Όλα είναι τόσο ήσυχα εδώ πέρα. Έξω τα αστέρια λαμπυριζουν, εξακολουθεί να χιονίζει κάτι που σε κάνει να θες να ξαπλώσεις μπροστά από το τζάκι και να απολαύσεις τη στιγμή.
Οι υπόλοιποι κοιμούνται εδώ και ώρες, μετά από μια τραγική μερα, με τον Κέβιν να με αποφεύγει συνεχώς, έκανα μια ζεστή σοκολάτα και κατέβηκα κάτω στο σαλόνι. Κουράστηκα να νευριαζω. Με κούρασε και ο Κέβιν γενικά. Εφόσον δεν έχει σκοπό να μου εξηγήσει τι συμβαίνει και γιατί πρώτον, δεν μ έχει μιλήσει καθόλου για αυτά τα πέντε χρόνια και δεύτερον, με φίλησε ξαφνικά και κάνει σαν να μην έγινε τίποτα...ε απλα δεν έχω πλέον όρεξη να το τραβήξω. Αφού το θέλει έτσι, έτσι θα γίνει. Θα κάνω κι εγώ σαν να μην έγινε τίποτα, άσχετα που εξακολουθεί να με καίει τα σωθικά κάθε φορά που το σκέφτομαι.
<<Οπ...>> ακούγεται ξαφνικά λίγο πιο μακριά ο Κέβιν κατι που με τρομάζει και παραλίγο να πετάξω την κούπα στον αέρα <<...τι κάνεις εδώ?>>
<<Μέχρι τώρα χαλαρωνα. Εσύ τι κάνεις τέτοια ώρα ξύπνιος?>> τον βλέπω να πλησιάζει με ένα ποτήρι νερό στο χέρι. Τα μάτια του δείχνουν κάπως κουρασμένα αλλά δεν έχουν χάσει αυτή τη λάμψη που βγάζουν τον τελευταίο καιρό.
<<Διψασα.>> κουνάει το ποτήρι. Το ακουμπάει στο τραπέζι και κάθεται δίπλα μου στον καναπέ.
Καλά συγγνώμη τόσος χώρος υπάρχει, τόσα καθίσματα...και ήθελε να με στριψωξει στον καναπέ?!?!
Πωωω γιατί μου το κάνει αυτό? Έτσι όπως στηρίζει το κεφάλι του στο χέρι του και βολεύεται ώστε να κάθεται αντικριστά μου, μου προκαλεί μια αίσθηση να τον φιλήσω. Και δεν πρέπει. Όχι δεν πρέπει.
<<Που είσαι αφηρημένη?>> χαμογελάει, και τα πάντα μου φαίνονται πιο γλυκά. Αυτό το μισό χαμόγελο, αυτό το γλυκό μισό χαμόγελο που σε κάνει να λιώνεις και να λες "πόσο πιο γλυκός μπορεί να γίνει?".
<<Ε? Εεεε...πουθενά.>>
<<Τι συμβαίνει?>>
Έλα μου ντε? Το ίδιο απορώ κι εγώ. Μας κάνει δύο φιλαράκο, δύο που δεν ξέρουμε τι σκατα συμβαίνει.
<<Τίποτα. Σαν τι να συμβαίνει?>> ανασηκώνω τους ώμους να το παίξω αδιάφορη. Αφού έτσι μας θέλει πλέον.
<<Α τίποτα...>> κουνάει το κεφάλι σαν να ξέρει ότι λέω ψέματα, κάτι που με τσατιζει που με κατάλαβε τόσο εύκολα. Και συνεχίζει απλα να με κοιτάει. Να με κοιτάει και να χαμογελάει ταυτόχρονα. Αχ γιατί το κάνει αυτό?!?!
أنت تقرأ
In Your Arms
أدب المراهقين> ζαρωνει τα μάτια της για να κοιτάξει καλύτερα κάνοντας μηχανικά πλέον τις κινήσεις με το καλαμάκι. > προσπαθώ να καταλάβω μιας και δεν έχουμε κάτι καλύτερο να ασχοληθούμε εδώ πέρα. > αναφωνεί και αφήνει σοκαρισμένη το ποτήρι στον πάγκο > > κάνω έν...
