In Your Arms

Κεφάλαιο 39: Ο Καφές

<<Βρε βρε βρε. Πως κι απ τα μέρη μας?>> σχολιάζει γεμάτη ειρωνεία η μαμα μόλις με είδε να κατεβαίνω τα σκαλιά και να πλησιάζω τη τραπεζαρία με ένα κουρασμένο βλέμμα.

Και αυτό γιατί?!?! Γιατί ο Κέβιν αποφάσισε να μου καταστρέψει όλο μου το είναι! Να μπερδέψει ακόμα και τις ίδιες μου τις σκέψεις!

<<Καλημέρα και σε σένα μαμά.>> απαντάω με το ζορι και κάθομαι στο τραπέζι ακριβώς δίπλα στον Γουόρεν που τρώει σαν το γουρούνι χωρίς να δίνει σημασία. Ορίστε, αυτά τραβάω, τον έφερα εδώ και κάθεται και τρώει το φαι σαν να μην υπάρχει αύριο. Ήθελα να τον βασανίσω και αυτός το απολαμβάνει!

<<Καλά Χριστούγεννα θα ήταν το σωστό να πεις αλ->>

<<Ωωωω καλά Χριστούγεννα, εντάξει?!>> έχει βαλθεί να με νευριάσει πρωί πρωί? Είναι σχεδιο κανενός εδώ μέσα να μου σπάσει τα νεύρα και να ξεσπασω?

<<Ουαου κάποια ξύπνησε με κέφια.>> απαντάει ο Κέβιν ενώ συνεχίζει να τρώει ανενοχλητος. Κάνει σαν να μην έγινε απολύτως τίποτα. Κανένα περίεργο βλέμμα, καμία αλλαγή στον τόνο της φωνής του, ούτε ένα διαφορετικό χαμόγελο...τίποτα! Έτσι και ήταν όντως όνειρο θα τρελαθώ αλήθεια!

<<Ναι και απορώ το γιατί.>> τον κοιτάω. Τον κοιτάω επίμονα και δεν με νοιάζει ποιος το παρατηρεί και ποιος όχι. Το θέμα είναι ότι δείχνει να μην το παρατηρεί ούτε και ο ίδιος! Επέλεξε με λάθος άτομο να παίξει ο Κέβιν!

<<Εγω ξέρω, στριφογυρνουσες στο κρεβάτι σαν να είχες σκουλήκια στον κωλο.>> συμμετέχει στην πολύ ωραία συζήτηση και ο Γουόρεν ενώ δεν λέει να καταπιεί τη μπουκιά μου μασάει εδώ και πόση ώρα.

Φτιάξε μας τώρα...

Τα μάτια του Κέβιν κατευθείαν σηκώνονται προς το μέρος μου και συνεχίζουν την πορεία τους σαν απλα να κοιτούσε για να κοιτάξει. Είναι κάποιο παιχνίδι όλο αυτό, τι φαση? Ή απλώς επειδή το γκι βρισκόταν εκεί έκανε αυτό που θεώρησε σωστό? Και από την άλλη πότε μπήκε αυτό πάνω στη κάσα της πόρτας? Όταν ήρθα ήμουν σίγουρη ότι δεν ήταν εκεί.

<<Είμαι σίγουρη ότι την ήθελαν αυτή την ενημέρωση Γουόρεν ευχαριστούμε πολύ.>> απαντάω ξινά και γεμίζω την κουπα μου με καφέ να ξυπνήσω να στανιαρω λιγάκι γιατί χρονιαρα μέρα δεν θα τα πάμε καλά.

<<Παρακαλώ.>> απαντάει με μπουκομενο το στόμα και το μόνο που θέλω να κάνω είναι να τον χαστουκίσω και να το φτύσει όλο. Μόνο που το σκέφτομαι μου δημιουργεί μια αναζωογόνηση που χρειαζόμουν εδώ και λίγες ώρες. Και αυτός ο πονοκέφαλος από χθες δε λέει να με περάσει και μου έκανε το βράδυ ακόμα χειρότερο.