In Your Arms

Κεφάλαιο 1: Επανασύνδεση

Άλλη μια συνηθισμένη Πέμπτη στη δουλειά, η γνωστή καθημερινή ρουτίνα που με ξυπνάει νωρίς νωρίς για να έρθω να καθαρίσω και να περιμένω πως και πως να μπει κάνας πελάτης για να δούμε άσπρη μέρα.

<<Είμαι σίγουρη πως αν βγούμε έξω θα δούμε μια μπάλα από άχυρα να την κυλάει ο αέρας...>> σχολιάζει βαριεστημένα η Ρενέ όσο ανακατεύει τον καφέ με το καλαμάκι της <<...τοσο νέκρα έχει σήμερα.>>

<<Ω τα παραλές σε παρακαλώ! Η κυρία Ελένη είναι στη γνωστή της θέση ακριβώς την ίδια ώρα με χθες, και προχθές...και παραπροχθες τώρα που το λέμε!>> μου φεύγει ένα μικρό χαχανητο με αυτή την εικόνα. <<Επίσης δεν χρειάζεται να μου κάνεις παρέα κάθε μέρα τέτοια ώρα, το ξέρω ότι δεν πολύμαζευει κόσμο...>>

<<Οπότε ξέρεις ήδη την απάντηση.>> τραβάει την προσοχή της από το ανακάτεμα του καφέ και σηκώνει τα γαλάζια της μάτια να με κοιτάξει. <<Εξάλλου ξέρω ότι ο Νταν δεν είναι και η καλύτερη παρέα που θα μπορούσες να έχεις τέτοιες ώρες.>> γυρνάει το σκαμπό της ώστε να κοιτάει προς τα έξω και συνεχίζει να καταστρέφει τον καφέ.

<<Γλυκιά μου Ρενέ είμαι ακριβώς εδώ ξέρεις.>>

<<Το ξέρω αγαπητέ μου γι αυτό το είπα.>> του δίνει ένα πεταχτο φιλί και παιρνει το ποτήρι του καφέ στα χέρια της. <<Μμμ...και ποιο είναι αυτό το μανάρι που πλησιάζει?>> ζαρωνει τα μάτια της για να κοιτάξει καλύτερα κάνοντας μηχανικά πλέον τις κινήσεις με το καλαμάκι.

<<Δεν...Δεν ξέρω πρώτη φορά τον β->> προσπαθώ να καταλάβω μιας και δεν έχουμε κάτι καλύτερο να ασχοληθούμε εδώ πέρα.

<<Κάνε μου πλάκα!>> αναφωνεί και αφήνει σοκαρισμένη το ποτήρι στον πάγκο <<Ομιτζι είναι ο Κέβιν!>>

<<Μη λες βλακειες Ρενέ, δεν του μοιάζει καθόλου.>> κάνω ένα βήμα πιο δεξιά να απομακρυνθώ από την Ρενέ που κάθεται μπροστά μου για να δω καλύτερα.

<<Το ξέρω είναι μαναρος!>> ανασηκωνεται στο κάθισμα γεμάτη ενθουσιασμό.

<<Εμ...κοπελια μήπως ξεχνάς κάτι? Είσαι αρραβωνιασμενη αν θυμάσαι καλά.>> όσο και να τον κοιτάω από τόσο μακριά δεν μπορώ να διακρίνω καμία ομοιότητα, ούτε το ντύσιμο του δεν είναι ίδιο ούτε τίποτα.

<<Ω αυτό δεν παει να πει ότι δεν μπορώ να θαυμάζω το άλλο φύλλο. Πάντως άνετα έμπαινα.>>

<<Έλεος Ρενέ σταμάτα πλέον να χρησιμοποιείς αυτή τη φράση, δεν καταλαβαίνεις ότι δεν σου αρμόζει?>> πετάγεται ο Νταν και στέκεται ακριβώς δίπλα μου <<Και ποιος είναι αυτός ο Κέβιν που σας τράβηξε τόσο την προσοχή?>> στηρίζει τα χέρια του στον πάγκο και γέρνει ελάχιστα το σώμα του μπροστά για να δει.