shtrati i dashurise

3

Porositem nga nje birre dhe vendosa te shprehesha
Liam: Eni?
Eni: Po vlla? Me thuaj?
Liam: Kur ikem nga liqeni, pash nje vajze. Me ate vajze jam perplasur sot. Eshte hera e dyte dhe ne te dyja momentet qe e kam par kam ndjer nje ndjesi te cuditshme. Ajo me tremb. Nuk di si ta pershkruaj.
Eni: Po kush eshte kjo vajze?  Ti nuk me ke thene asnjehere per ndonje vajze keto gjera.
Liam: Sepse asnje vajze sme ka bere keshtu. Mos po jam budallepsur valle?
Eni qesh.
Eni: Jo vlla ci ke keto? Do te te kaloj po he. Do jete thjesht ndonje vajze e lezetshme qe te ka mbetur ne mendje kaq. Do e harrosh shpejt. Qetesohu.
Liam: Ne rregull vlla.
Dhe vertet ndodhi sic me tha Eni. Ate vajzen kacurrelse nuk e kujtova me. Pjesen tjeter te gushtit shkova me Enin ne pishina dhe ne plazh. Kaloi shpejt shtatori dhe erdhi tetori. Shkolla per pak fillonte. Ditet e fundit kalova kohen me prinderit dhe ikja ne kompani. Njerezit atje ishin shume te mire dhe nuk me shihnin si djalin e pronareve por thjesht si Liam, si une. Erdhi dita e pare e shkolles. U ngrita ne mengjes dhe u bera gati. Edhe pse isha pjese e shtreses se pasur perseri nuk me dukej vetja i tille. Doja thjesht edhe pse bija ne sy. Hipi ne makine dhe mar Enin. Prej shtepise se tij nisemi per ne shkolle. Te dy ishim ne nje klase, vazhdonim per inxhinjeri. Futemi ne klase dhe pershendetemi me ta. Behemi grup cunash dhe nisim perseri me shakat dhe te paberat qe bejme si cdo vit shkollor derisa vjen profesori i fizikes Alberti. Ai ishte kujdestari yne. Edhe pse i rrepte, perseri ishte nje profesor dhe nje njeri shume i mire dhe plotesonte cdo deshire qe mund te kishte klasa jone.
Alberti: Nxenes mbani qetesi!
Klasa sust.
Alberti: Ju uroj ne radhe te pare nje vit sa me te mbare dhe do Zoti jeni me pak capken sivjet.
Klasa qeshi. E donim shume kete petagog.
Alberti: Tani si nje klase e rregullt dhe mikpritese qe jemi dua te sillemi akoma me mire pasi do te na vij nje studente e re. Mund te hyni zonjushe!
Dhe hapet dera e klases. Gjithe klasa ishte me shikim andej dhe....uau! Ishte vajza kacurrelse qe isha ndeshur pak para kohesh. Qe prej dites ku ishim ne liqen nuk e kisha pare me. Ishte veshur me nje pal xhinse pas trupit qe i nxirnin ne pah linjat e bukura qe kishte. Nje kemish te bardhe, ku edhe pse nuk dukej gje perseri te zgjonte fantazine. I rash me brryle Enit.

Liam: Ej, kjo eshte vajza qe te kam thene!
Eni ishte gojhapur.
Eni: Spaske faj. Qenka vertet vajze e lezetshme.
Liam: E di.
Ndaluam se foluri pasi po fliste vajza.
Vajza: Pershendetje! Un quhem Ajlina. Jam nje vajze qe sapo jam trasferuar ketu ne kete fakultet. Uroj qe te behem shpejt pjese e shoqerise tuaj, nese ju me lejoni.
Dhe buzeqeshi. Sa e mire ishte ajo vajze. Ajlina! I shkon vertet emri me pamjen.
Alberti: Epo Ajlina. Ti duhet te gjesh nje vend per tu ulur, dhe do te te vendos me dike qe te kete dhe nevoje per ndihmen tende pasi me sa kam pare ke rezultate te larta ne mesime. Ajlina u skuq! O zot nuk e kisha pare me kaq vemendje te madhe. Ishte kaq e embel. Se di pse me dukej kaq ndryshe ajo vajze.
Alberti: Liam! Do te deshiroje te uleshe me Ajlinen? Apo ti Eni?
Ajlina kthehu koken dhe me pa. Buzeqeshi pasi dhe ajo do jete habitur nga kjo rastesi. Perseri ktheva shikimin nga syte e saj dhe pash nga profesori. Nuk i beja dot balle. Perseri me kaploi ndjesia e cuditshme. Shikimi i saj ishte i frikshem.
Liam: Hem, nuk e di profesor.
Ngela. Nuk flisja dot. Me kapi ne moment te papershtatshem.
Alberti: Po ti Eni?
Eni: Nuk tradhetoj Liamin une.
Dhe me perqafoi. Klasa u gumezhit nga te qeshurat. Madje dhe prefesori buzeqeshi. Ajlina buzeqeshi lehte me faqet qe ende i kishin ngjyren e trendafilit te sapo çelur.
Alberti: Ne rregull ulu me Grejsin prapa djemve, ne rregull?
Ajlina: Patjeter profesor, faleminderit.