<<Καλημέρα!!!>> πετάγεται η Αλλις από πίσω μου και με ξαφνιάζει τόσο που τα δάχτυλά μου ταραχτηκαν πάνω στο πληκτρολόγιο.
<<Ω εεε, πως κι από δω?>> γυρνάω και τη βλέπω μες στον ενθουσιασμό που εγώ προσπαθώ να δείξω αλλά δεν τα καταφέρνω και τόσο.
<<Ε μετά το διπλό ραντεβού προχθές μου είπε κολλήσει το όνομα του Γουόρεν, σίγουρα κάπου το είχα δει. Και θυμήθηκα που!>>
Αυτό ήρθε να μου πει? Ότι τον είδε σε κάποιο περιοδικό? Ο εγκέφαλός της είναι κατοικημένος ή να αρχίσω να ανησυχώ?!
<<Σε κάποιο περιοδικό φαντάζομαι.>>
<<Όχι! Μα καλά δεν ξέρεις?>> παραξενεύεται και έρχεται προς τη μεριά του γραφείου μου να στηριχτει εκεί.
<<Αχ Αλλις είναι πρωι δεν σε καταλαβαίνω...>> ακόμα τον καφέ μου δεν τελείωσα και ήδη έχει αρχίσει να μου την δίνει στα νεύρα. Την βλέπω μες στη τρελή χαρά, σαν να μην έχει βάσανα στη ζωή της καθόλου, να χαμογελάει τόσο έντονα που σε ενοχλεί γιατί εσύ δεν θα μπορέσεις να φτάσεις τόσο ψηλά το ίδιο σου το χαμόγελο. Γενικά φαίνεται άνθρωπος μες στην τρέλα και την διάθεση.
<<Ο Γουόρεν είχε κλείσει να κάνει μια φωτογράφιση για το περιοδικό...ειναι στον κάτω όροφο τώρα. Αλήθεια δεν το ήξερες?>>
Ορίστε?!??!?! Μπορώ να εκραγω τώρα? Αυτός ο άνθρωπος έχει βαλθει να με κάνει συνέχεια ρεζίλι, όχι ότι δεν τα καταφέρνω και μόνη μου βέβαια...
<<Συγγνώμη, εεε...πρέπει...πρέπει να πάω κάτω.>> δεν μπορούσα καν να πω ψέματα, να κάνω σαν να το ξέρω και απλώς δεν καταλαβαινα τι έλεγε. Αλλά δεν μου έβγαινε, ένα έντονο κάψιμο μέσα μου με εμπόδιζε από το να βγάλω το διαβολάκι που λέει τα ψέματα, ίσως κρατιέται για ειδικές περιστάσεις όπως τώρα που θα πάω να δω τον Γουόρεν.
Παρατάω άρον άρον τα πράγματά μου, αδιαφορώ πλήρως για το ανέκφραστο ύφος της Αλλις και πηγαίνω κατευθείαν στον κάτω όροφο. Ψάχνω σαν τη τρελή δεξιά και αριστερά να βρω που μπορεί να έχουν αυτή την ηλιθια φωτογράφιση. Μπαίνω ανάμεσα σε ανθρώπους με χιλιάδες ρούχα στα χέρια τους και μπλοκ και τετράδια στο χέρι και φτάνω σε μια πόρτα που γράφει Φωτογράφιση. Μπουκαρω κατευθείαν μέσα χωρίς καν να χτυπήσω, ωραίους τρόπους έχω όταν νευριαζω, και βλέπω μπροστά μου έναν πανικό. Άνθρωποι τρέχουν δεξια και αριστερά και πουθενά ο Γουόρεν.
<<Μπορώ να σε βοηθήσω?>> με πλησιάζει μια κοπέλα ψηλή λιγνη, φαντάζομαι μοντέλο.
أنت تقرأ
In Your Arms
أدب المراهقين> ζαρωνει τα μάτια της για να κοιτάξει καλύτερα κάνοντας μηχανικά πλέον τις κινήσεις με το καλαμάκι. > προσπαθώ να καταλάβω μιας και δεν έχουμε κάτι καλύτερο να ασχοληθούμε εδώ πέρα. > αναφωνεί και αφήνει σοκαρισμένη το ποτήρι στον πάγκο > > κάνω έν...
