In Your Arms

Κεφάλαιο 20: Ιδέες Στο Κεφάλι

Ξαπλώνω στη μία πλευρά από το τεράστιο κρεβάτι του και ήδη νιώθω τη κοιλιά μου να με ενοχλεί. Ένα περίεργο αίσθημα που έχω καιρό να νιώσω, μια ενέργεια, ένας ενθουσιασμός....

Ξαπλώνει και αυτός δίπλα μου με τα αθλητικά του ρούχα που έχει για πιτζάμες και αναστενάζει. Αναστενάζει έτσι που σηκώνονται τα πνευμόνια του και μετά επιστρέφουν στην κανονική τους μορφή πάνω από τους κοιλιακούς του...που φαντάζομαι πως έχει γιατί προφανώς φοράει μπλούζα.

Ω Χριστέ μου τι κάνω?!

Τι σκέφτομαι πια?!

Δεν είμαι καλά...οχι δεν είμαι καθόλου καλά.

Ήδη η καρδιά μου έχει αρχίσει να χτυπάει με έναν τελείως διαφορετικό ρυθμό απ ότι συνήθως. Μια κάψα αρχίζει να καλύπτει το σώμα μου και μερικά μέρη του κορμιού μου ζητάνε απεγνωσμένα επαφή.

Τι στο καλό μου συμβαίνει?!

<<Σοφία?>> γυρνάει προς το μέρος μου και πλέον λυγίζω στην εικόνα του, τα εκφραστικά του μάτια...τα αναψοκοκκινησμενα μάγουλα, τα μαλλιά που θέλω τόσο πολύ να μπλέξω τα χέρια μου μέσα τους...

<<Ναι?>> απαντάω με κάπως κομμένη την ανάσα, ζορίζομαι αρκετά από το να του ορμηξω αυτή τη στιγμή.

Αλλάζει την θέση του από ανάσκελα και στρέφεται στο πλάι με το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου <<Δεν αναρωτήθηκες ποτέ τι θα είχε συμβεί αν...αν σε είχα φιλήσει τότε?>>

<<Τ-τότε?>> το μυαλό μου πάει πίσω και ελπίζω να μην αναφέρεται στη μέρα που σκέφτομαι. Είναι μια σκηνή που θέλω να ξεχάσω γιατί ήταν τόσο πολύ άβολη...

<<Τότε στο πάρτι του λυκείου. Εξακολουθώ να πιστεύω πως έκανα λάθος που...ω γαμωτο εξακολουθώ να σε κοιτάζω και να τρέμω!>> σηκώνει το χέρι του και αγγίζει το πρόσωπό μου. Με τα δάχτυλα του, απαλά, κάνει μια βόλτα από τα φρύδια μέχρι τα χείλη μου και ανατριχιαζει όλο μου το είναι. Σέρνει το κεφάλι του πιο κοντά στο δικό μου και νιώθω την καυτή του ανάσα να χτυπάει το δέρμα μου. Βλέπω τι σώμα του να ανεβοκατεβαινει και το μόνο που θέλω είναι να πάω στον ρυθμό του. Ο αντίχειρας του γλυστραει πάνω στα χείλη μου και μου βγαίνει μια παρορμηση να τον δαγκώσω αλλά δεν το κάνω, απλώς μειώνω την απόσταση μεταξύ μας. Τον βλέπω να χαμογελάει σε αυτή μου την κίνηση, ένα γλυκό και συνάμα σεξυ χαμόγελο που ζητάει επειγόντως τα χείλη μου. Σηκώνει το κεφάλι του και έρχεται εκατοστά μακριά από το δικό μου, μόνο που το σώμα μου δεν θέλει να είναι ούτε ένα εκατοστό μακριά. Σκύβει και αγγίζει τα χείλη του με τα δικά μου. Είναι σαν γαλήνη μετά από αιώνια δευτερόλεπτα βασάνων. Τα χείλη του είναι ζουμερά και γλυκά...το ένα φιλί ακολουθεί το άλλο και συνεχίζει όλο και πιο έντονο. Το πάθος είναι σαν να βράζει μέσα μας. Βγάζει τη μπλούζα του και-

<<Σοφία?>> είναι σαν μια φωνή από μακριά να με φωνάζει <<Σοφία?>> ένα ξαφνικό άγγιγμα στον ώμο με ταρακουνάει και ανοίγω ταραγμένη τα μάτια μου.

