In Your Arms

Κεφάλαιο 37: Η Άφιξη

<<Το είπαμε εκατό φορές μην ανησυχείς. Αυτός που θα πρέπει να προσέχεις είναι ο Κέβιν.>> σχολιάζει όσο βάζει τις βαλίτσες στο προτ παγκαζ.

<<Αχ μην αρχίσουμε πάλι. Με έχει κουρασει αυτό το θέμα. Φρόντισε να μην πετάξεις καμία βλακεια. Αρκετό μου είναι που σε βλέπω αυτή τη στιγμή, μη βάζεις λάδι στη φωτιά.>> μπαίνω μέσα στο αμάξι και βγάζω κατευθείαν το κασκόλ που με επνιγε τόση ώρα. Είναι μια εποχή που με κάνει τόσο χαρούμενη και ευδιάθετη εκτός φυσικά από φέτος! Να βλέπεις το χιόνι να στολίζει τη πόλη, το αμάξι, τις άκρες των παραθύρων και τις σκεπές. Είναι απλά μαγικά.

<<Εγω απλώς έκανα ένα σχόλιο.>>

Και ας το αφήσεις εκεί! Δεν θέλω ούτε παράπονα ούτε τίποτα! Θέλω μια διαδρομή ήσυχη αν και αυτό θα με αγχώνει όσο πλησιάζουμε. Ωχ θεέ μου τι πάω να κάνω?! Αχ δεν μπορώ να αλλάξω γνώμη τώρα έτσι?

<<Ωωωω καλως τους!>>αναφωνεί ενθουαδασμενη η μαμα, μόλις φτάσουμε, και με αρπάζει κατευθείαν στην αγκαλιά της. Έχω να την δω τόσο καιρό που μου έλειψε ακόμα και αυτό. <<Εσυ πρέπει να είσαι ο Γουόρεν! Έχουμε ακούσει τόσα πολλά για σένα!>>

Και έχω αφήσει τα καλύτερα για το τέλος!

<<Περάστε μέσα!>>

Τρίβω για λίγο τα μποτάκια μου στο πατακι να φύγει ότι χιόνι τα καλύπτει και μπαίνω μέσα στο σπίτι. Είναι ακριβώς όπως το θυμόμουν, ζεστό με αυτό το λίγο σκουρόχρωμο ξύλο που καλύπτει τους τοίχους και το πάτωμα, και τόσο όμορφο με το τζάκι στο σαλόνι που θυμάμαι κάθε φορά να πίνουμε σοκολάτα μπροστά από αυτό. Αχχχ ωραίες στιγμές.

<<Λοιπόν εσάς είπα να σας βάλουμε στο δωμάτιό σου Σοφία.>> σχολιάζει όσο ανεβαίνουμε στον πάνω όροφο και μετανιώνω την ώρα και τη στιγμή που έκανα το λάθος να μην πω στους γονείς μου την κατάσταση πως έχει.

<<Τέλεια.>> μουρμουραω γιατί ήδη ξέρω τι θα αντιμετωπίσω. Ανοίγει την πόρτα και μπουκάρει πρώτος μέσα ο Γουόρεν με το στόμα ανοιχτό, κυριολεκτικά.

<<Όπα Σοφακι. Τι δωματιαρα είναι αυτή?!>> αφήνει τις βαλίτσες στο πλάι και ρίχνει κατευθείαν το σώμα του πάνω στο δικό μου διπλό κρεβάτι. Τόνισα το ΔΙΚΌ ΜΟΥ??!

Χαμογελάω στη μαμά και τη βλέπω να απομακρύνεται με απαλά βήματα μέχρι που χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο <<Μη χαίρεσαι και τόσο.>> μπαίνω κι εγώ μέσα και κλείνω την πόρτα πίσω μου.