In Your Arms

Κεφάλαιο 47: Παλιό Νέο

Ένα ακόμα πρωινό ξημερώνει αλλά αυτή τη φορά δεν νιώθω τη ζεστασιά του κορμιού του. Το εκτυφλωτικό φως του ήλιου έχει μπει για τα καλά στο δωμάτιο του Κέβιν αλλά εκείνος λείπει από εδώ.

<<Κέβιν?>> ανασηκωνομαι στο κρεβάτι και τον βλέπω να μπαίνει στο δωμάτιο με έναν δίσκο στα χέρια του.

<<Καλημέρααα.>> είναι χαμογελαστός, με ένα καθόλου νυσταγμένο βλέμμα, λες και ήταν εδώ και ώρα ξύπνιος. Ακουμπάει τον δίσκο στα πόδια μου και κάθεται με προσοχή δίπλα μου.

<<Τι είναι όλα αυτά?>> ρωτάω προφανώς σοκαρισμένη και παίρνω τη καυτή κούπα με καφέ, που μου ετοίμασε, στα χέρια μου. Οσφρηζωμαι το απολαυστικό άρωμα και πριν πιω τη πρώτη γουλιά καφέ για σήμερα γυρνάω προς το μέρος του. Τον βλέπω να στέκεται απλώς και να με κοιτάει. Έχει ένα γλυκό, ονειρικό χαμόγελο απλωμένο στα χείλια του που μου προκαλεί κι εμένα να χαμογελάσω. <<Τιι?>> αυτός ο διαγωνισμός όμως κοιταγαματος ποτέ δεν μου βγαίνει σε καλό και επίσης το έχω παρατήσει, όταν κάποιος με κοιτάει επίμονα μου προκαλεί ένα χαζό χαμόγελο και κόκκινα μάγουλα.

<<Τίποτα απλώς είσαι πολύ όμορφη.>>

<<Πωωωω...>> χασκογελαω και πίνω μια γουλιά πριν πει τίποτα άλλο γλυκανάλατο που με κάνει να αηδιασω.

<<Τι? Αφού ισχύει.>> ανασηκωνει τους ώμους σαν να τον έφερα σε κάπως άβολη θέση <<Τέλος πάντων είπα να σου κάνω ένα γκραντε πρωινό σήμερα, μιας και αύριο γυρνάς στη δουλειά και δεν θα έχεις και πάρα πολύ χρόνο το πρωί.>> γέρνει προς εμένα και μου δίνει ένα πεταχτο φιλί στα χείλη ίσα ίσα για να πάρει τη γεύση που είχε απλωθεί από τον καφέ.

<<Ωωω ευχαριστώ.>>

Μα τι γλυκός?!?!

Ναι το εσωτερικό κοριτσάκι μέσα μου τσιριζει από ενθουσιασμό αυτή τη στιγμή.

<<Ωωω παρακαλώ.>> με αντιγράφει με το χαμόγελο να παραμένει εκεί να ομορφαίνει την εικόνα του.

Αφήνω πίσω τη κούπα και ακουμπάω τον δίσκο δίπλα στο τραπεζάκι για να ελευθερώσω τα πόδια μου.

<<Τι κάνεις?>> ρωτάει παραξενεμενος <<Κι έκανα τόσο κόπο να τα ετοιμάσω.>> συνεχίζει με τα παράπονα.

Με πιάνουν τα γέλια γιατί ξέρει ότι δεν θα τα αφήσω ενώ έκανε τόση προσπάθεια να μου φτιάξει πρωινό. Αλλά το προσπερνάω και γυρνάω κατευθείαν χαμογελαστή προς το μέρος του. Το πρόσωπό του είναι τόσο φωτεινό αυτή τη στιγμή από τον ήλιο που μόνο η εικόνα του μου προκαλεί ανατριχίλα.