Ω φακ!

<<Τι έγινε?>>

<<Έκανες κάτι περίεργους θορύβους και τρόμαξα...ολα καλά?>>

Ω σκατα! Όνειρο ήταν?!?!

Φακ Φακ Φακ Φακ Φακ αυτό έχω να πω μόνο...

<<Ε ναι μην ανησυχείς ήδη το ξέχασα.>> και τώρα γελάμε... <<Καληνύχτα.>> συνεχίζω και του γυρνάω πλάτη. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω, ούτε να τον κοιτάξω δεν μπορώ τώρα.
  
                                ~~~
<<Τι έγινε λέει?! Είχες ερωτικό όνειρο με τον Κέβιν?>> κοντεύει να φτύσει τον καφέ που μόλις της έφερε ο σερβιτόρος, αλλά ο ενθουσιασμός της για το γεγονός είναι ξεκάθαρος.

<<Και για όλα αυτά φταις εσύ! Αν δεν ροχαλιζες έτσι δεν θα είχα φτάσει σε αυτό το σημείο!>> το πόδι μου από την νευρικότητα ανεβοκατεβαινει ασταμάτητα πράγμα που με έχει κουρασει τόση ώρα αλλά το μυαλό μου από το πρωί είναι όλο εκεί, ακόμα και στη δουλειά δεν μπορούσα να ξεχάσω ότι είχα ένα τέτοιο όνειρο.

<<Μην ρίχνεις το φταίξιμο σε μένα! Ο Κέβιν όπως και να το κάνουμε είναι μανάρι.>> ανασηκωνει τους ώμους της και μου κλείνει το μάτι, σα να μου λέει βουρ στον πατσά. <<Πφ στη τελική είναι ένα απλό όνειρο, δεν σημαίνει και κάτι. Εξάλλου εσυ έχεις τον Γουόρεν. Τι στο καλό γίνεται με αυτόν τέλος πάντων? Δεν έχετε καταφέρει να ξαναβρεθειτε κανονικά μετά από το τέλειο σεξ που είχατε.>>

<<Ρενέ έλεος είμαστε και σε μαγαζί με κόσμο! Θα τον δω σήμερα, θέλω λίγο να μιλήσουμε.>>

<<Να μιλήσετε? Τι ξενέρωτη που είσαι! Καλά λεγε ότι θες, αύριο που θα μιλήσουμε θα μου λες πόσο τελειος ήταν στ->>

<<Φτάνει! Θα δούμε.>>

<<Αντε να ξεδωσεις λίγο να βγάλεις το όνειρο απ το μυαλό σου. Αν και ενημερωτικά...θα ήσασταν τέλειο ζευγάρι.>> μου ξανακλείνει το μάτι και έχει αρχίσει να με εκνευρίζει αυτή η συζήτηση. Έχουμε ξεφύγει τελείως.

<<Ακούς τι λες?>>

<<Μη με κάνεις να αναφέρω το σχόλιο στο όνειρο! Δική σου βλακεια τότε, ο Κέβιν ήταν πολύ καλό παιδί και είναι δηλαδή->> αρχίζει να την πιάνει η γνωστή της παρλα και ένα νεύρο με χτυπάει στο κεφάλι από τον εκνευρισμό μου. Τι προσπαθεί να κάνει?

<<Σοβαρολογείς τώρα? Ήμασταν φίλοι.>>

<<Ναι ναιιι το ξέρω. Εξάλλου εσυ είχες φάει κόλλημα με άλλον τότε, σωστά? Τέλος πάντων πάλι καλά που δεν χάλασε η παρέα σας τότε.>> συνεχίζει σαν ένας μικρός ενοχλητικός σπόρος που προσπαθεί να χωθεί στο μυαλό μου και να φυτευτει βαθιά μέσα μου. Είναι σαν να θέλει να μου βάλει ιδέες στο κεφάλι για τον Κέβιν.

<<Νομίζω ότι έχει ξεφύγει η συζήτηση. Δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε αυτό το θέμα. Γιατί δεν υπάρχει θέμα να συζητήσουμε. Τελεία και παύλα.>>