In Your Arms

Κεφάλαιο 45: Πρωτοχρονιά

Και πάνω που έλεγα ότι όλα πήγαιναν καλά, ότι για μια φορά η χρονιά θα ξεκινήσει ωραία...γίνεται αυτό και τα πάντα κατάστρέφονται γύρω μου.

<<Σοφία?!>> το αγριεμένο βλέμμα του αλλάζει κατευθείαν σε ένα είδος τρόμου σαν να μην ήθελε να μάθω κάτι. Που προφανώς και ισχύει, γιατί δεν περίμενα τον Κέβιν να στήνει κάποιον στο τοίχο και να τον φωνάζει.

Ο τυπάς που τρεμουλιαζε το χέρι του αλλά κοιτούσε τον Κέβιν σαν τον σωτήρα του τώρα έχει εξαφανιστεί. Το έβαλε στα πόδια το δευτερόλεπτο που τον άφησε.

<<Κέβιν τι κάνεις?>> για ένα δευτερόλεπτο, μέχρι να αφήσει τον άνθρωπο να φύγει, ήταν σαν να έβλεπα άλλο άνθρωπο μπροστά μου. Τέτοιο άγριο βλέμμα δεν έχω ξαναδεί να βγάζει αυτός ο άνθρωπος.

<<Πω Σοφία χίλια συγνώμη δεν ήθελα να το δεις αυτό.>> υπάρχει ένα ίχνος ανησυχίας στα μάτια του που δεν μπορώ να ερμηνεύσω. Με πλησιάζει και με τα ίδια χέρια που πριν κόντευε να χτυπήσει άνθρωπο ακουμπάει τα δικά μου.

<<Δεν νομίζω ότι μου απάντησες...τι κάνεις?!>> θέλω να τραβήξω τα χέρια μου μακριά και να διώξω τα δάκρυα που είναι έτοιμα να χυθουν από τα μάτια μου, αλλά δεν το κάνω. Θέλω πραγματικά να μάθω τι στο καλό γίνεται, γιατί όσο περνάει η ώρα εκνευρίζομαι όλο και περισσότερο.

<<Δεν...δεν θέλω να το συζητήσουμε τώρα. Μπορούμε να το αφήσουμε μέχρι να πάμε σπίτι?>> με κοιτάει κατευθείαν μέσα στα μάτια και μου περνάει την αίσθηση του πόνου χωρίς να ξέρω το γιατί. Νιώθω μια θλίψη να διατρέχει στο σώμα μου όσο με κοιτάει.

<<Ε εξάλλου τελευταία όλο αυτό γίνεται, μόνο που ελπίζω για μια φορά να μου εξηγήσεις τι γίνεται και να μην με αφήσεις στην απορία.>> είμαι απογοητευμένη μαζί του και νομίζω πως το βγάζω προς τα έξω. Οι εκφράσεις στο πρόσωπό του πέφτουν ακόμα περισσότερο και όσο και να θέλω να τον αγκαλιάσω να του πω ότι όλα θα πάνε καλά απλώς τραβάω τα χέρια μου από τα δικά του και επιστρέφω στο τραπέζι μας. Τον είδα πόσο μπερδεμένος ήταν αλλά αν δεν γυρνούσα μέσα, πραγματικά, δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα.

<<Ω ουαου ήταν τόσο απογοητευτικό?>> σχολιάζει η Ρενέ με το που πατάω το πόδι μου διπλα της και βλέπει αυτό το πέπλο νεύρων που καλύπτει το πρόσωπό μου.

<<Ελεος, Ρενέ, τι τη λες τη κοπέλα?>> τη σκουνταει σοκαρισμένος ο Άνταμ με το σχόλιό της, αλλά ίσα που την έκανε να κουνήσει μια βλεφαρίδα.