In Your Arms

Κεφάλαιο 15: Πέντε Χρόνια

<<Αστο μην πεις άλλα ήδη άναψα. Για πες μου που βρίσκεσαι τώρα?>> ακούγεται η φωνή της Ρενέ κάπως αγουροξυπνημενη από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου.

<<Πάω τρέχοντας στη δουλειά, μην αργήσω και τη πρώτη μέρα.>> πέρασα από το σπίτι και ο Κέβιν ακόμα κοιμόταν, πάλι καλά δηλαδή γιατί δεν ήμουν σε θέση να απαντήσω σε οτιδήποτε και να με ρωτούσε.

<<Και εγω θα ξεκινήσω σε λίγο για το μαγαζί. Ξέρεις, θα το πληρώσεις που με βάζεις να το κάνω αυτό. Ναι μια δουλειά είναι χρήσιμη αλλά ο Νταν είναι...>>

<<Έχετε απλα μια κόντρα που δεν μπορώ να καταλάβω Ρενέ. Ο Νταν είναι καλό παιδί δεν ξέρω τι έχει παιχτεί από τη στιγμή που γνωριστήκατε. >>

                                ~~~
Η δουλειά ήταν τόσο αγχωτική σήμερα που δεν προλάβαινα να πάρω ανάσα, ούτε καν να σκεφτώ κάτι άσχετο. Γύρισα στο σπίτι και το μόνο που ήθελα ήταν να ξαπλωσω στο κρεβάτι, να χωθώ κάτω από τα παπλώματα και να κοιμηθώ, μιας και δεν κοιμήθηκα πολύ και χθες το βράδυ.

Το σπίτι εξακολουθεί να είναι ήσυχο, τα πράγματα βρίσκονται στην ίδια θέση που τα άφησα και απορώ αν ο Κέβιν είναι καλά. Δεν έχει ξυπνήσει ακόμα?

Χτυπάω απαλά την πόρτα του δωματίου του <<Κέβιν?>> καμία απάντηση. <<Είσαι καλά?>> κάνω την ερώτηση και μολις μου έρχεται κάτι στο μυαλό. Πως μπορεί να είμαι τόσο ηλιθια?!?! Σαν σήμερα πέθαναν οι γονείς του πέντε χρόνια πριν.

Ένας βαρύς πόνος στη κοιλιά με πιάνει και κάνει τα μάτια μου να βουρκωσουν, το κεφάλι μου να βαρύνει απότομα.

<<Ναι, θέλω να ξεκουραστώ.>> ακούγεται με μια βαριά φωνή πίσω από την πόρτα του.

<<Από τον ύπνο?>> ανοίγω κάπως διστακτικά την πόρτα, και προσπαθώ να πάρω το θάρρος να του χαμογελασω. Δεν θέλω να του δείξω πόσο με πονάει όλο αυτό.

Τον βλέπω κάτω από τα σκέπασματα, βασικά δεν τον βλέπω αν το πάμε έτσι. Πλησιάζω αργά όσο κάνω και μια γυρα με τα μάτια μου στον χώρο. Δεν είχα μπει καμία φορά εδώ μέσα και δεν το περίμενα καθόλου έτσι. Είναι...σχεδόν άδειο. Κάθομαι σε μια άκρη στο κρεβάτι του <<Καλά...θα σε κάνω παρέα τότε.>> ξαπλώνω κατευθείαν πάνω από το πάπλωμα περιμένοντας να βγει μέσα από αυτό το κουκούλι.

<<Πφφφφ...>> βγάζει το κεφάλι του από το πάπλωμα και αποκαλύπτει τα πρησμένα μάτια του <<Καλά.>> σηκώνεται όρθιος και στρώνει τα μαλλιά του <<Σηκώθηκα.>>