In Your Arms

Κεφάλαιο 10: Όπως Παλιά

Ε βέβαια τι θα μπορούσα να περιμένω, έναν άντρα σαν τον Γουόρεν να ενδιαφερθεί για μένα? Ένα παιχνιδάκι του ήμουν και απλά με βαρέθηκε πολύ γρήγορα. Ίσως υπερβολικά πολύ γρήγορα.

<<Δεσποινης...>> βλέπω ένα χέρι μπροστά στο οπτικό μου πεδίο και σηκώνω το κεφάλι μου για να δω τον Κέβιν να στέκεται χαμογελαστός όρθιος και να περιμένει να του δώσω το χέρι μου.

Χαμογελάω <<Γρήγορος είσαι.>> σχολιάσω και του δίνω το χέρι μου. Τα μάτια μου είναι βουρκομενα, αρκετά ώστε να τα δει να γυαλίζουν με το φως που πέφτει πάνω απ τα κεφάλια μας. Αλλά δεν θέλω να με δει έτσι, μπορεί να με ενόχλησε αυτό που έγινε αλλά δεν θα αφήσω ούτε ένα δάκρυ να κυλισει.

<<Πάμε?>> σφίγγει το χέρι μου, ένα ζεστό μαλακό χέρι τυλίγεται γυρίσω απ το δικό μου, και με τραβάει προς τα έξω. Ένα δροσερό αεράκι με χτυπάει που κάνει όλο μου το σώμα να αναριγισει.

Και βέβαια φρόντισα να μην πάρω τίποτα από πάνω! Γιατί όταν είσαι έξυπνος αυτό φαίνεται!

Ξεφυσαω από εκνευρισμό και νιώθω την ανάσα μου σαν του δράκου, να βράζει ακόμα και μέσα στο σώμα μου.

<<Λοιπόν ο άνθρωπος είναι μαλακας.>> σπάει τη σιωπή.

<<Ελα! Τι μας λες! Τέλος πάντων σε ευχαριστώ πολύ, αλλά πραγματικά δεν χρειαζόταν να έρθεις να με πάρεις.>> αφήνω το χέρι του και τυλίγω το σώμα μου και με τα δύο δικά μου.

<<Το ξέρω.>> απαντάει χωρίς καν να γυρίσει να με κοιτάξει.

Έχω την εντύπωση ότι το κρασί έχει ήδη αρχίσει να δρα μέσα μου. Εκτός από την κάψα που νιωθω που δεν λέει να φύγει, μου φαίνεται πως τα πάντα σιγά σιγά γυρνάνε. Ελάχιστα. Βέβαια μιας και ήπια δύο ποτήρια με άδειο στομάχι λογικό.

<<Ορίστε.>> τον βλέπω να μου τείνει το τζάκετ του χωρίς κανένα δισταγμό.

Του χαμογελάω, ίσως πιο χαλαρά από άλλη φορά, και το παίρνω στα χέρια μου. Το φοράω και το νιωθω ακόμα ζεστό από το δικό του σώμα. <<Εμ από εδώ δεν είναι το σπίτι?>> τον βλέπω που πάει να στρίψει σε ένα άλλο δρόμο και είτε παραείμαι μεθυσμένη και δεν ξερω καν που βρίσκομαι είτε θέλει να με βιάσει.

Ας ελπίζουμε να μην είναι το τελευταίο.

<<Το ξέρω, αλλά λέω να κάνουμε μια στάση πρώτα.>> το βλέμμα του είναι καθαρό, χωρίς κανένα ίχνος πονηριάς κανένα ίχνος κινδύνου. <<Ω Σοφία μπορεί να έχουμε να ειδωθουμε πέντε χρόνια περίπου αλλά βιαστής όχι δεν έγινα!>> συνεχίζει χαχανιζοντας σαν να άκουγε τις σκέψεις μου.