shtrati i dashurise

93

Kishte kaluar nje jave dhe Liami nuk ishte permendur. Nuk jepje shenja jete vetem disa rrahje te dobeta zemre. Kisha nje jave qe isha ne spital prane tij. E vizitoja çdo here qe me jepej mundesia. Erdhi prane meje infermiera qe mbikqyrte Liamin dhe me lajmeroi per t'u futur ne dhome. Futem nrenda dhe perseri shoh djalin qe dashuroj ne nje gjendje qe nuk do ja uroja askujt. U ula prane tij dhe i perkedhela faqet. E putha ne buzet e ftohta dhe mu drodh trupi.
Ajla: Jete, me mungon shume e di?
Asnje pergjigje dhe qetesi qe me trondiste shpirtin.
Ajla: Hej e di qe do te te rrah sapo te zgjohesh?
Thoja me zerin qe me dridhej po kush do me pergjigjej? Askush, vetem oshetime e lehte e zerit tim ne dhome. Lotet filluan te rridhnin.
Ajla: Pse ma terbon shpirtin keshtu? Pse me vdes çdo çast me kete gjendje Liam pse?
Dhe puthja duart e tij dhe i mbeshtesja ne faqen time. Ula koken me pas ne cepin e krevatit dhe duart e mia i mbaja ende nderthuthur me te tij.
Ajla: Mos shko, te lutem mos shko. Mos me ler vetem, te premtoj qe do jem gjithmone prane teje. Liam...
Flisja mes lotesh dhe zeri qe me dridhej bashke me mjekrren. Ndjej doren e infermieres ne shpatull.
- Zemer, eja me vone. Ka nevoj te qetesohet. Mos u ligeshto, ka shpresa se do zgjohet.
Ajla: Dhe une shpresoj, dhe une shpresoj.
Thash por qe zeri im tregonte te kunderten. Dola e keputur dhe me shpirtin pas nga dhoma dhe po prisja perseri ne ate stol qe ishte lar nga lotet e mi. Isha me Lean dhe me Enin. Nuk kishin shume qe ishin larguar prinderit e Liamit dhe gjysherit.
Lea: Me hahet çokollate e zeze.
Eni: Te shkoj te ta marre ne dyqan?
Lea: Jo se shkoj e marre vet.
Lea çohet ne kembe dhe dukej si e turbullt.
Ajla: Hej, a je mire?
Lea nuk po pergjigjej por syte po i perendonin.
Ajla: Eni thirr infermieren Leas po i bie te fiket.
E kap direkt Lean qe ra pa ndjenja ne krahet e mi. Erdhen disa infermiere qe e permenden me alkool.
- Duhet t'i bejme disa analiza.
- Shkojme.
Eni: Zot te lutem dhe Lean jo.
Ajla: Shhh do e kete nga lodhja qe ka ndejtur ketu. Do jete mire.
Eni: Dasht Zoti. Ju kam njerezit me te shtrenjte, nuk dua tu humbas.
E perqafova Enin fort. Ai per mua ishte si vellai qe nuk e pata kurre, qe nuk e pati kesmetin te jetonte.
Ajla: Mos u merzit, Lea eshte kocke e forte, ta merre mendja ta gjej gje?
Aty buzeqeshi.
Eni: E di? Me kaloi ne çast para syve gjithe situata me Liamin. Dhe kur i ra Leas te fiket u tmerrova. Tani te kuptoj me shume si ndjehesh. Sa e veshtire qenka...
Ajla: Rendesi ka qe do behet mire Lea.
Eni: Dhe Liami. Ai i beri te gjitha per ty me beso.
Ajla: Te besoj vertete.
Eni: Donte te te ndiqte pas, donte te te mbushte mendjen.
Ajla: Si eshte e verteta?
Eni: Nuk me takon mua por...nese Liami....
Ajla: Te lutem mos e thuaj.
Dhe me shpejtesi marramendese lotet me pushtuan serish.
Eni: Do te ta tregoj me vone.
Kaluan dy ore dhe erdhi infermiera qe na ndihmoi me Lean. Ajo ishte me serum ne gjume.
- Ju jeni te afermit e vajzes.
Eni: Po une jam i fejuari dhe kjo eshte motra e saj.
- Epo urime atehere, vajza eshte shtatzen.
Shtatzen Lea???? O zot çfare lajmi. Eni zgurdullon syte dhe nuk po i besohej.
Eni: Ser...seriozisht? Lea ime ka beb ne bark?
- Po , epo ta kini me jete te gjate. Ajo zgjohet pas pak keshtuqe mund te shkoni ne dhomen e saj.
Te dy shkojme me vrap ne dhomen e saj. Ajo hapi pak syte dhe buzeqeshi. Eni i shkon prane dhe i puth ballin dhe i perkedhel barkun.
Eni: E vogla ime, shpirti im.
Dhe njeren dore ia nderthur me doren e tij. Sa te mire qe dukeshin, u gezova jashte mase nga ky lajm. Na hoqi disi dhimbjen. Iu afrova prane dhe e perqafova me kujdes.
Ajla: Epo mami Lea, do me besh dhe teze.
Ajo buzeqesh embel dhe shikon dhe nga Eni.
Lea: Si mendon ti babi Eni?
Enit i shkelqejne syte nga lotet dhe e puth ne buze.
Eni: Me ke falur boten dhe po ma fal perseri. Me ngjalle shpirtin qe po me vdiste me kete gje. Te dua!
Lea: Dhe une te dua!
Dhe u puthen ne buze. Une rrija dhe admiroja dashurine mes tyre qe e percillnin ngado. Sa e lumtur ndjehesha per ta. Por dhe zemra me qante ne ate dhome te zymte qe ndodhej mashkulli qe dashuroja me shpirt dhe me mundesi qe nuk do e shikoja dot me. I perkedhela barkun Leas dhe ajo me shtrengoi doren dhe me doren tjeter mbante doren e Enit.
Lea: Duhet te zgjohet dhe kunati se do i behet vellai baba. Do i fus nje drru te mire atij se po ben kot ai e di une.
Dhe shikonte here nga une here nga Eni. Eni e puthte vazhdimisht dhe perseriste njemedy "Do behem baba, ça ndjesie" dhe qeshte me shpirt.
Lea: Zemer?
Eni: Po shpirt?
Lea: Me hahet akoma ajo çokollata e zeze.
Eni: Oh po shkoj menjehere vogelushe, po deshe gje tjeter me thuaj mire? Je rehat keshtu? Mos ke dhimbje?
Te dyja filluam te qeshnim me Enin.
Lea: Zemer jam shume mire thjesht me hahet çokollata.
Eni: Per dy minuta erdha.
I rremben nje puthje due zhduket papritur.
Lea: E dija qe do bente si budalla nga gezimi por nuk e dija se do e trondiste kaq rende.
Qesha kur tha ato fjale.
Ajla: Na gezove shume Lea sinqerisht. Shiko Enin, te pakten nuk vuan me aq sa pak me pare. Nuk e deshi veten kur te ra te fiket.
Lea: E marre me mend. Tani presim radhen tende.
Ajla: Le te kthehet Liami pa çdo gje do behet.
Lea: Jam e sigurt qe do kthehet.
Dhe me zgjati duart ashtu shtrir siç ishte dhe u perqafuam.