πρόσωπό του όπως και τα μάτια του που όταν πέφτει φως πάνω τους βγάζουν κάτι αχτιδες πρασινοπες.
<<Τι σε τραβάει σε αυτόν δεν μπορώ να καταλάβω.>>
<<Πρώτον αλλάζεις θέμα...και δεύτερον ποιο είναι το πρόβλημα?>> σηκώνει το κεφάλι του λίγο παραπάνω και παίρνει ο ίδιος τη πετσέτα από τα χέρια μου. Σηκώνεται από την καρέκλα χωρίς να με κοιτάξει και αρχίζει να βγαίνει από την κουζίνα <<Πάω να δω Μπιγκ Μπανγκ θες?>> γυρνάει για λίγο να με κοιτάξει, αν και ξέρει την απάντηση...ήταν η σειρά μας.
Νιώθω όλο μου το σώμα να βράζει από θυμό αυτή τη στιγμή. Τι στο καλό τον ενοχλεί δεν μπορώ να καταλάβω!
~~~
<<Τι λέει παιδιά που χαθηκατε χθες?>> μπαίνω μέσα στο καφέ, αυτή τη φορά όχι σαν εργαζόμενη αλλά σαν πελάτισσα και κάθομαι στη θέση που καθόταν παλιά η Ρενέ...πως άλλαξαν οι ρολοι έτσι?!
Το βλέμμα μου πάει από τον έναν στον άλλον και είναι και οι δύο απόμακροι, αθόρυβοι, και απελπιστικά σοβαροί. <<Όλα καλά?>>
أنت تقرأ
In Your Arms
أدب المراهقين> ζαρωνει τα μάτια της για να κοιτάξει καλύτερα κάνοντας μηχανικά πλέον τις κινήσεις με το καλαμάκι. > προσπαθώ να καταλάβω μιας και δεν έχουμε κάτι καλύτερο να ασχοληθούμε εδώ πέρα. > αναφωνεί και αφήνει σοκαρισμένη το ποτήρι στον πάγκο > > κάνω έν...
