III. Dünya Savaşı: Zombilerin Çağı

BÖLÜM XII - KASABA

           " Hikayeyi okuma listenize eklerseniz, yeni bölümlerden anında haberdar olabilirsiniz. Yorumlarınız ve Oylarınız benim için çok önemli. Lütfen beğendiğiniz bölümleri oylayınız, iyi ya da kötü yorumlarınızı eksik etmeyiniz. Şimdiden okuduğunuz için hepinize teşekkür ederim, keyifli okumalar.. :)"

    Ece yan koltuğa geçer geçmez uyumuştu. Çok yorulduğunun farkındaydım ve bunca saat beni uyandırmadan direksiyon sallamış olması beni mahçup ediyordu.

     Aklıma Türkiyeden Rusya'ya yollanırken bana silah veren binbaşı Ercan geldi. Rusya'nın Kuzey kısmının oldukça karışık ve yoğun olduğunu söylemişti. Bu beni tedirgin ediyordu. Cephanemiz vardı evet ama düşündüğüm kadar yoğunsa, bu cephane bizi kurtarmaya yetmeyebilirdi. Üstelik Moskova kent merkezine gidene kadar oldukça sıkıntılı anlar geçirmemiz içten bile değildi. Ailemin evi şehrin tam göbeğindeydi ve diğer şehirlerden geçerken yaptığımız gibi şehrin etrafında dolanma gibi bi şansımız yoktu. Arabayı çok hızlı kullanmamaya özen gösteriyordum. Moskova kentinin kuzeydeki ilk kasabasına yaklaşmaya başlamıştık. Uzaktan bile bir harabeye döndüğü anlaşılabiliyordu. Şehrin girişine yaklaştıkça, bu işin beklediğimden çok ama çok daha zor olacağını anlamıştım.

     Kasabaya 1.5 km civarı bi mesafemiz vardı ve orada insanlar vardı. Bunu görebiliyordum fakat zombi olma ihtimali oldukça yüksekti. Temkinli olmalıydım. Kasaba ile aramda 100 metre gibi bi mesafe kala durdum. Insanlar vardı ve hareket ediyorlardı. Isin garip kısmı, oldukça hızlı hareket ediyorlardı. Belki de koşar adım. Bunların zombi olması imkansızdı. Insanlar buraya yerleşip çevreyi temizlemiş olmalıydı. Birden içimi çok büyük bi sevinç kapladı. Hemen Eceyi uyandırdım ve insanları gösterdim. Ece gözlerine inanamamıştı. Sevinçten dayanamayıp arabadan indim ve onlara doğru bağıra bağıra koşmaya başladım. Ece ise sevinç çığlıkları atarak peşime takılmıştı..